Κραυγή

Του Ανδρέα Γ. Βέλλιου

Γενικός Γραμματέας της Π.Ο.ΑΞΙ.Α.

Η Διχόνοια που βαστάει

Ένα σκήπτρο η δολερή

Καθενός χαμογελάει,

Πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

(Διον. Σολωμός, Ύμνος Εις την Ελευθερίαν,144)

-''Γερμανοτσολιάδες, Ταγματασφαλίτες, Νενέκοι…'',
-''Δραχμολάγνοι, άφρονες, ψεκασμένοι...'' Ή μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι; Πόση τρέλα θα ζήσουμε ακόμη Θεέ μου! Πόσο διχασμό μας χρωστάς να ζήσουμε… Καταραμένο DNA τελικά έχουμε, δεν εξηγείται αλλιώς. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι:
- 192 χρόνια μετά τον Α΄ Εμφύλιο (1823-1825), μεσούσης της Επανάστασης του '21,
- 99 χρόνια μετά την έναρξη του Διχασμού που οδήγησε στις εκλογές του 1920 και τη Μικρασιατική Καταστροφή (όχι αυτή του «συνωστισμού», την άλλη, της σφαγής),
- 71 χρόνια μετά το Δεκέμβρη του 1944 και την αδελφοκτόνο σύρραξη, εμείς οι νέο-Έλληνες, εν έτει 2015, χωριστήκαμε στα δυο, παγιδευμένοι σε ένα επίπλαστο δίλλημα και αγγίξαμε τα όρια της παραφροσύνης. Γιατί, τι άλλο, εκτός από παραφροσύνη, ήταν αυτόπου ζήσαμε; Οι μισοί έβριζαν τους άλλους μισούς, εκτοξεύοντας εκατέρωθεν γελοιωδέστατους χαρακτηρισμούς και ενίοτε και απειλές, ευθέως ή κεκαλυμμένως.

Η περιπέτεια ξεκίνησε πριν πέντε (5) χρόνια από το μοιραίο ''Καστελόριζο''. Ακολούθησε το 1ο Μνημόνιο, το 2ο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο, οι εφαρμοστικοί νόμοι και η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού. Η λουθηρανική - καλβινιστική λογική περί τιμωρίας των καλοπερασάκηδων Ελλήνων επεκράτησε, κομιζόμενη εξ Εσπερίας, μέσωτης επιβολής δυσβάσταχτων μέτρων τα οποία έπληξαν αυτούς που είχαν το μικρότερο μέρος της ευθύνης για όλη την κατάσταση. ''Delenda Carthago - "η Καρχηδών δέον να καταστραφεί", όπως έλεγε και ο Κάτων. Ο Ελληνικός λαός έπρεπε να τιμωρηθεί και τιμωρήθηκε. Λοιδωρήθηκε, συκοφαντήθηκε, κατηγορήθηκε από τους ίδιους τους κυβερνήτες του και εικονογραφήθηκε ως τεμπέλης, χαραμοφάης, ανατολίτης λαθρεπιβάτης της Ευρώπης. Τσεκούρι σε μισθούς και συντάξεις, αρπαγή των αποθεματικών των ασφαλιστικών Ταμείων μέσω του καταστροφικού PSI, κατάρρευση του συστήματος υγείας, περίθαλψης και πρόνοιας, αύξηση της ανεργίας και κυρίως αύξηση της μετανάστευσης της νεολαίας στο εξωτερικό.

Έπειτα από πέντε καταστροφικά χρόνια φάνηκε κάτι να αλλάζει, έστω και δειλά,
και άρχισε κάπως να διαφαίνεται ότι υπάρχει ελπίδα για ανάκαμψη και σταδιακή έξοδο από την περιπέτεια. Ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε να πορευτεί με άλλη πρόταση. Και ήλθε η ελπίδα. Η Τρόικα έγινε «θεσμοί», το Μνημόνιο γέφυρα και ούτω καθ΄εξής. Και μετά η ελπίδα ξεθώριασε και ήλθε το δίλημμα. Μετά από 41 χρόνια η Ελλάδα πήγε σε δημοψήφισμα, λίγους μήνες μετά την προηγούμενη ετυμηγορία της. Σεβαστό.

