Στον Νίκο Παπαστάμο… Αντί Επικηδείου

 &  στους νέους συνδαιτημόνες του  Αντί Μνημοσύνου

Του Αλέκου Ι. Βαλάσκα

     Ξαδερφάκι (όπως με αποκαλούσες)

      Τούτο το Σημείωμά μου γράφεται ακριβώς την ώρα της εξοδίου Ακολουθίας σου & λίγο πριν διαπλεύσεις τον Αχέροντα ποταμό με προορισμό τη λίμνη Αχερουσία…

     Ενώ είχα κλείσει από εχθές το βράδυ αργά το προηγούμενο Σημείωμα μου – αφιέρωμά στη μνήμη σου, που δημοσιεύθηκε εδώ σήμερα το πρωί, & ξάπλωσα να κοιμηθώ, έζησα ένα όνειρο που ομορφότερο & γλυκύτερο δεν έχω ξαναζήσει….

  “Ήμουν, λέει, στο πατρικό μου σπίτι στη Σουβάλα & άκουσα ομιλία, κουβεντολόϊ, τσιακατούρα, έτσι σαν τα λόγια  να τα έφερνε ο αγέρας & που & πού ανάμεσα στην κουβέντα ακούγονταν και γέλια , σα χαροκόπι έμοιαζε… και  έρχονταν από την πλευρά τ’ Αη-Γιώργη, πέρα από το γιοφύρι αυτές οι φωνές…                                     κάπου εκεί από το Νεκροταφείο...

    Δεν μπορούσα να καταλάβω βέβαια καλά τι κουβέντα είχαν αλλά δεν έμοιαζε να ήταν κουβέντα διαφωνίας, παρεξήγησης ή τσακωμού….

    Σηκώθηκα, λέει, ντύθηκα & κίνησα κατά κει….

     Περνώντας το γιοφύρι προσδιόρισα καλύτερα ότι η κουβέντα όντως γινόταν στο χώρο του νεκροταφείου & ανηφορίζοντας κατά κει άρχισαν να ξεχωρίζουν οι φωνές, να γίνονται γνώριμες…

     Σαν έφτασα στην πόρτα του νεκροταφείου είδα μέσα ένα τεράστιο τραπέζι στρωμένο με άσπρα τραπεζομάντηλα, σερβιρισμένα φαγητά, κανάτες με κόκκινο κρασί & ποτήρια …

    Ένα ήταν το τραπέζι & τεράστιο, σχεδόν έπιανε όλο τον από δω χώρο του παλιού νεκροταφείου που έμοιαζε τώρα, να δεις,  με έναν απέραντο κήπο σαν αυτόν που λένε οι γραφές, της Εδέμ…

άνδρες , γυναίκες , παιδιά κάθονταν γύρω-γύρω όλοι μαζί ….

    Όχι, οι συγχωριανοί μας εκεί δεν ήταν σε ξεχωριστές παρέες….

    Σαν πλησίασα και άλλο άρχισα να γνωρίζω πρόσωπα οικεία, συγγενικά & μη… όλα αγαπημένα….

     Κάπου σε εξέχουσα θέση & δίπλα – δίπλα ο ένας στον άλλο είδα να κάθονται σοβαροί-σοβαροί σαν σε Δημογέροντες έμοιαζαν ο γερο-Λούκας ο Κολώνης, ο Ταξιάρχης ο Μίγγος, ο Θύμιος ο Καρούζος, ο Παναγιώτης ο Κουγιώτας, ο Βαγγέλης ο Λαγός, ο Μήτρος ο Φώτης, ο πατέρας μου ο Μπαλασκόγιαννος, ο Γιάννης ο Τσαρούχας,  ο Στάθης ο Ανάγνος τ. Νικ., ο Λιάς ο Πλατιάς, ο Στάθης ο Καλικάτσος, ο Λουκάς ο Καραχρήστος, ο Θανάσης ο Ρόδης, ο Λουκάς ο Κολοκύθας, ο Λουκάς ο Πλιάτσικας, ο Θανάσης ο Καρμίρης, ο Μέλτος ο Παπαθανασίου…  

αυτοί κουβέντιαζαν σχετικά χαμηλόφωνα…

Σε μια άλλη πλευρά του τραπεζιού που η κουβέντα ήταν πιο έντονη & ζωηρή διέκρινα να κάθονται ο Βελλϊόιαννος, ο μπάρμπα Κώστας ο Γεωργούσης, ο Γιώργος ο Κουγιώτας, ο Γιάννης ο Μπλατσάρας, ο Παναγιώτης ο Κότσιας, ο Γέρος ο Αργυρίου, ο Σταύρος ο Κουτσουμπός, ο Γιώργος ο Κολώνης, ο  Γιώργος ο Κασσαβέτης,  ο Χρήστος ο Κουγιώτας,   ο Λάμπρος ο Τυροβόλης, ο Ηλίας ο Καλλιμάννης, ο Γιώργος ο Κορτσέλης, ο Γιάννης ο Πενταρούλας, ο Ανδρέας ο Δελληγιάννης, η Ξανθή η Κυρίτση…

      Απ’ ό τι κατάλαβες, ξαδερφάκι , οι περισσότεροι από αυτούς  ήταν άνθρωποι που εν ζωή διοίκησαν, κατά κάποιο τρόπο,  από κάποιο πόστο το χωριό  μας , άλλοι δε από αυτούς είχαν ενεργό συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα του χωριού από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 & για καμιά σαρανταριά χρόνια μετά …

     Ιδεολογικοπολιτικά εξετάζοντας τους με βάση τις εν ζωή πεποιθήσεις τους ήταν ένα μωσαϊκό….

