Στο Σπύρο Χρ. Κολοκυθά ένα μικρό αποχαιρετιστήριο αφιέρωμα

                              

Του Αλέκου Ι. Βαλάσκα 

                    “ Φτάσανε πικρά χαμπέρια στο κουτούκι του Γιαβρή                                                                   Και σταυρώσαμε τα χέρια κι είπαμ’ άλλο μη μας βρει                                                                Χάρε μπαμπέση σταυρωτή γιατί μας το κανες γιατί                                                                   Πήρες απ τη παρέα μας το πιο καλό παιδί ”...

        Ξεκινάω με τους παραπάνω στίχους του γνωστού λαϊκού τραγουδιού τούτη τη νεκρολογία μου στον αγαπημένο μου εξάδελφο Σπύρο Χρ. Κολοκυθά γιατί πιστεύω ότι ταιριάζουν απόλυτα & στην κυριολεξία τα λόγια για το ξαφνικό & “πικρό χαμπέρι” της απώλειάς του που πραγματικά στέρησε από την παρέα μας το “πιο καλό παιδί” .

     O Σπύρος Κολοκύθας απεβίωσε ξαφνικά, προδομένος από την καρδιά του, την Τρίτη 22 Οκτωβρίου στην Αθήνα όπου κατοικούσε με την οικογένειά του &  στην κηδεία του που τελέστηκε την Πέμπτη 24 Οκτωβρίου στο νεκροταφείο Χαλανδρίου τον αποχαιρετήσαμε πλήθος  συγγενών & φίλων…

     Ο Σπύρος γεννήθηκε το έτος 1945 στο χωριό μας, τη Σουβάλα, & ήταν ο δευτερότοκος γιός του Χρήστου Ι. Κολοκύθα & της Ελεφάντως το γένος Χρ. Πάντου, αδέλφια του ο Γιάννης γεν. το 1943 & ο Θοδωρής γεν. το 1947.

     Ήταν δυόμιση, περίπου, χρόνων όταν το 1947 εν μέσω εμφυλίου και ένεκα αυτού η οικογένειά τους εγκαταλείπει το χωριό και με τα παιδιά σχεδόν ξυπόλητα μετοικεί στην Αθήνα προσβλέποντας σε μια καλύτερη ζωή.

   Και βέβαια τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα για μια 5μελή οικογένεια, δεδομένων & των δύσκολων συνθηκών που επικρατούσαν λόγω της μεταπολεμικής,  μετα-κατοχικής τότε περιόδου.

   Σκληρά και δύσκολα χρόνια, όμως με σκληρή δουλειά, υπομονή, εγκαρτέρηση και πολλές στερήσεις η οικογένειά τους κατόρθωσε να γίνει μία από τις αξιολογότερες οικογένειες των τότε πολλών οικογενειών συγχωριανών μας που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα.

                                             Ο Σπύρος (πανω δεξιά) μέσα δεκαετίας του ’60 στη Φιλοθέη με τους γονείς του, τον αδελφό του Γιάννη, τη θεία του Αρετή Δρίβα & τους Αλέκο & Μαριάνθη Δρίβα & τη μικρή τους κόρη Αρετή

     Και τα τρία αδέλφια της οικογένειας μεγάλωσαν με αρχές και  αξίες περί ζωής, που τους εμφύσησαν οι ενάρετοι γονείς τους, και κυρίως την εργατικότητα και την τιμιότητα, πορευόμενοι έτσι αξιοπρεπώς στην μετέπειτα ζωή τους τόσο ως επιτυχημένοι επαγγελματίες όσο & ως οικογενειάρχες.

    Έτσι & ο αγαπητός μας Σπύρος με εφόδια αυτές τις αρχές & τις αξίες που έλαβε από τον μπαρμπα-Χρήστο & τη θειά-Ελεφάντω, μετά την αποφοίτησή του από την Τρίτη τάξη του Γυμνασίου, φοίτησε για τρία χρόνια στη Σεβαστοπούλειο Τεχνική Σχολή απ’ όπου έλαβε πτυχίο Μηχανικού.

