Αναμνήσεις από την προσκοπική ζωή της ομάδας Πολυδρόσου με αρχηγό τον Κώστα Στύλια σε μια κατασκήνωση στην Ιτέα Παρνασσίδος.
Εντυπώσεις γραμμένες πριν 60 χρόνια δημοσιεύουμε σήμερα τιμώντας την προσφορά του Κώστα Στύλια στον προσκοπισμό.
1946 Ομάδα προσκόπων Πολυδρόσου (αρχείο Η. Γεωργούση)
Όρθιοι από αριστερά: Διαμαντώνης Ε. Γεώργιος, Ρόδης Λουκάς, Ανάγνος Αθανάσιος, Τοπάλης Κων / νος, Τοπάλης Αθανάσιος, Γρωργούσης Ηλίας, Διαμαντώνης Χ. Γεώργιος, Χαλβαντζής Αθανάσιος, Αυγέρης Ιωάννης.
Καθιστοί από αριστερά: Τοπάλης Γεώργιος (υπαρχηγός), Στύλιας Κων / νος (αρχηγός), Γαντζόγιας Κων / νος, Βλάχος Χαράλαμπος, Ρέββας Ευθύμιος, Φούρλας Αδάμ, Νικολόπουλος Γεώργιος, Μαρρές Η. Ιωάννης, Αυγέρης Ευθύμιος, Μουλαράς Επαμεινώνδας, Βαλάσκας Ιωάννης.
Μια ευγενική πρόσκληση από τον τότε έφορο Προσκόπων Αμφίσσης Γυμνασιάρχη Μελλισάρη, έδωσε την ευκαιρία στην Ομάδα Προσκόπων Πολυδρόσου να βρεθεί στο ωραίο και καταπράσινο περιβάλλον της Ιτέας Φωκίδος. Ένα πρωί σχεδόν 6 τα χαράματα, καλοκαίρι 1946 Το εκδρομικό αυτοκίνητο βρίσκεται έξω από τη λέσχη Προσκόπων, στη γωνία του σπιτιού του ιατρού Πάνου Δρίβα. Εκεί μας περιμένει ο αρχηγός μας Κώστας Στύλιας. Μας υποδέχεται όπως πάντα γελαστός και ευδιάθετος. Φρόντιζε να τακτοποιηθούμε για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας.
Μια ασυνήθιστη κίνηση παρατηρείται. Φωνές ακούγονται, σακίδια, δέματα τακτοποιούνται από τους Προσκόπους που ζουν στον πυρετό της προετοιμασίας. Τα πάντα είναι έτοιμα. Σε λίγο δίνεται το σύνθημα. Όλοι επιβιβαζόμαστε στο αυτοκίνητο. Το ταξίδι αρχίζει. Τα πρόσωπα όλων μας δείχνουν τη διάθεση για τραγούδι. Αφήνοντας πίσω τα τελευταία σπίτια του χωριού μας, νοιώθουμε μια χαρά, καθώς η πρωινή αύρα χαϊδεύει τα πρόσωπα μας. Και το αυτοκίνητο τρέχει αφήνοντας πίσω την Αγόριανη, τη Μαριολάτα, φτάνοντας στο ιστορικό χάνι της Γραβιάς, που μας φέρνει στο νου ηρωικά γεγονότα. Συνεχίζοντας το ταξίδι μας προς το 51 ο χιλιόμετρο ΠΟΥ οδηγεί ΣΤΗΝ Άμφισσα. Θαυμάζουμε τη μαγεία του τόπου, χαράδρες, φαράγγια, τους όγκους των βουνών από τη μεριά και από την άλλη τη γαλάζια θάλασσα του Κορινθιακού που απλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι μας.
Ξαφνικά κάποιος ρίχνει το σύνθημα: Θάλαττα, θάλαττα .
