 |
Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ ΣΗΜΕΡΑ 31/7/2020 ΣΤΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ...
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ ΑΘΗΝΩΝ - ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΤΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΤΟΥ ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΛΕΟΥΣΑΣ...
Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020
ΟΙ ΣΙΔΕΡΑΔΕΣ ΤΗΣ ΣΟΥΒΑΛΑΣ..
Το τελευταίο εναπομείναν εν λειτουργία καμίνι της Σουβάλας του Λουκά Θ. Τοπάλη
Ο Προμηθέας κλέβοντας την φωτιά από τους θεούς παρέδωσε την τεχνική στους κοινούς θνητούς όπου και μεγαλούργησαν.
Οι Δωριείς ήταν σύμφωνα με την ιστορία οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν σιδερένια όπλα και βάση αυτών κυρίευαν όλους τους υπόλοιπους πολιτισμούς. (εποχή του σιδήρου)
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2020
Τρίτη 28 Ιουλίου 2020
ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΑΡΕΑ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ...
 |
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΡΙΖΟΣ(ΜΠΟΤΗΣ) -ΤΣΟΚΑΣ ΘΥΜΙΟΣ(ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ) - ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ ΛΟΥΚΑΣ Ο Μακαρίτης ο Παναγιώτης Ρίζος (είχε πεί το παροιμιώδες- Το καλύτερο σημείο που εχει η αμφίκλεια (δαδί) είναι η πινακίδα που λέει προς Πολύδροσο... ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥΛΑ ΡΙΖΟΥ |
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2020
ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ .. ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1970
ΛΟΥΚΑΣ ΘΑΝΟΣ (ΚΟΝΤΟΓΙΑΝΝΗΣ) - ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
 |
| ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ ΑΡΧΕΙΟ ΓΙΑΝΝΗ ΡΕΒΒΑ |
Κυριακή 26 Ιουλίου 2020
1928: ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΙΑΝΗ
Μία πανήγυρις από τον Παρνασσόν
ΑΓΟΡΙΑΝΗ
(Παρνασσού), 31 Ιουλίου. (Ιδ. Ανταπόκρισις του ανταποκριτού μας). – Πέρα,
μακριά από τις πολύβουες πόλεις σε μια δροσερή γωνιά του Παρνασσού είναι
χτισμένο τ’ όμορφο χωριουδάκι η Απάνω Αγόριανη. Ανάμεσα σε λεύκες, καρυδιές,
βυσσινιές κι’ άλλα καρποφόρα δένδρα στην άκρη των ελάτων. Η συγκοινωνία με τον
σιδηροδρομικό σταθμό είναι δύσκολη γι’ αυτό κι ο αριθμός των ξένων είναι πάντα
περιορισμένος.Προχθές, της
Αγίας Παρασκευής έγινε στο χωριουδάκι πανηγύρι. Αρκετός κόσμος είχε
συγκεντρωθεί από τα τριγύρω μέρη κι έτσι το σιωπηλό χωριουδάκι πήρε μια
πανηγυρική όψη.
Τη δεύτερη
μέρα του πανηγυριού το γλέντι πήρε περισσοτέρα ένταση. Κάτω στη πλατεία είχαν
στηθεί αρκετοί χοροί μεταξύ των οποίων εντύπωση μας άφησε ο κύκλος των εντοπίων
γυναικών, στολισμένων με τα γιορτινά των, βλάχικα, για το σεβασμό που δείχνανε
στας κινήσεις των υποτεταγμένες, να πει κανείς, σ’ ένα θρησκευτικό αίσθημα.
Αντιθέτως προς τον χορό των ξένων που ντυμένες κι αυτές με φορεσιές χωριάτικες
παρουσίαζαν ανεξαρτησία, υποκειμενισμό στο ρυθμό τους.
Ως
ξεχωριστές εμφανίσεις αναφέρουμε την δ. Τούλαν Πανάγου ωραιοτάτη εμφάνισις.