     Αμέσως μετά, στα δεκαοχτώ του χρόνια, πριν ακόμα υπηρετήσει τη θητεία του, βγάζει ναυτικό φυλλάδιο & μπαρκάρει εργαζόμενος αρχικά ως βοηθός & κατόπιν ως Γ΄ Μηχανικός στα καράβια κάνοντας υπερατλαντικά ταξίδια σε όλο τον κόσμο. 

                                                      Στα καράβια…   

                              

    Διέκοψε τα ταξίδια του δυόμιση χρόνια μετά για να υπηρετήσει τη θητεία του στο Π.Ν. ως υπαξιωματικός στο αντιτορπιλικό “ΒΕΛΟΣ”

     Μετά τη θητεία του στο Π.Ν. μπαρκάρισε & πάλι εργαζόμενος για αρκετά ακόμη χρόνια στα καράβια ως Μηχανικός.

     Το 1973 νυμφεύεται με την γλυκυτάτη Χαλανδριώτισσα Αγγελική Μπίκινη & αποκτούν μία  κόρη, τη Μαρίνα.

     Μετά το γάμο του συνέχισε για πέντε χρόνια ακόμη να εργάζεται στα καράβια απ’ όπου το 1979 ξεμπαρκάρισε οριστικά αγκυροβολώντας πια για πάντα στο απάνεμο “λιμάνι” του στην οδό Μπιζανίου στο Χαλάνδρι & στην αγκαλιά των δύο γυναικών της ζωής του, της συζύγου του Αγγελικής & της κόρης του Μαρίνας.

Ο Σπύρος με τη μονάκριβη κόρη του Μαρίνα

     Έκτοτε & μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 2000 εργάζεται μαζί με τα αδέρφια του Γιάννη & Θοδωρή στην οικογενειακή επιχείρηση επεξεργασίας μαρμάρου & μαρμάρινων κατασκευών αλλά & με την κατασκευή οικοδομών.

     Συνηθίζεται όταν φεύγει κάποιος από τη ζωή να λέμε: “Θεός σχωρέ’ς τον ήταν καλός ο μακαρίτης”… & καλώς το λέμε αφού κατά τη Θεολογία της Ορθοδοξίας μας οι άνθρωποι οφείλουμε τον εκλιπόντα συνάνθρωπό μας να τον κατευοδώνουμε προς την αιωνιότητα συγχωρεμένο & ως έναν καλό “εν ζωή” άνθρωπο, αφήνοντας την τελική του κρίση στον Δημιουργό μας & δίκαιο Κριτή των πάντων & δια πάντα Άγιο Θεό μας.

Ο Σπύρος στη Σουβάλα με τον αδελφό του Θοδωρή & τα ανήψια του Χρήστο Θ. Κολοκύθα & Χρήστο Δ. Πάντο

      Όχι γιατί είθισται λοιπόν & ως εκλιπών "καλός άνθρωπος " ο Σπύρος, αλλά γιατί πραγματικά & πανθομολογούμενα, από οικείους, αδέλφια, συγγενείς, φίλους & γνωστούς που έτυχε να τον γνωρίσουν, υπήρξε ένας άνθρωπος με αρετές, έντιμος, προσηνής, γλυκομίλητος, ευγενής, σεμνός & ταπεινός, καλοκάγαθος, καλός γιός, καλός αδελφός, καλός & γλυκός σύζυγος, καλός, γλυκός & στοργικός πατέρας, καλός συγγενής & καλός φίλος .

      Έτσι, με την ελπίδα ότι ο αγαπητός & συγχωρημένος παρ’ ανθρώποις, αδελφός εν Χριστώ Σπύρος, θα κριθεί παρά Θεού & θα καταταγεί στη χορεία των αγγέλων, ας ευχηθούμε να έχει “Καλό παράδεισο” & “Καλή Ανάσταση”.

      Στις αγαπημένες γυναίκες της ζωής του, τη σύζυγο του Αγγελική & τη θυγατέρα του Μαρίνα, τα αδέλφια του Γιάννη & Θοδωρή & τις οικογένειές τους εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια & εύχομαι την εξ ύψους παρηγορία.

           Αιωνία του η Μνήμη