Κώστας Σπ. Παπαδήμας “Ο ΔΟΚΙΜΟΣ” ... (Αφιέρωμα)

Του Αλέκου Ι. Βαλάσκα 

   40ήμερο Μνημόσυνο του Κώστα Παπαδήμα – “Δόκιμου” σήμερα…

   Πέρασαν κιόλας 38 ημέρες από την ημέρα που έφυγε από κοντά μας, από τη μικρή κοινωνία της Σουβάλας, ένα σημαίνον πρόσωπο, ο αγαπητός σε όλους (μεγάλους & μικρούς), Κώστας Σπ. Παπαδήμας, ο γνωστός μας ιδιοκτήτης Ταβέρνας, επί πολλά χρόνια & Καφεπώλης του χωριού μας, με το παρωνύμιο (παρατσούκλι) “Δόκιμος”…

   “ Όπως & να το κάνουμε ο Δόκιμος αποτελούσε τοπόσημο για τη Σουβάλα” είπε, εύστοχα, την ημέρα της κηδείας του, ο κοινός μας φίλος Ν.Μ. στην κουβέντα που κάναμε για εκείνον την ώρα του γεύματος που παρέθεσε η οικογένειά του μετά την κηδεία του.

    Και ήταν εύστοχος ο χαρακτηρισμός αυτός του Ν. Μ. γιατί ο Κώστας “ο Δόκιμος” ήταν, όχι μόνο για εμάς τους Σουβαλιώτες αλλά & για πολλούς συντοπίτες όμορων, κοντινών & μακρινότερων χωριών τόσο συνυφασμένος με τη Σουβάλα που ακόμη & αλαργινοί, όχι μόνο της Ελληνικής επικράτειας αλλά απανταχού της γης, φίλοι του χωριού μας τη συνέδεαν με εκείνον.

    Για τον εκλεκτό αυτό συγχωριανό μας & αγαπητό μου φίλο Κώστα Παπαδήμα θεώρησα χρέος μου να γράψω τα λίγα αυτά λόγια, εδώ σήμερα, εν είδει Αφιερώματος & Μνημοσύνου του.
    Ο Κώστας γεννήθηκε στη Σουβάλα στις 4 Ιαν. 1942 & ήταν το τέταρτο παιδί του μπάρμπα Σπύρου Παπαδήμα (Καμόσος) & της συζύγου του Βιολέτας το γένος Αργύριου Παπαργυρόπουλου. Τα άλλα του αδέλφια ήταν ο Γιάννης (Καμόσος), ο Αργύρης & ο Θανάσης ( Πατσιούλας) .

    Ο Γιάννης & ο Θανάσης έφυγαν νέοι από τη ζωή, ιδιαίτερα ο Θανάσης σε ηλικία 20 χρόνων στο στρατό.

    Γεννημένος λοιπόν μέσα στην κατοχή & όντας μέλος μιας πτωχής & πολύτεκνης οικογένειας ο Κώστας βίωσε από τα σπάργανά του τη φτώχια & τις στερήσεις που βίωναν, άλλωστε, οι περισσότερες  οικογένειες του χωριού μας εκείνα τα χρόνια.

   Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στο χωριό εγγράφηκε να συνεχίσει τις Γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνάσιο Αμφικλείας το οποίο & δεν ευτύχισε να συνεχίσει μετά την Πρώτη – Δευτέρα Τάξη γιατί του παρουσιάσθηκε ένα πρόβλημα υγείας με την καρδιά του που για τους καρδιολόγους της εποχής στην Αθήνα χαρακτηρίσθηκε πολύ σοβαρό.

   Το γεγονός αυτό ανάγκασε την οικογένειά του (γονείς & μεγαλύτερα αδέρφια) να του διακόψουν τις Γυμνασιακές του σπουδές.

   Έτσι από μικρός, σχεδόν 13-14 χρόνων, αναγκάσθηκε να ασχοληθεί με το επάγγελμα, στην αρχή, του Καφεπώλη ως βοηθός του αδελφού του Αργύρη & συνέταιρος αργότερα μαζί του σε επιχειρήσεις εστίασης.