Τύπος ξανθιάς κρεολής, την δ. Ευρυδίκη Βούλγαρη αρμονική σιλουέτα, την δ. Δώρα
Δρούλια με πολύ χάρη. Επίσης διακρίνω τας δ. Λίτσαν Πανάγου, όπως πάντοτε
κομψοτάτην, Σκλαβούνου, Πρωτοπαπά, Κολοκύθα κλπ. Τας κυρίας Πανάγου,
Παπαγιάννη, Πρωτοπαπά, Δρούλια, Γραμματικάκη, Παπαδοπούλου, Πολιτοπούλου ως και
τους κ. Σκλαβούνον καθηγητήν Πανεπιστημίου, Παπαγιάννην, Θεοχάρην, Πανάγον, Δρούλιαν,
Παπαδόπουλον ιατρόν, Νίκο Παπαδόπουλον δικηγόρον, Καλιαντίρην, Πολιτόπουλον
δικηγόρον κ. ά. π.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
ΠΗΓΗ:
Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 4/8/1928, Σελ. 6.
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020
ΟΙ ΘΕΡΙΣΤΑΔΕΣ -Γράφει ο Γιώργος Αθ. Δρίβας
Τα παλιά τα χρόνια (πριν το 1960), προτού βγουν οι
θεριζοαλωνιστικές μηχανές, ο θέρος γινόταν τον Ιούνιο μήνα ( θεριστή ) με το
δρεπάνι.....
Έκοβαν οι θεριστάδες τα στάχυα με το δρεπάνι κι έφτιαχναν τα χερόβολα.
Μετά τα ένωναν και γινόταν το δεμάτι. Τα δεμάτια τα μετέφεραν με τα ζα στο
αλώνι για να γίνει η θυμωνιά. Τον Ιούλιο ( αλωνάρη ) ερχόταν η πατόζα (
αλωνιστική μηχανή ) από το Δαδί και γινόταν ο αλωνισμός. Χαρά που κάναμε εμείς
τα μικρά κάνοντας τούμπες μέσα στο μουχό (λεπτοκομμένο άχυρο ) και γινόμασταν
σουγλέδες ( ακάθαρτοι ).
Ήρθαν λοιπόν κάποτε, οι Δαδιώτες το απόγευμα στη
Σουβάλα, για να συμφωνήσουν για θεριστάδες…
Τότε οι Σουβαλιώτες, μη έχοντας δική τους ικανή
ιδιοκτησία γης, πήγαιναν αλλού αγροτοεργάτες.
--Γειά σας κουμπάροι! Έτσι λεγόντουσαν τότε Δαδιώτες
με Σ’βαλιώτες!
--Θα ‘ρθείτε αύριο για το θέρο;
Αυτές τις κουβέντες δεν τις λένε έτσι στα ξερά,
είπαν οι Σ’βαλιώτες, πάμε στην ταβέρνα να βρέξουμε λίγο το λαρύγγι μας!
Πήγαν λοιπόν, αφεντικά κι αργάτες στην ταβέρνα,
φάγανε ήπιανε, πλήρωσαν οι Δαδιώτες και πριν φύγουν, είπαν οι Σ’βαλιώτες:
πού θα ‘ρθούμε αύριο;
Πού τάχετε τα χωράφια; Στο Μεγαλοκύρι, είπαν οι
Δαδιώτες.
--Στο Μεγαλοκύρ;;; δηλαδή καταηλιού, να μας κάψ’ ο
ήλιος;
Δεν ερχόμαστε!
--Γιατί εσείς πού νομίζατε πως είναι τα στάρια;
--Εμείς, κουμπάροι, λέγαμε πως είναι κοντά στο
ποτάμ’ που είναι τα πλατάνια, να δροσιζόμαστε… χαλάει η δ’λειά!
Πέρα όμως από τέτοιες ιστορίες, που έφτασαν ως τις
μέρες μας, οι Σουβαλιώτες αποτελούσαν σημαντικό εργατικό δυναμικό της εποχής
για όλη την κοιλάδα του Βοιωτικού Κηφισού.
