ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΒΡΕΤΤΑΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ 1950

«ΑΝΕΜΕ ΣΩΣΕ».

 Το ποίημα που έγραψε ο αγαπημένος Ποιητής στη Σουβάλα  για το αγαπημένο του βουνό τον Παρνασσό.

το ποίημα «ΑΝΕΜΕ ΣΩΣΕ»   είναι γραμμένο στη Σουβάλα³¹ και αναφέρεται στον Παρνασσό. Το βουνό ονοματίζεται και στους δακτυλογραφημένους στίχους, ενώ μετά τον τελευταίο στίχο και την ιδιόγραφη υπογραφή του, ιδιόγραφα επίσης, σημειώνει: «Σουβάλα, 12.8.1950». Ενώ στο τέλος της πρώτης στροφής προσθέτει χειρόγραφα έναν στίχο και διορθώνει σχεδόν ολόκληρο έναν δακτυλογραφημένο. Οι πληροφορίες αυτές ότι το ποίημα αναφέρεται στον Παρνασσό και ότι είναι γραμμένο στη Σουβάλα μας γίνονται γνωστές από τα κείμενα που πρόσφερε ο Βρεττάκος στους Μιλλιέξ.

Στον Παρνασσό, ο αέρας που κινεί τις κορυφές των δέντρων είναι ο δικός του ο «μεθυσμένος», ο «φωτεινός», ο «άγριος» άνεμος που απλώνεται μέσα του και διαστέλλει την απλοχωριά της ψυχής του έτσι που να μοιάζει η μεγαλύτερη πεδιάδα του Παρνασσού. Ταυτίζεται με το βουνό· η μορφή του είναι ένα αγριοπελεκημένο βουνό, μόνο που διατηρεί τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά της. Μ’ αυτό τον βουνίσιο άνεμο που αναγνωρίζει τη ζωοδότρα δύναμή του, και ως προσωπική του δύναμη, στις κορυφές των ελατιών, διαβεβαιώνει για την αιώνια αειφορία του. Και αυτή η στιγμή της δύναμης, η στιγμή της βεβαιότητας, καθίσταται ταυτόχρονα και στιγμή αδυναμίας και έκκλιση προς αυτόν τον άνεμο να μην τον εγκαταλείψει τις άφεγγες νύχτες, στις καταιγίδες, στα θολά ποτάμια, αλλά να τον βοηθήσει να κερδίσει τη μοίρα του και να αποδώσει σε όλες τις κορυφές το άγιο φως της καρδιάς του, την «Ειρήνη» και την «Αγάπη». Το βουνό προσπαθεί να κρατήσει ο Νικηφόρος Βρεττάκος, με διάφορους τρόπους, και στην επιστροφή του στην πόλη.

      ΑΝΕΜΕ ΣΩΣΕ   2.8.50 Σουβάλα

Πάνω από τούτες τις κορφές των πλατανιών, εδώ

Πάνω από τούτα τα έλατα διαβαίνει ο άνεμός μου

Ο μεθυσμένος μου άνεμος ο φωτεινός και ο άγριος!

Ρεύμα του αιώνιου έρωτα, ολόχρυσε παφλασμέ,

Κουνάς τη νύχτα ολόκληρη σα νά’ σαι από χιλιάδες

Ταύρους που τρέχουν βγάζοντας φλόγες απ’ τα ρουθούνια τους.

Πάνω μου λάμπει ένα μακρύ διάχυτο φωτοστέφανο.

Σαν ένα κύμα υψώνεται το χώμα που πατώ!

Σε πλησιάζω!

Πέρασε μέσα στην ύπαρξή μου!

Χαμήλωσε το ρεύμα σου! Μπαίνε με ορμή κι’ απλώσου

Μες στην πεδιάδα της καρδιάς μου, αυτή την πιο μεγάλη

Πεδιάδα που συνάντησες σε τούτα τα οροπέδια

Του Παρνασσού!

Ξεχείλισε!

Γιόμισε την ψυχή μου!

Δε θα πεθάνουν οι πηγές μέσα μου! Δε θα στείψουν

Οι φλέβες! Είναι το βουνό το αγριοπελεκημένο

Με την ανθρώπινη μορφή! Βοήθησε να σταθώ

Μπροστά στους αιώνες, πρόσωπο με πρόσωπο, στο μέσο

Της άγριας μου ποιμενικής πατρίδας, να φορτώνομαι

Τις νύχτες την αστροφεγγιά!

Βοήθησε να διπλώνομαι

Και να κοιμάμαι ανάμεσα στις καταιγίδες, πλήρης

Από γαλήνη!

Άνεμε, της τόσο όμορφης μοίρας μου,

Που εξαφανίζεσαι συχνά για να προβάλεις πάλι

Πηδώντας μες από άπειρες πηγές κι’ ηλιοβροντώντας

Πάνω από το κεφάλι μου, σ’ ακούω να τριγυρίζεις

Πάνω μου πάλι!

Άνοιξα τις πόρτες κι’ αφουγκράζομαι

Το πανδαιμόνιο της λαμπρής πτώσης σου!

Χαμηλώνεις

Φέγγοντας με τα αιώνια σου τινάγματα τον αέρα!

Λάμπει η μεγάλη σου στροφή πάνω απ’ τη γη! Ψηλώνουν

Τα σηκωμένα χέρια μου! Έρχομαι, πλησιάζω

Θα πέσω πάνω σου!

Χαρά! Χαρά! Χαρά!

Τεράστια

Λίμνη που καις κάθε φορά μέσα μου το σκοτάδι.

Και μ’ αναδείχνεις όπως είμαι, μη μ’ αφήνεις πια!

Αφού το ξέρεις πως ποτέ δε θα παραδοθώ,

Φώτισε! Κάψε! Εξάγνισε! Εξαγίασε μια για πάντα

Το χώμα μου!

Χαμήλωσε!

Βρόντα!

Παράσυρέ με

Μέσα στο φως! Δεν έδωσα τη μάχη! Δεν πεθαίνω

Άνεμε δίχως ν’ ακουστώ απ’ τον ήλιο!

Χόρεψέ με

Στις μεθυσμένες σου στροφές πάνω!

Λύγισε!

Πιάσε με!

Προστάτεψέ μου τη φωτιά! Βόηθησε να κερδίσω

Τη μοίρα μου!

Χαρά! Χαρά! Χαρά!

Άνεμε, σώσε!

Άνεμε, βόηθα να πιαστώ απ’ τα φωτεινά κλαδιά σου,

Ν’ ανέβω απάνω από τα θολά ποτάμια! Άνεμε, σώσε.

Ανέβασε και στερέωσε ψηλά πάνω απ’ το χιόνι

Το νούφαρο με το άγιο φως που έχει μες στην καρδιά μου!

Στερέωσε τον αυγερινό τούτο για τους διαβάτες

Του μέλλοντος!

Χαρά! Χαρά!

Στερέωσε!

Άνεμε, σώσε!

Πήδα μ’ όλους τους ταύρους σου! Σήκωσε το πεσμένο

Το άσπρο σου αυτό εξαπτέρυγο κι’ απόδοστο στην αιώνια

Θέση του πάνω απ’ τις κορφές όλες:

                      «ΕΙΡΗΝΗ!» «ΑΓΑΠΗ!»     12.8.50 Σουβάλα³²