ΟΙΚΙΑ ΙΑΤΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΙΒΑ

Τοπογραφία και Ιστορία.

Στη Δυτική είσοδο του Πολυδρόσου και στη διασταύρωση της σύγχρονης επαρχιακής οδού προς Λιλαία με τον παλιό οδικό άξονα που διέσχιζε κάθετα το χωριό και συνέδεε τον Παρνασσό με τον κάμπο, στέκεται ακόμη αγέρωχη και ακέραιη η έπαυλη του ιατρού Γεωργίου Δρίβα. Πρόκειται για πετρόχτιστο μεγαλοπρεπές οικοδόμημα, ανεγερθέν το 1910 για αποκλειστική στεγαστική οικιακή χρήση. Το λειτούργημά του ο ιατρός το εξασκούσε σε άλλο παρακείμενο, επίσης πετρόχτιστο, μικρό οίκημα στην ανατολική γωνία του οικοπέδου, ορατό και σήμερα.

Το κτήριο είναι χτισμένο πάνω σε σχέδια Γάλλων μηχανικών που εργάστηκαν στην κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής και της σήραγγας του Μπράλου. Ο Γεώργιος Δρίβας υπήρξε ιατρός τόσο των μηχανικών, όσο και όλου του εργοταξίου κατά τη διάρκεια των εργασιών διάνοιξης. (1904). Οι τοίχοι του ισογείου, μέχρι το ύψος του πρώτου ορόφου, αποτελούνται από άριστα κατεργασμένη εμφανή και ογκώδη Παρνασσιώτικη πελεκητή πέτρα. Από το επίπεδο του πατώματος και άνω,

οι τοίχοι είναι επιχρισμένοι με μαρμαροκονίαμα ώστε να διαγράφονται πέριξ των θυρών και των παραθύρων αρχιτεκτονικές κορνίζες χρώματος λευκού, σε αντίθεση με το σύνολο του υπόλοιπου επιχρίσματος που έχει αναμειχθεί με ώχρα. Οι νεοκλασσικές αυτές αρχιτεκτονικές όψεις συμπληρώνονται από λευκή περιτένεια που διατρέχει όλη την εξωτερική περίμετρο ακριβώς κάτω από το κρηπίδωμα της στέγης

Οι Γαλλικές επιρροές είναι πλήρως εναρμονισμένες με τα νεοκλασσικιστικά μοτίβα των προσόψεων και συνίστανται κυρίως στην εξευρωπαϊσμένη λειτουργικότητα των κινητών μερών και των διακοσμήσεων. Τα μεγάλα πολυάριθμα παράθυρα σφραγίζονται από γαλλικού τύπου ξύλινα πατζούρια. Οι πόρτες και τα μάσκουλα είναι καθαρά γαλλικής τεχνοτροπίας, (ίσως και προελεύσεως). Η στέγη είναι τετράρριχτη και αρχικά έφερε γαλλικά κεραμίδια, που αντικαταστάθηκαν με άλλα σύγχρονα, και μόνο τα ακροκέραμα , που σε δεύτερη χρήση είναι στη θέση τους, θυμίζουν το ανάμεικτο ύφος της.

 Κυρία είσοδος με βαρύ πλούσιο ξυλόγλυπτο διάκοσμο. Ρόπτρο, χειρολαβή και ημιδιαφανή κρύσταλλα ευρωπαϊκού αστικού στυλ.

Γαλλικής εμπνεύσεως ήταν επίσης τα σφυρήλατα σιδερένια κιγκλιδώματα στους εξώστες που έχουν ήδη αφαιρεθεί, (όμοιας τεχνοτροπίας με το σωζόμενο υπέρθυρο), καθώς και τα μαρμάρινα σκαλιστά σκαλοπάτια της κυρίας εισόδου.

Εσωτερικά το κτήριο αναπτυσσόταν σε δύο ορόφους. Μία μεγάλη πέτρινη μεσοδιαίρεση, στο κέντρο της οικοδομής, έτεμνε τον έσω χώρο κατά μήκος στα δύο. Στο ισόγειο δημιουργούσε δύο διαμερίσματα. Το δυτικό, με φωταγωγικά παράθυρα φιλοξενούσε τους αργαλειούς και το ανατολικό ολοσκότεινο, ήταν αποθήκη τροφίμων και βαϊναριό, σε ρόλο φυσικού ψυκτικού θαλάμου. Στον πρώτο όροφο η μεσοδιαίρεση, σε συνεργασία με την δυτική πρόσοψη, γεννούσε μια θαυμάσια μεγάλη σάλα με θέα στον κάμπο. Ανατολικά καθόριζε τα υπνοδωμάτια, το γραφείο και τους βοηθητικούς χώρους.

Η οικοδομή ήταν χωροθετημένη στο ανατολικό άκρο ενός αρχικά τεράστιου αγροτικού οικοπέδου. Η όλη έκταση συμπεριλάμβανε και το σημερινό δημοτικό σχολείο, το ημιτελές κέντρο νεότητος, έφτανε σχεδόν μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο και το σημερινό Γυμνάσιο. Η προφορική παράδοση αναφέρει ότι το αγρόκτημα

ήταν Βακούφιο της μονής Προφήτου Ηλία, (Παλιαηλιά), των Σαλώνων. Μετεπαναστατικά αποκτήθηκε από την οικογένεια Δρίβα. Ο προπάππος  του ιατρού, Παναγιώτης Δρίβας ή Ντρίβας υπήρξε αγωνιστής της επαναστάσεως του 1821 υπό τον Στρατηγό Δυοβουνιώτη. Πατέρας του ήταν ο Δημοδιδάσκαλος Παναγιώτης Δρίβας, ο οποίος στα τέλη του 19^ου αι. διετέλεσε και Δήμαρχος του τότε Δήμου Δωριέων. Και ο ίδιος ο ιατρός Γ. Δρίβας διετέλεσε πρόεδρος της κοινότητος Σουβάλας το 1925. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, υπήρξε ο εμπνευστής του σχεδίου πόλεως Πολυδρόσου που ισχύει μέχρι σήμερα.

Το τεράστιο αγρόκτημα διαμοιράστηκε από τον Παναγιώτη Δρίβα στους απογόνους του, (είχε 6 παιδιά) και η έπαυλη χτίστηκε από τον ιατρό στο τεμάχιο που του αναλογούσε και κάλυπτε έκταση περίπου 10 στρεμμάτων. Η όλη κατασκευή εντάσσεται στα ελάχιστα νεοκλασσικά κτήρια που χτίστηκαν στην Σουβάλα στις αρχές του 20^ου αι., οπότε και παρατηρήθηκε η πρώτη όψιμη αστικοποίηση λίγων προνομιούχων κατοίκων της, εμπόρων και επιστημόνων. Ίδια αστικά ακίνητα αυτής της περιόδου, αλλά όχι με την ιδιότητα της έπαυλης, ήταν το Δημοτικό Σχολείο της δωρεάς Συγγρού (1901) που κατεδαφίστηκε, η οικία του ιατρού Καρούζου, (1904), και η οικία Σουφλή, (1907) που κοσμούν ακόμα το Πολύδροσο και διαλαλούν εμφατικά την αξία του και τον πολιτισμό του.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