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΙΣ «ΠΟΡΤΕΣ» ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ - ΓΡΑΦΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ
ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Ορθοφωτοχάρτης του Εθνικού Κτηματολογίου. Τοποθεσία «Πόρτες» Παρνασσού.
Μετά την απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό και την ίδρυση του νέου Ελληνικού Κράτους, σε όλη την Ελληνική επικράτεια αναπτύχτηκε και διαδόθηκε από γενιά σε γενιά το φαινόμενο της ορεσίβιας ληστείας και ζωοκλοπής. Στις απρόσιτες βουνοκορφές του Παρνασσού έδρασαν κατά καιρούς διάσημες και μη ληστοσυμμορίες, αλλά και μεμονωμένοι γνωστοί και άγνωστοι ληστές και ζωοκλέφτες, εκμεταλλευόμενοι κυρίως τα αναρίθμητα κοπάδια αιγοπροβάτων που διαβιούσαν στα απέραντα εύφορα λιβάδια του. Το φαινόμενο έλαβε μορφή επιδημίας κατά τα τέλη του 19ου αι. και στις αρχές του 20ου. Μετά τη δεκαετία του 1950, εξέλειπαν και οι τελευταίοι των ορεσίβιων ληστών, η δε ζωοκλοπή ακολουθεί φθίνουσα πορεία και μέχρι τις μέρες μας έχει σχεδόν εξαλειφθεί.
Στη Σουβάλα
Παρνασσού, έδρασε ένας από τους πιο δεινούς και ικανούς ζωοκλέφτες, ο Σουβαλιώτης ποιμένας Λεωνίδας Τσαρμακλής. Αν και γόνος της παλιάς
και πλούσιας οικογένειας των Τσαρμακλέων, εξασκούσε το «επάγγελμα» όχι τόσο για
προσπορισμό ωφέλους, αλλά επί το πλείστον προς ένδειξη ανδρείας, λεβεντιάς και
αξιοσύνης, όπως τα ήθη και τα έθιμα της εποχής του επέβαλαν. Ο Λεωνίδας ήταν ο
πρωτότοκος από τα τέσσερα άρρενα αδέρφια, τέκνα του Λουκά Τσαρμακλή και της
Ασήμως Γεωργούση, γεννηθείς το 1860.(Στα μητρώα αρρένων κοιν. Σουβάλας δεν
είναι εγγεγραμμένος. Στον πίνακα του ανέκδοτου πονήματος του Ηλ.Γεωργούση
«ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΟΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ»
εκ παραδρομής αναγράφεται γεννηθείς το 1920).
Λόγω του ψηλού και ρωμαλέου παραστήματός του είχε λάβει το προσωνύμιο «Καπετάνος», στη δε Σουβαλιώτικη προφορική παράδοση αναφέρεται πως: «Λεωνίδα τον λέγανε και Λεωνίδας ήταν…» παρομοιαζόμενος με τον θρυλικό βασιλιά των Σπαρτιατών, ήρωα των Θερμοπυλών. Είχε δικό του μαντρί στις «Πόρτες» του Παρνασσού και το πατρικό του σπίτι, με μεγάλη έκταση για χειμαδιό, ήταν εκεί που σήμερα είναι το σπίτι του Θόδωρου Λιάπη. Το πεδίο δράσης του ήταν όλη η περιοχή δυτικά της Απάνω Σουβάλας και εκτείνετο μέχρι τις παρυφές της Πάνω Αγόριανης, της Αράχωβας και του Διστόμου. Είχε καταστεί ο φόβος και τρόμος των πλησιόχωρων ποιμνιοστασίων που εκείνη την εποχή κατείχαν μεγάλες και ισχυρές οικογένειες Σουβαλιωτών τσελιγκάδων, όπως οι Κολοκυθέοι, οι Παπαθυμιέοι, οι Μουτσιανέοι, οι Τσογκέοι, οι Κοπανακέοι κ.