ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΤΗ ΒΑΡΓΙΑΝΗ.. 1962-1965 ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ-ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Απόσπασμα από  την αυτοβιογραφία  του Δασκάλου  Θανάση Σβίγκου

 

                              ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ -ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πέρασα τρία χρόνια στη Βάργιανη, πότε με τη Μίτσα και τα παιδιά, πότε μόνος μου. Το χειμώνα έμενα πάντα μόνος μου,, γιατί έκανε  πολύ κρύο. Μια χρονιά θυμάμαι, είχαμε 45 μέρες να δούμε χώμα, είχε χιόνι και χιόνιζε συνέχεια. Όλοι τους εκεί οι κάτοικοι, γυναίκες και άντρες, δούλευαν σκληρά στα μεταλλεία στα χωράφια και στα πρόβατα.

Με όλους τα είχα καλά. Με σέβονταν, με εκτιμούσαν, με αγαπούσαν και γενικά με είχαν μη στάξει και μη βρέξει, που λένε. Και γω με τη σειρά μου πρόσεχα τα παιδιά τους, τους συμβούλευα. Έπαιρναν το φάκελο με το μηνιάτικο από το μεταλλείο και το έβαζαν στο μπαούλο, κρατώντας μόνο τα ψιλά. Τους έμαθα να κάνουν αποταμίευση. Άνοιξαν βιβλιάρια καταθέσεων και τα μάζευαν. Έτσι σιγά-σιγά άρχισαν να κάνουν αγορές στη Γραβιά, στη Λαμία και αλλού. Ποιους να πρωτοθυμηθώ  από τη Βάργιανη; Τον Πιτιχούτη; Χρόνια στον Πειραιά παντρεύτηκε στο χωριό. Κύριος με όλη τη σημασία της λέξεως. Ήταν ήρεμος, κοινωνικός, γλυκομίλητος, σεβαστικός και απολάμβανε την ησυχία και την ηρεμία του χωριού. Διασκέδαζε με τις κοτσάνες και τις χοντράδες που πέταγαν μερικοί κάτοικοι του χωριού. Εμένα με εκτιμούσε πολύ. Όταν ήμασταν παρέα και ακούγαμε καμιά κοτσάνα, γύριζε, με κοίταγε, μου έκλεινε το μάτι και κρυφογελούσαμε.

Τον μπάρμπα- Γιάννη τον Μανίκα; Ήταν γραμματέας στην Κοινότητα. Έπαιζε κλαρίνο και ήταν άριστος καλλιγράφος. Ήταν πράος άνθρωπος, κανόνιζε τα της κοινότητας και έβγαζε πρόεδρο όποιον ήθελε. Θυμάμαι μου έλεγε:

-          Τι να κάνω δάσκαλε;  Έβαλα τον γαμπρό μου πρόεδρο. Έχει τρία κορίτσια, δύσκολα τα βγάζει πέρα. Με τα έξοδα παραστάσεως, σαν πρόεδρος, θα μπορεί να παίρνει κανά τενεκέ λάδι για τη φαμίλια του.

Τον Θανάση του Φούκα; Ανθρωπάκι σωστό. Είχε καμία 80αριά προβατάκια και ασχολείτο μ’ αυτά. Η γυναίκα του δούλευε στο μεταλλείο. Τα χειμωνιάτικα βράδια, έπαιρνε ένα τσουκάλι κρασί, κανά κιλό, λίγο τυρί και ερχόταν πάνω στο σπίτι που έμενα, δίπλα στο δικό του.

-          Άντε δάσκαλε, μου έλεγε, να κοντύνουμε λίγο τη νύχτα. Κοθόμασταν μέχρι τις 11-12 τα μεσάνυχτα. Πίναμε το κρασί και έφευγε.

Τον γέρο – Δήμο τον Τσικνή;  Αυτός μου είχε αναθέσει την αλληλογραφία που είχε μ’ έναν δικηγόρο στην Αθήνα, για να πάρει σύνταξη από τα μεταλλεία όπου είχε δουλέψει μερικά χρόνια.

-          Θα πάρουμε τίποτα δάσκαλε, πως τα βλέπεις τα νούμερα; με ρώταγε.

-          Κάτι θα γίνει γερο-Δήμο, του’ λεγα, εσύ να ετοιμάζεις το αρνί.

-     Μακάρι δάσκαλε, και ότι θέλεις εσύ.

Θυμάμαι μόλις πήρα το γράμμα από τον δικηγόρο του και του έγραφε πόση σύνταξη βγάζει, πήρα τον Νίκο Τσικνή και πήγαμε αργά το απόγευμα στο μαντρί του. Το είχε 100 μέτρα  περίπου πιο πάνω από τη στάση του λεωφορείου Βάργιανης, στο δρόμο από Άμφισσα-Γραβιά.

-          Γέρο- Δήμο, του λέω, εντάξει η σύνταξη.

-          Αλήθεια;

-          Να το γράμμα, που γράφει πόση σύνταξη παίρνεις.

Με αγκαλιάζει, με φιλάει, αρχίζει τα κλάματα, από χαρά κι από συγκίνηση. Σηκώνεται παίρνει το μαχαίρι, σφάζει ένα αρνί και λέει στον Νίκο ν’ανάψει τη φωτιά. Μέχρι να γίνει η φωτιά, το είχε γδάρει, το σούβλισε και το βάλαμε να ψηθεί. Πέρασε η νύχτα τρώγοντας, πίνοντας, χορεύοντας και τραγουδώντας. Το πρωί , γύρω στις 5 κατέβαιναν από το χωριό οι εργάτες για να πάνε στο μεταλλείο.  Ακούγοντας τα τραγούδια, άρχισαν να αναρωτιούνται τι έπαθε ο μπάρμπα-Δήμος. Σαν πλησίασαν εκεί στη στάση, πιωμένος και χαρούμενος φώναζε ο μπάρμπα-Δήμος :

-          Να’ναι καλά ο δάσκαλος, ο Σβίγγος, μου’ βγαλε τη σύνταξη.