και αρχίσαμε να φωνάζουμε όλοι, όπως οι Έλληνες του Ξενοφώντα στην Κύρου Ανάβαση. Με προσκοπικά τραγούδια περνάμε την Τοπόλια και φτάνουμε στην Άμφισσα. Είναι η πρωτεύουσα της Φωκίδας, πόλη των Οζολών -Λοκρών. Εναντίον της Αμφίσσης κινήθηκε ο Φίλλιπος της Μακεδονίας, ο οποίος την κατέστρεψε το 338 π.Χ. Επί Ρωμαίων ανέκτησε και πάλι την ακμή της, κατά τα τέλη όμως του 5 ου ΑΙΩΝΑ μ.Χ κατεστράφη ΚΑΙ Πάλι ΑΠΌ πολυακουσμένα Βούλγαρους. Αργότερα ονομάστηκε Αυλών και επί Φραγκοκρατίας «Σάλωνα». Κατά τον αγώνα του 21 ήταν η πρώτη που επαναστάτησε κατά των Τούρκων και απελευθερώθηκε το 1827.
Οι μέρες περνούν με κολύμπι στη θάλασσα και παιχνίδια. Όλα σφύζουν από ζωή. Κατά τους βραδινούς περιπάτους στην πόλη δε θα ξεχάσω τα «υποβρύχια» της εποχής εκείνης, που σερβίριζαν στα παραλιακά κέντρα, τις βανίλιες. Ένα πρωί ο Κώστας Στύλιας μας ανακοίνωσε την ημερήσια εκδρομή που θα κάναμε στο πανέμορφο Γαλαξίδι με καΐκι. Το Γαλαξίδι είναι μια ιστορική κωμόπολη της Παρνασσίδος στη βόρεια πλευρά του Κορινθιακού κόλπου. Στα χρόνια της ιστιοφόρου ναυτιλίας ήταν πασίγνωστο για τα εμπορικά του πλοία. Μάρτυρας της παλαιάς ακμής είναι τα αρχοντικά, η ρυμοτομία, το γραφικό λιμάνι, οι εκκλησίες, το τέμπλο, το ηλιοστάσιο του Μητροπολιτικού Ναού, το ναυτικό μουσείο, που κινούν το ενδιαφέρον στους τουρίστες. Ήταν μια ημερήσια εκδρομή που θα μείνει αξέχαστη.
Παίρνοντας ξανά το καΐκι μας φέρνει στο δρόμο του γυρισμού προς στην Ιτέα. Ο ήλιος γέρνει πίσω από το βουνό που φαίνεται στον ορίζοντα. Χίλια δυο χρώματα ανακατεύονται, παλεύουν, σκορπίζοντας τριγύρω υπέροχη ανταύγεια χρωματίζοντας το κάθε τι. Και ενώ ο μισός δίσκος σκεπάζεται από το βουνό, μια αχτίδα σαν αποχαιρετιστήριο επιφώνημα πέφτει πάνω στο ερημοκκλήσι του Ελαιώνα της Ιτέας.
Με την ανάκρουση του εθνικού ύμνου πήρε τέλος το τελετουργικό μέρος της προσκοπικής και μαθητικής γιορτής της κατασκήνωσης. Ψιλά σένα πεύκο τα τζιτζίκια συνεχίζουν τη συναυλία τους.
Μικρές παιδικές φωνές ακούγονται, χαιρετά ο ένας τον άλλο, παιδιά και κορίτσια από τον Άγιο Γεώργιο, το Σερνικάκι και άλλα χωριά της Αμφίσσης, μας εύχονται και τους ευχόμαστε καλή αντάμωση.
Έχουμε πάρει το δρόμο της επιστροφής. Η διαδρομή μας είναι γνώριμη. Παρόλα αυτά δε χορταίνουμε να θαυμάζουμε τα όμορφα μέρη, γιατί όσο περισσότερο τα βλέπεις, τόσο καλύτερα τα γνωρίζεις και τα αγαπάς. Τα αγαπάς γιατί είναι κομμάτια της ελληνικής γης που το καθένα έχει τη δική του ιστορία. Ο δρόμος συνεχώς μικραίνει, για να φανεί σε λίγο μπροστά μας η ωραία μας Σουβάλα.
Ήταν η αρχή και το τέλος μιας προσκοπικής θερινής κατασκήνωσης.
Ηλίας Θ. Γεωργούσης
δημοσίευμα της εφημερίδας ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
"Επιτρέπεται η υποβολή σχολίων σχετικών, βέβαια, με το θέμα της κάθε ανάρτησης. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης και καλόπιστης κριτικής για τα θέματα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας είναι ευπρόσδεκτη. Αντίθετα, κάθε σχόλιο υβριστικού, προσβλητικού & κακόβουλου περιεχομένου και μάλιστα ανώνυμο θα διαγράφεται."