«Μάνα»…!!!

    «Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.  Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.  (Ο. Ελύτης, Εκ του πλησίον)

Έλληνες ποιητές υμνούν τη μητέρα...

   Η μητέρα αποτελούσε πάντοτε έμπνευση για συγγραφείς και ποιητές που δημιούργησαν αριστουργήματα, υμνώντας την. Δεν είναι λίγοι οι λογοτέχνες που εκφράζουν τα συναισθήματά τους για το πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής τους, δείχνοντας μέσα από τα έργα τους την αγάπη τους. 

 Στη νεότερη λογοτεχνία, ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και πολλοί ακόμη από τους πιο γνωστούς ανθρώπους του πνεύματος αποτυπώνουν μοναδικά τη σχέση τους με τη μητέρα τους. Με αφορμή την Ημέρα της Μητέρας, συγκεντρώσαμε μερικά συγκινητικά αποσπάσματα.

Γεώργιος Βιζυηνός, Η μητέρα

Στο ποίημα «Η μητέρα» ο Γεώργιος Βιζυηνός αναφέρεται σε όλα όσα προσφέρει μία μητέρα στο παιδί της: Είναι στο πλευρό του σε κάθε δυσκολία, το συμβουλεύει και το φροντίζει με κάθε τρόπο. Μέσα από τους στίχους του εκφράζει πόσο εκτιμάει τις πράξεις της, λέγοντας πως δεν θα μπορούσε ποτέ να τη στεναχωρήσει...

«Πώς να πειράξω τη μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;
Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω
ό,τι ορίζει κι απαιτεί,
αφού στη γη δεν έχω άλλο
κανένα φίλο σαν αυτή;
Αυτή στα στήθη τα γλυκά της
με είχε βρέφος απαλό,
με κάθιζε στα γόνατά της
και μ' έμαθε να ομιλώ.
Αυτή με τρέφει και με ντύνει
όλο το χρόνο που γυρνά,
και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,
σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.
Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω
φιλά να γειάνει την πληγή.
Αυτή, τι πρέπει να αφήσω
και τι να κάμω μ'οδηγεί.
Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;».

Μαρία Πολυδούρη, Μητέρα μου

Η ποιήτρια παρατηρεί τις ομοιότητές της με τη μητέρα της και εκφράζει πόσο της λείπει, σε μία ιδιαιτέρως δύσκολη στιγμή της ζωής της.

«Μητέρα μου, πόσο φρικτὰ βαραίνει
ἡ μοίρα σου στὸ νεανικό μου στῆθος.
Ὅλοι μου οἱ πόνοι καταφεύγουν πλῆθος
γύρω στὴ θύμησή σου ποὺ πικραίνει.
Ἐμένα, ποὺ σὲ δέχτηκα εὐλογία
κ᾿ ἔγινα τὸ θαυμάσιο ὁμοίωμά σου,
ἂς μὲ δεχτῆ σὰ νἆμαι ἁμάρτημά σου ἡ μνήμη σου,
μαρτυρικὴ κι᾿ ἁγία.
Στὴ μοίρα σου, ποὺ γνώρισα σὲ μένα,
τὴ σπαραγμένη σκέψη μου προσφέρω.
Μὰ στὴν καρδιά μου μόνο ἐγὼ θὰ ξέρω
πόσους μετροῦν νεκροὺς τἀγαπημένα.
Μητέρα μου, πόσο μου λείπεις τώρα
ποὺ πνιχτικό, βαθὺ σκότος θὰ γίνη
στὴ μάταιη ζωή μου ποὺ ὅλο σβήνει...
Ἄχ, πώς μου λείπεις σὲ μία τέτοιαν ὥρα».

 Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Στὴν Μητέρα του

Πρόκειται για ένα ποίημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «προς τη μητέρα του», γραμμένο στο πίσω μέρος επιστολής, που της έστειλε, από την Αθήνα, στις 18 Απριλίου 1874.

«Μάννα μου, ἐγώ ᾽ μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη,
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.
Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽ ἀγναντέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.
Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.
Κι ἐκείνη μ᾽ ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη:
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες».

Νικηφόρος Βρεττάκος, Μάνα και Γιος

Το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου αναφέρεται στις μητέρες που αποτελούν ένα στήριγμα για τα παιδιά τους. Μιλάει για τις αγωνίες, τις προσπάθειες και τις θυσίες τους προκειμένου να σταθούν δίπλα τους σε κάθε μάχη, όσο μικρή και μεγάλη και αν είναι...

«Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε
κι η μάνα κράταε τα βουνά, όρθιος να στέκει ο γιος της,
μπρούντζος, χιόνι και σύννεφο. Κι αχολόγαγε η Πίνδος
σαν να 'χε ο Διόνυσος γιορτή. Τα φαράγγια κατέβαζαν
τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χορεύαν
οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: "Ίτε παίδες Ελλήνων ..."
Φωτεινές σπάθες οι ψυχές σταύρωναν στον ορίζοντα,
ποτάμια πισωδρόμιζαν, τάφοι μετακινιόνταν.
Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ' ανέβαιναν
Με τη ευκή στον ώμο τους κατά το γιο παγαίναν
και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένες
κι έλυνε τα τσεμπέρια τους κι έπαιρνε τα μαλλιά τους
κι έδερνε τα φουστάνια τους και τις σπαθοκοπούσε,
μ' αυτές αντροπατάγανε, ψηλά, πέτρα την πέτρα,
κι ανηφορίζαν στη γραμμή, όσο που μες στα σύννεφα
χάνονταν ορθομέτωπες η μια πίσω απ' την άλλη».

Και τρία εξαιρετικά τραγούδια για τις Μάνες ανοίγοντας τους παρακάτω συνδέσμους: 

https://www.youtube.com/watch?v=SjjKtIo4dyM&t=190s

https://www.youtube.com/watch?v=HZQBeYDo0Rw

https://www.youtube.com/watch?v=Pp1lhschj4Q

                             

                   "Χρόνια Πολλά σε όλες τις Μητέρες"

 

           Επιμέλεια Ανάρτησης: Αλέκος Ι. Βαλάσκας