    Στο πρώτο Καφενείο που & ο ίδιος τον θυμάμαι να δουλεύει μικρός, ήταν το Καφενείο που πρωτοάνοιξε (ως ενοικιαστής τότε) 1958-59 ο αδελφός του ο Αργύρης στο νεόδμητο τότε κτήριο του γέρο-Παναγιώτη & Θανάση Βέλλιου επί της πλατείας, δίπλα από το άλλο κεντρικό Καφενείο του Νίκου Φούρλα & το οποίο αργότερα & για πολλά χρόνια δούλεψε ως Καφενείο ο ίδιος ο Θανάσης Βέλλιος.

     Μετά από λίγα χρόνια, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’60 τα δύο αδέλφια, ο Αργύρης & ο Κώστας, μετακινήθηκαν στην διπλανή μας κωμόπολη την Αμφίκλεια ανοίγοντας εκεί στην Κάτω πλατεία Ταβέρνα πλέον που μάλλον ήταν & η πρώτη ταβέρνα στην Αμφίκλεια.

       Κάπου στα 1967-68 οι επαγγελματικοί δρόμοι των δύο αδελφών χώρισαν, με τον Αργύρη να εγκαθίσταται  στον Άγιο Κωνσταντίνο Φθιώτιδος όπου άνοιξε επιχειρήσεις CAFÉ BAR & αργότερα Εστιατόριο ενώ ο Κώστας επέστρεψε στο χωριό ανοίγοντας πλέον μόνος του το πρώτο μαγαζί Ταβέρνα στο κτήριο ιδιοκτησίας τότε του Λουκά Μουτσιανά & σήμερα του γιού του Χρήστου, ακριβώς δίπλα από το Κρεοπωλείο Γιώργου Μουτσιανά τότε & σήμερα του γιού του Θανάση.

    Δεν άργησε όμως & σε λίγα χρόνια, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του΄70, μετακόμισε στην νεόδμητη ιδιόκτητη οικοδομή του ανοίγοντας εκεί την εμβληματική πλέον Ταβέρνα “Ο ΔΟΚΙΜΟΣ” .

    Την ταβέρνα που έμελλε να γίνει ένα ξακουστό μαγαζί όχι μόνο στο χωριό αλλά & στα γύρω χωριά & στην ευρύτερη περιοχή αφού οι θαμώνες της έρχονταν ακόμη από τη Λαμία, τη Λειβαδιά & άλλα αστικά κέντρα για να απολαύσουν τα εξαιρετικά κρεατικά & φαγητά του Δόκιμου.

    “Ο ΔΌΚΙΜΟΣ” είναι πλέον το μαγαζί που δημιούργησε τη διαφορά από τη λαϊκή, λεγόμενη, ταβέρνα, όπου το πλείστον των θαμώνων συνήθως ήταν μόνο άνδρες, σε Κοσμική πλέον ταβέρνα όπου οι λάτρεις του καλού φαγητού μπορούσαν να φάνε & να διασκεδάσουν με τις γυναίκες τους & τα παιδιά τους.

    Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο αυτό, ούτε χάριν της εξαιρετικά & πρωτόγνωρα, για τα χρόνια εκείνα, επιπλωμένης & διακοσμημένης αίθουσας του & της αντίστοιχης αυλής του που διέθετε.

   “Ο ΔΌΚΙΜΟΣ” έγινε ξακουστός κυρίως για την ποιότητα των προσφερόμενων εδεσμάτων για το σέρβις, την καθαριότητα, το σεβασμό & την οικειότητα που εισέπραττε ο πελάτης.

   Όποιος δεν ευτύχισε να γευθεί Ψητό αρνί σούβλας στην ταβέρνα του “ΔΟΚΙΜΟΥ”, ψημένο, τεμαχισμένο (κομένο) επιμελώς & σερβιρισμένο σε πιατέλα, ως έργο τέχνης, ΔΕΝ μπορεί να λέει ότι έχει φάει ψητό αρνί σε ταβέρνα.

   Βέβαια σπουδαίο ρόλο για όλα τα παραπάνω έπαιξαν & οι δύο γυναίκες της ζωής του, η μάνα του η κυρά- Βιολέτα & από το 1971 που νυμφεύθηκε & μετά, η ήρεμη δύναμη η γυναίκα του, η συμπαθέστατη Βάσω.

   Για είκοσι & πλέον χρόνια δούλεψαν ο Κώστας με τη Βάσω αυτή την ξακουστή ταβέρνα μεγαλώνοντας παράλληλα & την οικογένειά τους αφού απέκτησαν τρείς γιούς. Τον Σπύρο, το Θανάση & τον Παναγιώτη, γνωστό με το παρωνύμιο “Πανάρετος” & ευτύχισαν να δούνε & μία εγγονή από το Σπύρο.