Ο κυρίαρχος λαός μοιράστηκε, ανά τα ρύμας και τας οδούς, προσπαθώντας να βρει πορεία επιβίωσης ή κατ' άλλους το μέσο του θανάτου μεταξύ ανάμεσα στο γκρεμό και το ρέμα. Τα τηλεοπτικά πάνελ γέμισαν «υπερήφανους» Έλληνες, υποστηρικτές του ΟΧΙ και ''υπερήφανους'' Έλληνες υποστηρικτές του ΝΑΙ. Ο καθείς με τα δικά του επιχειρήματα, λογικά ή παράλογα, άλλα υπερβολικά, άλλα ανίσχυρα, ενίοτε διχαστικά, άλλοτε ονειροπόλα. Φευ!! Ενεφάνη, δυστυχώς, το σπέρμα του διχασμού. Το δόγμα της ''Μικράς πλήν τιμίας Ελλάδος'' προέκυψε ξανά αναδυόμενο από τα βάθη της ιστορίας του προηγούμενου αιώνα και ένα κύμα εθνικής υπερηφανείας ανέβλυσε στα στήθη του Ελληνικού λαού ο οποίος εζήλωσε τη δόξα ενός παλαιοτέρου ΟΧΙ. Ξεχάσαμε όμως το '22.

Απέναντί του, το ''ανήκομεν εις τη Δύση'', η κατάταξη στη χορεία των ευρωπαϊκών
κρατών- Εθνών και η ένταξη σε μια Ένωση με κοινό όραμα, κοινό πολιτισμό, κοινές
ανθρωπιστικές αξίες, προϊόντα όλα του Ελληνικού πολιτισμού. Δυστυχώς όμως, μια Ένωση με κράτη ''primus inter pares'', πρώτα μεταξύ ίσων, ετεροβαρή, στην οποία θα υπάρχουν πληβείοι και πατρίκιοι. Πώς να μη σε κάνει να νιώθεις απέχθεια το σαρδόνιο χαμόγελο του Δρ. Σόιμπλε;

Στις ημέρες που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος ο καθένας, λοιπόν, έβαλε στο τραπέζι ό,τι είχε. Την ευρωπαϊκή προοπτική,τη συμπόρευση με έθνη με κοινές αναφορές και προσλαμβάνουσες αφ' ενός, αλλά και την εθνική υπερηφάνεια, το ανόρθωμα ενός γενναίου λαού απέναντι στο θεριό της Ευρώπης, στους τοκογλύφους και τους δανειστές της χρεοδουλοπαροικίας(!) αφ' ετέρου.

Μα ποια Ευρώπη; Αυτή του φόβου, της ανάλγητης δημοσιονομικής πειθαρχίας και των περικοπών στη δημόσια υγεία; Αυτή πουοδηγεί σε χαμηλές αμοιβές και συντάξεις, όριο ηλικίας εργασίας στα 67 (+); Για αυτή επι καλούμαστε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή;

Μα ποία υπερηφάνεια; Είμαστε υπερήφανοι για τις συντάξεις των 15 ετών εργασίας, για
τις παχυλές επιδοτήσεις σε ''αγρότες'', για το πάρτυ των καγιέν και των διακοποδανείων
της κοσμικής Μυκόνου, για την κομματοκρατία και την αναξιοκρατία, τους τεράστια
δυσανάλογους μισθούς των ΔΕΚΟ; Για αυτά αναστήσαμε το Γεώργιο Καραϊσκάκη, το Γέρο του Μωριά και ακόμη και αυτόν τον Μεταξά;

Μύλος!!! Ίσως να γίνομαι υπερβολικός και να μη συνέβη τίποτε από αυτά. Εγώ όμως αυτό ένιωσα και αυτό καταθέτω, αφήνοντας απέξω για λίγο τα προβλήματα του επαγγελματικού μας κλάδου, για λίγο. Άλλωστε αυτή ήταν και η απάντησή μου στο ερώτημα «τι θαψηφίσω;» ''Φοβάμαι να μη σφαχτούμε ξανά''.