      Πολύχρωμες ψηφίδες… μαύρες, κόκκινες, μπλέ, πράσινες, λευκές, γκρίζες, πορτοκαλιές…

     Συναγωνιστές, σύντροφοι, ομοϊδεάτες, εθνικόφρονες & χουντικοί, Βασιλικοί, Φιλελεύθεροι & Κεντρώοι, Δεξιοί & Αριστεροί…

     Σε τούτον εδώ τον τόπο τίποτα δεν τους χώριζε τώρα …

    Έδειχναν σαν να τα είχαν ξεχάσει όλα αυτά που κυρίως ιδεολογικά τους χώριζαν εν ζωή & έμοιαζαν σαν μια αγαπημένη παρέα αν όχι σαν μια οικογένεια…

      Μόλις με είδανε που έφτασα εκεί χαρά μεγάλη κάνανε & αφού ακολούθησαν τα καλωσορίσματα, οι χαιρετισμοί, οι εναγκαλισμοί & τα φιλιά, άρχισαν να με ρωτάνε με ενδιαφέρον όλοι, να τους πω νέα από το χωριό μας…

       Απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω πάσχιζαν όλοι το ίδιο να πληροφορηθούν για το πώς πάνε τα πράγματα …

       Ήθελαν να μάθουν ποιοι κυβερνάνε σήμερα την πατρίδα μας, ποιοι διοικούν στον τόπο μας , πως περνάμε, πως  ζούμε οι νεοέλληνες & κυρίως νοιάζονταν για την πρόοδο του χωριού & για το μέλλον των νέων μας…

      Επίμονα ρωτούσαν να μάθουνε κυρίως για το αν είμαστε μονοιασμένοι & αγαπημένοι….

       Και εκεί που ο ίδιος άρχισα να τους αφηγούμαι για τα δικά μας, εμφανίστηκε από κάποιο σημείο του κήπου ο Ηλίας ο Γούλας ,το αδερφάκι, ψιλοσφυρίζοντας ένα ποιμενικό σκοπό & μόλις έφτασε πιο κοντά ανέβηκε σε έναν όχτο να μπορούν να τον βλέπουν & να τον ακούν όλοι & με φωνή χαρούμενη & δυνατά ανήγγειλε το δικό σου πηγαιμό εκεί σήμερα… “Χωριανοί, έρχεται ο Παπαστάμος” είπε…

   Πως έμαθε ότι είσαι καθ’ οδόν, πώς το πληροφορήθηκε δεν μπορώ να ξέρω …

     υποθέτω όμως ότι προφανώς  επειδή ο ίδιος & η οικογένειά του υπηρέτησαν για πολλά χρόνια την εκκλησία του χωριού μας μπορεί να είχε εξ άνωθεν πληροφόρηση…

       Όμως εκείνο που έχει σημασία είναι ότι με αυτό το άγγελμα όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα & έκαναν χαρά μεγάλη…

        Σε αυτό το σημείο όμως ξάδερφε Νίκο & προτού τελειώσω τα όσα ήθελα να διηγηθώ σ’ αυτούς τους αγαπημένους μας συγγενείς , φίλους & συγχωριανούς, τελείωσε το όμορφο αυτό όνειρό μου που η γλυκύτητά του έγκειτο στη χαρά που πήρα ευρισκόμενος, για όσο αυτό διήρκησε, ανάμεσα σε αγαπημένα προσφιλή  συγγενικά μας πρόσωπα & αγαπημένους συγχωριανούς & φίλους.

        Κυρίως δε έγκειτο στο ότι διαπίστωσα την μεταξύ τους σύμπνοια, ομόνοια  & αληθινή αγάπη.

         Σε αυτόν τον γνωστό - άγνωστο κόσμο μας θα βρεθείς & εσύ σήμερα, ξαδερφάκι, απαλλαγμένος από τις αντιπαλότητες, τις κακοδαιμονίες & τις κατά κόσμον αδυναμίες μας …

        Και σε παρακαλώ πολύ, επειδή για εμένα όλη αυτή η γλυκύτητα ήταν ψεύτικη,  όπως συνήθως είναι τα όνειρα, συνέχισε εσύ την αφήγηση στους αγαπημένους μας από το σημείο που ο ίδιος την άφησα για να επιστρέψω στην πικρή πραγματικότητα των επίγειων απολαύσεων…

       “Αναπαύσου  εν Κυρίω”   ξάδερφε…»

 

   

Σημείωση

       Παρακαλώ όσους μπήκαν στον κόπο & διάβασαν αυτό το κείμενο να μην το εκλάβουν ως αποπνέον αστειότητα & φαιδρότητα γιατί είναι γραμμένο με την πίστη ότι η ζωή μας δεν εξαντλείται στον σύντομο επίγειο κόσμο μας αλλά συνεχίζεται & μετά θάνατον, άχρι Αναστάσεως των ψυχών μας…

 

     Σουβάλα  28 Ιανουαρίου 2023