Οι Γενιές…

 Σχεδιάγραμμα γενεαλογικού δένδρου γενιών οικογενειών Κούσουλα όπως το σχεδίασε και αποτύπωσε ο μακαρίτης συγχωριανός μας Ηλίας Θ. Γεωργούσης στο πόνημά του “Γενεαλόγιο Κατοίκων Πολυδρόσου Παρνασσού” αντίγραφο του οποίου δώρισε στο Σύλλογό μας όπου, ακριβώς στο κέντρο, φαίνεται και το γενεαλογικό δένδρο του καθηγητού & λογοτέχνη μας Λουκά Ι. Κούσουλα......

από την Εφημερίδα “ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ” Αρ.Φύλ.4(20) & 5(21) Αυγ. & Σεπτ. 1977

     Όταν οι αρχαίοι ποιητές ήθελαν ν’ αναφερθούν στην ηλικία των γερόντων, σπάνια την προσδιόριζαν με χρόνια ή και δεκαετίες. Δεν έλεγαν π.χ. πώς ο δείνα έζησε ογδόντα ή εκατό χρόνια, αλλά είδε τρείς ή τέσσερες γενιές ανθρώπων. Κάτω νομίζω από το λεκτικό σχήμα, υποδηλώνεται κάτι που χαρακτηρίζει πολύ βαθιά τη ζωή τους και τους τρόπους της…

   Τρείς γενιές ανθρώπων δε βλέπει κανένας παρά μόνο αν ζει στον ίδιο πάντα και, μάλλον, περιορισμένο μιας επαρχίας, ενός χωριού. Ως παιδί γνωρίζει τους συνομηλίκους του- τους μαθαίνει καλύτερα, βαθιά ως το κόκαλο- γνωρίζει επίσης τη γενιά των πατέρων του και την άλλη γενιά των παππούδων του. Τους ξέρει καλά δηλ., το χαρακτήρα τους, τις συνήθειες τους, τη ζωή τους. Ποιος καλός, ποιος κακός, ποιος ευφυής, ποιος αφελής, ποιος δυστυχής ή ευτυχισμένος. Το θέλει ή όχι, τα ίδια πρόσωπα, των ηλικιών όλων, είναι πάντα μπροστά του , να παίξει με τους συνομηλίκους, να συγκρουστεί λίγο-π0λύ με τους πατέρες, να «συμφιλιωθεί» με τους παππούδες.

   Και θα ιδεί ο ίδιος άνθρωπος τον εαυτό του, παρέα με τους συνήλικες, να περνάει στη γενιά των πατέρων, που γίνονται παππούδες αναχωρούν αμετάκλητα για το μεγάλο ταξίδι. Νέα γενιά προβάλλει στον κόσμο και σπάνια χρειάζεται να ρωτήσεις τη συγγένεια του παιδιού, που τη διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο στην όψη του και τα φερσίματα του.  Τα μήλα κάτω κάτω απ’ τη μηλιά, κλπ.

    Στις μεγάλες πόλεις – συνυπάρχουν βέβαια κι αυτού όλες οι ηλικίες…               Τίποτα παραπάνω…  Ένας γέρος στον πάγκο του, ένας εργατικός στη δουλειά, ένα παιδάκι στο πάρκο. Τραβάει ο καθένας το δρόμο του, σαν τα μακρινά φώτα στο χάος που τα καταπίνει. Ποιοι είναι, τι ήταν, το ξέρουν λίγοι μονάχοι, το σπίτι και οι δικοί τους, ένας κύκλος χαμένος μέσα σε μυριάδες άλλους. Όχι, δεν είναι καλό χωριό τα λίγα σπίτια, είμαι απολύτως σύμφωνος. Για πολλούς και ποικίλους λόγους.      

Δεκαετία του ’60  Στη φωτογραφία μέλη τριών  γενιών οικογένειας Μουλαρά επαγγέλματος  οικοδόμων-κτιστών με γενάρχη τον γέρο-Γιώργη Μουλαρά που εικονίζεται στο κέντρο της φωτογραφίας, τους γιούς του Θανάση και Μήτρο, τους γαμπρούς του Θανάση Θάνο(Μάγο) και Γιάννη Κότσια και τα εγγόνια του Γιώργο  Αργ. Μουλαρά, Γιώργο Δημ. Μουλαρά, Γιώργο Αθ. Μουλαρά, Δήμο Αρ. Βλάχο.  Μαζί τους βέβαια και οι αδελφοί Χρήστος & Ασημ. Γκόφη βοηθοί τους τότε εργάτες – λασπάδες.

     Αξίζει ωστόσο να συλλογιστεί κανείς τι εξαιρετικό πλεονέκτημα είναι η γνωριμία των γενεών. Να μελετήσει το ζήτημα στο συγκεκριμένο χώρο της Σουβάλας.

   Να ζει θα λέγαμε στη Σουβάλα. Πόσο μακραίνει η ζωή του μέσα στα εβδομήντα χρόνια μιας κανονικής ζωής. Ποιος από τη δική μου γενιά δε θυμάται τους παππούδες μας και ποιος είναι τόσο μικρόψυχος να παραβλέπει τι θησαυρός είναι για τη ζωή μας αυτή η θύμηση!