ά. Ο αριστοτεχνικός τρόπος με τον οποίο δρούσε ο Λεωνίδας, δεν άφηνε ίχνη και πειστήρια ώστε να αποκαλυφθεί η πράξη του, να καταγγελθεί και να συλληφθεί. Τη λεία του ποτέ δεν την μετέφερε στο μαντρί του. Είχε κρυψώνα ψηλότερα σε απρόσιτη σπηλιά στις «Πόρτες». Μετά την «απαλλοτρίωση», σε σύντομο χρόνο επακολουθούσε εκδοροσφαγή και άμεση διάθεση του προϊόντος, το οποίο παρουσίαζε ως προερχόμενο από την παραγωγή του. Υπήρχαν ενδείξεις ενοχής για τις πράξεις του, αλλά όχι αποδείξεις. Η κατά μόνας αντιμετώπισή του, από τους κατά καιρούς παθόντες, ήταν αδιανόητη. Ένα μόνο δρόμο είχαν να διαλέξουν οι ζημιωθέντες. Να ενωθούν, να δράσουν από κοινού και να τον βγάλουν από τη μέση, χωρίς όπως και αυτός, να αφήσουν ίχνη. Όπως αναφέρει η προφορική παράδοση, διέδωσαν τεχνηέντως, ότι συγκεκριμένη μέρα και ώρα θα απουσιάζουν ομαδικά από τα μαντριά τους, προφασιζόμενοι ότι θα μεταβούν εκτός έδρας για εκπλήρωση τάχα κάποιας κοινωνικής υποχρέωσης. Ο Λεωνίδας «τσίμπησε το δόλωμα». Κατά μία εκδοχή μετέβη νύχτα στα Κολοκυθέϊκα μαντριά και «έκοψε» καμμιά δεκαριά. Ο νεαρός τότε και αντρειωμένος Κολοκυθόγιαννος (γεν.1880), ανέλαβε «να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά». Αν και είχε εξ αγχιστείας συγγένεια με τον Λεωνίδα, (είχε σύζυγο την Παναγιού Τσαρμακλή, ανηψιά του Λεωνίδα), δεν του χαρίστηκε. Γνωρίζοντας περίπου το σημείο απόκρυψης στις «Πόρτες», έστησε ενέδρα στον δράστη λίγο μακρύτερα και συλλαμβάνοντάς τον κυριολεκτικά «με τη γίδα στην πλάτη», τον πυροβόλησε και τον ξάπλωσε νεκρό. Κατ’ άλλη εκδοχή, τον συνέλαβε εν τω πράττεσθαι εντός του ποιμνιοστασίου του, τον καταδίωξε και τον φόνευσε ύστερα από ένοπλη συμπλοκή, ως εν αμύνη ευρισκόμενος. Μια τρίτη φημολογία αναφέρει πως ο Λεωνίδας, έπεσε στην ενέδρα που είχαν στήσει στις «Πόρτες» πολλοί παθόντες τσοπάνηδες, χωρίς να διακριβωθεί ποτέ από πιο όπλο εξήλθε η θανατηφόρος βολίδα. Όπως και να συνέβη το θέμα, η παράνομη δράση του «Καπετάνου» είχε αυτή την τραγική κατάληξη. Δεν υπάρχουν ασφαλείς πληροφορίες για το χρόνο που επισυνέβη το περιστατικό. Από την συνεκτίμηση των πενιχρών ιστορικών δεδομένων, εικάζουμε ότι το φονικό στις «Πόρτες» πρέπει να έλαβε χώρα στην αυγή του 20ου αιώνα. Ο Λεωνίδας δεν είχε παντρευτεί και ως εκ τούτου δεν άφησε απογόνους. Μόνο το γοερό μοιρολόϊ της μάνας του που έσκιζε τον αέρα και αντηχούσε από το Νεκροταφείο στα απέναντι βράχια του «Παληού», έμεινε ως ανάμνηση στη Σουβαλιώτικη λαϊκή ιστόρηση και έφτασε να μολογιέται μέχρι τις μέρες μας: «Δεν έσφαζες ένα απ’τα δ’κάς Λεωνίδα μ’ ;;; Τόσα είχες!!! Τι τά ‘θελες τα ξένα;;;». Το μεγαλύτερο μέρος του πατρικού σπιτιού του Λεωνίδα Τσαρμακλή, αγοράστηκε μεταπολεμικά από τον αρχιτσέλιγκα Γιάννη Λιάπη εξ Επταλόφου, που ήρθε και εγκαταστάθηκε στη Σουβάλα, όπου και παντρεύτηκε την Σουβαλιώτισσα αρχοντοκόρη Παναγιωτίτσα Βλάχου. Ένα μικρό μέρος ανατολικά του οικοπέδου ανήκει ακόμα σε απογόνους της οικογένειας Λουκά Τσαρμακλή. Τα αιωνόβια εκεί κυπαρίσσια, ίσως αποτελούν τους σιωπηλούς μάρτυρες της τελευταίας πράξης του αιματηρού δράματος που διεμείφθη στις «Πόρτες», εκπέμποντας την ίδια πάντοτε παγερή μελαγχολία.