Γιατί στο μυαλό μου είχα τα λόγια τουΕλύτη:
''Και βαδίζανε καταπάνου στον έναν ο άλλος, μη γνωρίζοντας ο ένας τον άλλο.
Και σημάδευε κατά πατέρα ο γιος και κατ' αδερφού μικρού ο μεγάλος. Που πολλά σπιτικά πομείνανε στη μέση, και πολλέςγυναίκες απανωτά δυο και τρεις φορέςμαυροφορέσανε. Και που αν έκανες να βγεις λιγάκι παραόξω, τίποτε. Μόνο αγέρας βουίζοντας μέσα στα μεσοδόκια και στα λίγα καμένα λιθάρια μεριές-μεριές οικαπνοί βοσκώντας τα κουφάρια των σκοτωμένων. Μήνες τριάντα τρεις και πλέον βάστηξε το Κακό. Που τη θύρα χτυπούσανε ν' ανοίξουνε της αυλής των προβάτων.
Και φωνή προβάτου δεν ακούστηκε παρεχτός επάνω στο μαχαίρι. Και φωνή θύρας ούτε, παρεχτός στην ώρα που 'γερνε μες στις φλόγες τις ύστερες να καεί. Επειδή αυτός ο λαός μου η θύρα και αυτός ο λαός μου η αυλή και το ποίμνιο των προβάτων.''
(Άξιον Εστί, Ανάγνωσμα Πέμπτο).

Το αποτέλεσμα ήλθε και ο κυρίαρχος λαός απεφάνθη με συντριπτικό αποτέλεσμα και ξεκάθαρη φωνή. Βροντερά. Μάλιστα! Ακολούθησε η σκληρή διαπραγμάτευση και ως δια μαγείας το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ. Το Μνημόνιο 2 απέθανε. Ζήτω το Μνημόνιο 3, λοιπόν.
HABEMUS MEMORANDUM!! Capital control!! Ηλικιωμένοι και μη, μπροστά στα ΑΤΜ. Ζωή με δόσεις.

Θα έρθει, λοιπόν, ο καλόπιστος συνομιλητής και θα πει: δεν είχες δίκαιο, δε σφαχτήκαμε, μείναμε ενωμένοι. Ποιος είπε ότι σταμάτησα να φοβάμαι; Tώρα είναι που φοβάμαι περισσότερο. Τα προβλήματα τώρα θα αρχίσουν και τώρα είναι που πρέπει να γίνουμε γροθιά και να αντέξουμε. Να βάλουμε επιτέλους μυαλό και να αλλάξουμε την Ελλάδα, μακριά από κόμματα και λαμόγια. Να βάλουμε τη φαντασία και το δαιμόνιό μας να μεγαλουργήσουν ξανά αλλά πατώντας γερά στο έδαφος. Να ξαναγίνουμε το Έθνος των Ελλήνων της δημιουργίας, της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, της προκοπής και της αξιοσύνης.
Αλλιώς στο χάος θα πάμε όλοι μαζί, όχι οι μισοί. Η Ιστορία δε χαρίζεται σε κανέναν. Σέρνει από τα μαλλιά και ταπεινώνει.



Έρρωσθε

Υ.Γ.

1. Συγχωρήστε μου τον προσωπικό τόνο αλλά ήθελα απλά να μοιρασθώ μαζί σας την αγωνία μου. Αποτυπώνεται άλλωστε και στο εξώφυλλο του περιοδικού, τοοποίο βασίζεται στον γνωστό πίνακα
«Κραυγή» του Νορβηγού Έντβαρτ Μουνκ.
2. Από φύσης είμαι αισιόδοξος άνθρωπος αλλά αυτή τη στιγμή που γράφεται το παρόν (βραδινές ώρες της 15/7) ακούω παράλληλα την ψηφοφορία στη Βουλή για το 3ο Μνημόνιο-Συμφωνία. Πόσο αισιόδοξος να είσαι πια;