    Κάθομαι καμιά φορά και τους αναπολώ κατά γειτονιές. Στην Καναπίτσα, ας πούμε. (Ξέρουν αλήθεια οι νεότεροι την Καναπίτσα και από πού η επωνυμία της ;). Ο παππούς μου, πρώτα-πρώτα, ο γερο – Στάθης, ο γερό- Τσαρούχας, τ’ αδέρφια οι Γιώργος και Παμεινώντας Μουλαράς, ο γερο- Γιάννης Μαστροκώστας, (ο Μπγατσιούλας), ο Μπαρδαμπουλόγιαννος (Θάνος), ο γερο – Αλέξης Μπαλάσκας.

     Ονόματα, σου λέει ο άλλος, αδειανά- «τι προς ημάς»; Για μας όμως που τους θαυμάσαμε και τους αγαπήσαμε, πόσα δεν έχουν να μας προσφέρουν, ακόμα τώρα, μαθαίνοντάς μας να υπομένουμε στη ζωή, να παλεύουμε και να καρτερούμε. Ανάλαβαν το σημαντικότερο αυτό: να προπορευτούν και στο θάνατο, να μας τον κάνουν οικείο, να μας ξεφοβίσουν.

    Ο Αη-Γιώργης δεν είναι βέβαια ένα οποιοδήποτε κοιμητήριο, απ’ αυτά που προσπερνάς με το αυτοκίνητο – κι εδώ πάνε οι άλλοι! Ο Αη-Γιώργης είναι Σουβάλα κι’ αυτή, προπάντων αυτή, η πυκνότερη και μονιμότερη συνάθροιση των πατριωτών, ένθα απέδρα διχόνοια και νιτερέσο και κακοφανισμός…

    Γυρίζεις ύστερα στη γενιά μας, την «καθεστηκυία ηλικία», όπως λέει ο Θουκυδίδης.  Τι πλούτος! Τι αλλοπρόσαλλη πινακοθήκη αποτελούμε οι γεννημένοι μπρος-πίσω στα 1930… 

 Είμαστε τώρα οι στυλοβάτες της κοινωνίας εμείς, προικισμένοι και σοβαροί. Τι αστείο αλήθεια, μα και τι συγκινητικό… Μπορεί όσο θέλουν οι άλλοι να βλέπουν σε μας ικανότητες ή αδυναμίες, εξυπνάδα και κουταμάρα. Εγώ χαμογελάω. Τι ξέρουν οι άλλοι; Να σου ειπώ εγώ ποιοι είμαστε μείς, ένας-ένας οι μαθηταί του κυρίου Βελέντζα, τα παλικάρια του Μεγαλοκύρη και του Σουριά, τα ξεφτέρια της Αλεγούσας!  Γιατί όχι δηλαδή;  «Όσα ξέρει ο νοικοκύρης…»

    Έχουμε λοιπόν το νοικοκυριό μας, την κατάστασή μας, το σπίτι μας. Είναι η γενιά μας, το πιο δικό μας, το πιο αγαπημένο, το πιο «τρελό» σπιτικό…

Να ζήσουμε μέσα του και να γεράσουμε!

 

Πηγή: Εφημερίδα “ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ” του Συνδέσμου Πολυδροσιωτών Παρνασσού Αρ.Φύλ.4(20) & 5(21) Αυγ. & Σεπτ. 1977  Στήλη “τωρινά & περασμένα”. 

 Επιμέλεια- Ανάρτηση:  Αλέκος Ι. Βαλάσκας  

Παρατηρήσεις – Διευκρινήσεις  Ιστολογίου

    Τόσο το σχεδιάγραμμα του Γενεαλογικού δένδρου των οικογενειών Κούσουλα όσο και η φωτογραφία μελών των οικογενειών Μουλαρά επιλέχθηκαν από το Αρχείο του Συλλόγου ως αντιπροσωπευτικά στοιχεία για το εξαιρετικό αυτό διδακτικό κείμενο – χρονογράφημα του μακαρίτη λογοτέχνη μας Λουκά Ι. Κούσουλα.

Βέβαια αν και διαπιστώσαμε ότι το σχεδιάγραμμα είναι ελλιπές ως προς κάποια πρόσωπα κάποιων οικογενειών εν τούτοις δεν θελήσαμε, επί του παρόντος, να προβούμε σε διορθώσεις προσθέτοντας αυτά τα πρόσωπα, σεβόμενοι τον μακαρίτη συντάκτη του πονήματος αυτού αλλά και μη διακινδυνεύοντας λάθη και νέες παραλήψεις ονομάτων.

Ευελπιστούμε ότι σε δεύτερο χρόνο και συμβουλευόμενοι  οικείους & συγγενείς των οικογενειών (όλων σχεδόν των οικογενειών του χωριού) που περιλαμβάνονται σε αυτό το όντως αξιόλογο πόνημα του μακαρίτη συγχωριανού μας Ηλία Γεωργούση, να μπορέσουμε να καταγράψουμε και τις σημερινές γενιές των συγχωριανών μας.