Βαρελάδες κι Απόγονοι …

 

Όταν κατά τα χρόνια της φοιτήσεώς μας στο Γυμνάσιο του Δαδιού, τα παιδιά των άλλων χωριών τα “βάζανε” με τους  Σουβαλιώτες, μετά την κατηγορία ως φασ’λάδων, εξακόντιζαν και άλλη, βαρύτερη ακόμη για μας, των σ φ ο ν τ υ λ ο α δ ρ α χ τ ά δ ω ν!...

Κι εμείς θυμώναμε φυσικά κι αντιδρούσαμε άγρια – σύμφωνα άλλωστε και με την άλλη κακή φήμη που είχαμε, ως ρέμπελοι κι’ ανεπρόκοποι και … τσάμηδες! Θα ήταν φαίνετα, φοβερό να ’ναι κάποιος βαρελάς ή να δουλεύει απλώς το ξύλο…

Καημένοι πρόγονοι! Κρεμούσαν την τριχιά και το τσεκούρι στον ώμο κι ανηφόριζαν τον Παρνασσό, μακριά από μέρη πολυσύχναστα, λαθραίοι συνήθως, “έκοβαν” με το μάτι  πρώτα το κατάλληλο ξύλο, πεύκο ή έλατο, και ύστερα το λόγο έπαιρνε το τσεκούρι. Το παίζαν στα χέρια τους όπως ο Αχιλλέας το δόρυ ή ο γλύπτης τα εργαλεία του. Έκοβαν την τρίχα στα δύο. Από κομψούς ή άκομψους κορμούς, από στραβά ή ίσια ξύλα, σε λίγο έβλεπες να προβάλουν μέσα από τα μαγικά τους χέρια, σκαφίδια, καρούτες, μικρά-μεγάλα αγγειά, τέλεια δουλεμένα στις γραμμές τους και στις λεπτομέρειες. Τα φορτώνονταν ύστερα και τραβούσαν, κατευθείαν συνήθως, για την αγορά τους: τα κοντινά ή και τα μακρινά χωριά. Να τους ταράξουν εκεί στα παζάρια οι νοικοκυραίοι και οι προκομένοι…

    Οι νεώτεροι μολογούν πως είδαν, λέει, το Σκορδοθύμιο με το γαϊδουράκι του φορτωμένο τα έργα του, ρόκες, αδράχτια, σφοντύλια, βαρέλες, κουτάλες, στη Στυλίδα και στη Θήβα! Αποκεί κουβάλησε κι αυτός και οι συντεχνίτες του τα πλούτη που συσσωρεύτηκαν στη Σουβάλα κατά τα χρόνια τους…

   Να, που άλλαξαν οι καιροί.

Κανένας τώρα δε συνεχίζει την ταπεινή τέχνη του βαρελά και είναι αζήτητα πιά – έξω από τον τουρισμό…- τα’ ανωφέλευτα προϊόντα της. Που να βγούν μπροστά να συναγωνιστούν σε… χρωματισμό τις γαλάζιες , τις κίτρινες, τις πρασινωπές, πλαστικές λεκάνες και κουβαδάκια, που κατακλύζουν τα μαγαζιά και τους τόπους απορριμάτων!

   Και οι φαρμακόγλωσοι άλλοτε συμμαθητές μας των γύρω χωριών αποστομώθηκαν τώρα για τα καλά. Άμα το φέρουν οι περιστάσεις και φιλονεικήσουμε πάλι- τι στο καλό γειτόνοι είμαστε; κανένας πια δε θυμάται τις βαρέλες και τα … φασόλια. Ίσα-ίσα: τώρα είμαστε σπάταλοι, καλοφαγάδες, ταβερνόβιοι – μόνο που δύσκολα κρύβουν το φθόνο τους για όλ’ αυτά… Έτσι άδικος και παράλογος είναι πάντα ο κόσμος…

 

Πηγή: Εφημερίδα “ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ” του Συνδέσμου Πολυδροσιωτών Παρνασσού Αρ.Φύλ.6(22) Οκτ. 1977  Στήλη “τωρινά & περασμένα”. 

 

 

 Επιμέλεια-Ανάρτηση:  Αλέκος Ι. Βαλάσκας