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
IΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
1.
Ηλ. Γεωργούση:«ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΟΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ»
2.
Θρύλοι και παραδόσεις της Σουβάλας Παρνασσού
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2020
ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ..
Αρχείο Ρέββα Γιάννη
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020
ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙΡΟ..
Αρχείο Βαλάσκα Θόδωρου
Τρίτη 21 Ιουλίου 2020
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΛΙΑΡΤΗ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ..
Αρχείο Βαλάσκα Θόδωρου
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2020
Πάνω σε ψιλή ραχούλα - Παναγιώτης Λάλεζας 19/7/2019 ΠΟΛΥΔΡΟΣΟ...
Πάνω σε ψιλή Ραχούλα Παναγιώτης Λάλεζας από το αξέχαστο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία
στό Πολύδροσο 19/7/2019
Σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής τους για να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματά τους, καταφεύγουν στη μουσική και το χορό. Οι Έλληνες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους είχαν άμεση σχέση με το χορό. Η μεταφυσική τους αγωνία θεραπευόταν με τη θρησκεία που εκδηλωνόταν με ύμνους, λατρευτικούς χορούς και τελετές. Ο γάμος συνοδευόταν από χορό και μουσική ενώ όταν η ζωή έφτανε στο τέρμα της, η μουσική της νεκρικής ακολουθίας και τα μοιρολόγια αποχαιρετούσαν τον άνθρωπο.
Οι απλοί
άνθρωποι δεν χορεύουν για να κάνουν τέχνη, αλλά για να εκφράσουν τα
συναισθήματά τους, να δείξουν τον πόνο ή τη χαρά τους.
Το ύφος, ο
χαρακτήρας του χορού, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Από το κλίμα της
περιοχής, τη γεωγραφική κατάσταση του τόπου και κυρίως από τον πολιτισμό, ο
οποίος είναι συνυφασμένος με το χορό, το δημοτικό τραγούδι, τα ήθη και τα έθιμα
και γενικότερα με τη λαϊκή παράδοση μιας χώρας.
Λαοί με χαμηλό πνευματικό επίπεδο, έχουν χορούς με περιορισμένη εκφραστική ακτίνα, ενώ αντίθετα λαοί με υψηλό πνευματικό επίπεδο όπου πρυτανεύει το πνεύμα της ελευθερίας, του κάλλους και της ομορφιάς, έχουν να επιδείξουν ποικιλία χορών οι οποίοι εκφράζουν τα ευγενικότερα συναισθήματα με χάρη, αισθητική και αρμονία.
Προσκύνημα στον Αη- Λιά Ιούνιος 1992...
ΚΟΤΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ -ΠΙΠΕΡΑ ΣΟΦΙΑ- ΜΟΥΛΑΡΑ ΧΑΡΙΚΛΕΙΑ - ΘΑΝΟΥ ΕΥΘΥΜΙΑ
Αναδημοσίευση απο Εφημερίδα Παρνασσός Ιούνιος 1992
Κυριακή 19 Ιουλίου 2020
ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974.. ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ..
 |
| ΘΑΝΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ- ΡΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ(ΜΠΟΤΗΣ) |
 |
| ΡΕΒΒΑΣ ΛΟΥΚΑΣ- ΡΙΖΟΣ ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ(ΜΠΟΤΗΣ) |
H Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974[15] (τουρκικά: Kıbrıs Barış Harekâtı, Επιχείρηση ειρήνευσης Κύπρου ή τουρκικά: Atilla Harekâtı, Επιχείρηση Αττίλας) ήταν τουρκική στρατιωτική εισβολή στην Κυπριακή Δημοκρατία. Ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου. Η Τουρκία υποστηρίζει πως η επιχείρηση αποτελεί ειρηνευτική επέμβαση νομιμοποιημένη από το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων (συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου).[16] Τόσο τα Ηνωμένα Έθνη[17] όσο και το Συμβούλιο της Ευρώπης την αναφέρουν ως εισβολή[18].
Το πραξικόπημα διατάχθηκε από την Χούντα των Αθηνών και πραγματοποιήθηκε από την κυπριακή Εθνική Φρουρά σε συνεργασία με την οργάνωση ΕΟΚΑ Β΄[19][20]. Το πραξικόπημα ανέτρεψε τον πρόεδρο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο[21][22] και στόχος του ήταν η ένωση του νησιού με την Ελλάδα[23][24][25]. Ο τοποθετημένος από τους πραξικοπηματίες νέος Πρόεδρος, Νίκος Σαμψών, ανακήρυξε την Ελληνική Δημοκρατία της Κύπρου.[26][27]
Στις 20 Ιουλίου, η Τουρκία εισέβαλε στο νησί, προφασιζόμενη το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων. Οι τούρκικες δυνάμεις εντός τριών ημερών κατέλαβαν την Κερύνεια και την περιοχή γύρω από την πόλη. Στις 23 Ιουλίου κηρύχθηκε εκεχειρία και τόσο η Χούντα των Αθηνών όσο και η πραξικοπηματική κυβέρνηση της Κύπρου κατέρρευσαν. Ακολούθησαν δύο γύροι διαβουλεύσεων στη Γενεύη μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών, στις οποίες η Τουρκία ζητούσε ομοσπονδιακή λύση, ανταλλαγή πληθυσμού και το 34% των εδαφών της Κύπρου να ελέγχεται από τους Τουρκοκύπριους. Στις 14 Αυγούστου, οι συνομιλίες της Γενεύης κατέρρευσαν και η Τουρκία ξεκίνησε δεύτερη επιχείρηση («Αττίλας ΙΙ») κατά την οποία κατέλαβε το 36,2% του νησιού και εκτόπισε 120 χιλιάδες Κύπριους (άλλες 20 χιλιάδες παρέμειναν εγκλωβισμένοι), ενώ συνολικά σκοτώθηκαν περίπου 3 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι.[28]
Γύρω στις 150.000 άνθρωποι (πάνω από το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού και το ένα τρίτο των Ελληνοκυπρίων) προσφυγοποιήθηκαν. Ένα χρόνο αργότερα, 60 000 περίπου Τουρκοκύπριοι, μετακινήθηκαν από τις ελεύθερες νότιες περιοχές, στις ελεγχόμενες από τις τουρκικές δυνάμεις βόρειες περιοχές. Το 1983, ανακηρύχθηκε η Τούρκικη Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου, αναγνωρισμένη μόνο από την Τουρκία.[29] Η διεθνής κοινότητα θεωρεί τα εδάφη της ΤΔΒΚ ως κατεχόμενη από τις τουρκικές δυνάμεις περιοχή της Δημοκρατίας της Κύπρου[30] Η κατοχή εξακολουθεί να θεωρείται παράνομη, ενώ οι συνομιλίες για λύση του Κυπριακού ζητήματος συνεχίζονται.[31]
Πηγή
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)