  Από το 1994 & αφού έκλισε την ταβέρνα, ο Κώστας μεταφέρθηκε & άνοιξε με την ίδια επωνυμία “Ο ΔΌΚΙΜΟΣ”, το γνωστό café bar, ουζερί στα ΒΑ της πλατείας του χωριού που δούλεψε & πάλι οικογενειακά με την γυναίκα του & τα δύο παιδιά του (Θανάση & Παναγιώτη) μέχρι πριν λίγα χρόνια.

    Σε ηλικία 76 - 77 ετών απόμαχος της ζωής πιά & με κάποια μικρά προβλήματα υγείας αποσύρθηκε στην οικογενειακή θαλπωρή περιορίζοντας στο ελάχιστο τις εμφανίσεις του στην πλατεία μέχρι που από το φετινό Μάϊο δεν μπόρεσε πλέον  να βγει ξανά εξ αιτίας μιας πτώσεως του & ενός κατάγματος που παρά το χειρουργείο που υποβλήθηκε δεν κατάφερε να σηκωθεί ξανά. 

    Έτσι άρχισε & η αντίστροφη μέτρηση για τη ζωή του που δεν διήρκησε ούτε έξη μήνες αφού έφυγε από κοντά μας στις 2 Νοεμβρίου σε ηλικία 81 χρονών.

   Κλείνοντας αυτό το μικρό Αφιέρωμά μου σήμερα, ημέρα του 40ήμερου Μνημοσύνου του, στον συγχωριανό & φίλο μου Κώστα Παπαδήμα, το “ΔΟΚΙΜΟ” της Σουβάλας , ας μου επιτραπεί να εκφράσω επιγραμματικά το ποιος ήταν, κατ’ εμέ, ο Δόκιμος.

    Ήταν, εξαίρετος σύζυγος & Πατέρας, Άριστος επαγγελματίας, Καλός συγχωριανός, Καλός φίλος …

Ας είναι Αιωνία η Μνήμη του.  

    

   Ακολουθούν κάποιες Φωτογραφίες από Στιγμές της ζωής του φίλου Δόκιμου 

Ο Δόκιμος μικρός στο κέντρο της φωτογραφίας στο "Εξωχικό Κέντρο" που διατηρούσε ο αδελφός του Αργύρης στην τοποθεσία "ΔΗΜΗΤΡΑ" του χωριού μας. Στη φωτογραφία εικονίζονται ακόμη οι Αδάμ Καρούζος με το παρωνύμιο "Παναής" & Σεραφείμ Τζιβάρας με το παρωνύμιο "Καψιώτης", ο αδελφός του Αργύρης, η μητέρα του Βιολέτα & η Γιαννίτσα Φούρλα πεθερά του αδερφού του Γιάννη

             Κάπου εκεί στα 18-20 μάλλον στο Δαδί στο μαγαζί που είχαν με τον αδερφό του Αργύρη...

Στα χρόνια της μαγκιάς & των ερώτων... με τον εξάδερφό το Αργύρη Παπαργυρόπουλο & τον κολλητό του καλύτερο φίλο του Χρήστο Παν. Πάντο

Με τους φίλους του, Δήμο Βλάχο, Γιάννη Ρέββα, Ηλ'ια Θάνο, Δημήτρη Ανάγνο, Θανάση Τσατήρα, Νίκο Μολιώτη, Γιώργο Μουλαρά & Θωμά Ρέββα σε Ταβέρνα.

Με τους φίλους του, Νίκο Ανάγνο, Παναγιώτη Αδαμάκο, Θανάση Βελλή & Χαράλαμπο Αντωνίου σε ταβέρνα.

Σε  Αθηναϊκό νυχτερινό Κέντρο με τον εξάδελφό του Αργύρη Παπαργυρόπουλο το Γιώργο Νηστικούλη & έναν φίλο ακόμη 

                                           Ο Αρραβώνας....

Στην ιδιόκτητη Ταβέρνα του..

Πατέρας με τους Σπύρο & Θανάση..

                                                           Με τον Παναγιώτη...

               

                  Στο Καφενείο - Ουζερί στην πλατεία με τη Βάσω & τον Παναγιώτη 

Με την πένα του ΧΙΚ

           

Η αρχή του τέλους...

Το τέλος

"Καλό Παράδεισο φίλε & Καλή Αντάμωση"