Κατά τις 6 το πρωί, οι εργάτες έφυγαν για το μεταλλείο, ο μπάρμπα-Δήμος έβγαλε τα πρόβατα για βοσκή και γω πήρα την ανηφόρα για το  χωριό. Και ποιον άλλο να πρωτοθυμηθώ; Τον Λευτέρη τον Λάτζο;  Ήταν σπιτονοικοκύρης μου. Έσφαζε κάθε Σάββατο, κάτω από το σπίτι που έμενα, απ’ τα δικά του γίδια, και όποιος έπαιρνε κρέας, του έδινε και έναν μεζέ κοκορέτσι ή σπληνάντερο, με πληρωμή βέβαια. Ο Κοκολόγος, ο αγροφύλακας; Ήταν λίγο μουρντάρης… Η γυναίκα του το ήξερε κι αυτή, αλλά η φουκαρού δεν μίλαγε. Ήταν καλός, κοινωνικός και φιλόξενος. Ο Νίκος ο Τσικνής;  Φιλόξενος, καλός οικογενειάρχης, είχε τρία αγόρια στην Αθήνα και μια κόρη στο χωριό, 15-16 χρόνων τότε. Δούλευαν κι αυτός και η γυναίκα του στο μεταλλείο. Πολλά βράδια μου έλεγε:

-          Πάμε δάσκαλε στο σπίτι να περάσουμε καμιά ώρα.

Πηγαίναμε, τρώγαμε ότι  είχε φτιάξει η γυναίκα του, που ήταν πάντα πρόσχαρη, χαμογελαστή και με τον καλό λόγο, που λένε, στο στόμα. Μετά μου έλεγε:

-          Άντε που να πας τώρα σπίτι, θα σε φάνε τα σκυλιά. Στρώσε Φούλα στο δάσκαλο να κοιμηθεί εδώ, έλεγε στην κόρη του. Έμεινα αρκετές φορές εκεί.

Στη Βάργιανη οι γονείς των παιδιών δεν ήξεραν πολλά γράμματα. Ασχολούνταν με τις δουλειές τους:   μεταλλείο, χωράφια, πρόβατα. Τη φροντίδα των παιδιών την είχαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Τον χαρακτήρα των παιδιών τον διαμόρφωνε  ο εκάστοτε δάσκαλος και οι διδαχές των παππούδων και γιαγιάδων. Λίγοι ήταν οι γονείς που παρακολουθούσαν την πρόοδο των παιδιών τους. Όσα παιδιά προχώρησαν στις σπουδές, το πέτυχαν από παρακίνηση των δασκάλων και με την προσπάθεια που κατέβαλλαν τα ίδια, τα παιδιά στο σχολείο. Τα περισσότερα παιδιά ,δεν είχαν φιλοδοξίες , καθώς και οι γονείς τους , να μάθουν γράμματα να προχωρήσουν.Ίσως γιατί είχαν τα προς το ζην το μεταλλείο, τα πρόβατα  και τα χωράφια. Πολύ λίγα παιδιά προχωρούσαν για σπουδές. Πέρασαν τρία χρόνια εκεί, με πολλές αναμνήσεις, καλές και κακές, μέχρι που πήρα  μετάθεση  για το χωριό…» 




...Μετάθεση για το χωριό  μας, την σουβάλα μας  και είχαμε την τύχη κάποιοι από μας να τον έχουμε Δάσκαλο .

 Ο Δάσκαλος μας ήταν και είναι Λεβεντιά.

           Όρθιος:  Δάσκαλος ΣΒΙΓΚΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ

ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ ΜΑΡΘΑ-ΚΑΤΟΙΚΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ-ΠΑΝΤΟΥ ΒΑΣΩ-ΣΤΥΛΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ-ΚΟΡΤΣΕΛΗ ΛΟΥΛΑ-ΘΑΝΟΥ ΑΣΤΕΡΩ-ΓΕΩΡΓΟΥΣΗ ΓΙΩΤΑ-ΚΟΥΓΚΟΥΛΟΥ ΧΡΙΣΤΙΝΑ-ΜΑΣΤΡΟΚΩΣΤΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ-ΣΙΑΚΛΑ ΚΑΤΕΡΊΝΑ-ΚΟΤΣΙΑΣ ΝΙΚΟΣ-ΘΑΝΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ(ΜΑΛΙΑΚΟΣ + )ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ ΚΩΣΤΑΣ-ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΑΚΗΣ-ΘΑΝΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ(ΜΠΑΚΑΡΑΣ)-ΣΚΟΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ-ΚΥΡΙΤΣΗΣ ΘΟΔΩΡΟΣ-ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ΛΟΥΚΑΣ(ΝΤΑΛΑΡΑΣ) ΚΟΝΤΑΞΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ-ΓΑΤΣΙΝΟΣ ΣΤΑΘΗΣ-ΑΝΑΓΝΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ-ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ-ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΘΗΣ- ΤΟΠΑΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΘΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΣ(ΚΑΤΡΑΠΑΣ + )-ΠΑΠΑΣΤΑΜΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ+
26 Μαθητές δυστυχώς σήμερα λείπουν 3 θα τους θυμόμαστε πάντα.