Παλιές Ιστορίες...Ο Χαρβάτος και η Κατέρω

Γράφει ο Γιώργος Αθ. Δρίβας

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΧΑΡΒΑΤΟΣ

 

Ένας ακόμα παλιός δάσκαλος από τη Σουβάλα ήταν και ο Αθανάσιος Χαρβάτος. Είχε δασκαλέψει σε πολλά γύρω χωριά, Ντερνίτσα, Γλούνιστα, Δαδί κ.α.  ....

Μάλιστα στη Γλούνιστα  ( Δρυμαία ) όπου χρημάτισα κι εγώ δάσκαλος από το 1980 ως το 1986, ξεφυλλίζοντας το Μαθητολόγιο του Σχολείου, είδα την υπογραφή του Χαρβάτου με καλλιγραφικότατα γράμματα. Όλοι οι παλιοί δάσκαλοι, ήταν καλλιγράφοι.

Ο  Χαρβάτος λοιπόν, είχε τη φήμη του μεγάλου φαγά και όχι άδικα. Ήταν και τραχανολόγος (του άρεσαν τα δώρα) και δε χόρταινε με τίποτα…

Τί του σκάρωσαν λοιπόν κάποτε οι πονηροί Ξυλικιώτες;

Ήταν βράδυ στο καφενείο του χωριού, όπου κάθονταν μερικοί θαμώνες, μαζί κι ο Χαρβάτος.

Λέει τότε ένας Ξυλικιώτης τσοπάνης τάχα στο διπλανό του, αλλά λίγο δυνατά ώστε ν’ ακούσει κι ο Χαρβάτος.

·       Αύριο στο μαντρί θα κάνω γιαούρτι, αλλά το τρώει άραγε ο δάσκαλος;

·       Ακούγοντας αυτό ο Χαρβάτος πετιέται και λέει: το ψοφάω το γιαούρτι!

·       Την άλλη μέρα στο μαντρί του τσοπάνη, πρώτος και καλύτερος ο Χαρβάτος…

·       Βάλτε ρε στο δάσκαλο μια τσανάκα γιαούρτι να χορτάσει…

Κάθεται κάτω ο Χαρβάτος και την τρώει ολόκληρη την τσανάκα.Πού νάξερε όμως ο φτωχός ο δάσκαλος, ότι οι Ξυλικιώτες τούχαν βάλει μέσα στο γιαούρτι πυτιά;

Τον έπιασαν τότε το δάσκαλο φοβερά κοψίματα και γυρίζοντας στο χωριό, δεν προλάβαινε στο δρόμο να κατεβάζει τα βρακιά του…

Οι Ξυλικιώτες ξεσπάσανε στα γέλια κι ο δάσκαλος το φύσαγε και δεν κρύωνε…

Ο Χαρβάτος παντρέφτηκε στο Δαδί κι απόχτησε μια κόρη. Ήταν και κυνηγός με άριστα ζαγαράκια. Στο τέλος που σταμάτησε το κυνήγι, πούλησε το δίκανό του στον κουμπάρο μου το Θόδωρο Βελέντζα τον κουρέα. Ήταν ένα ωραίο οπλάκι μπερέτα με κοκκόρια. Μάλιστα το είχα δανειστεί κι εγώ μια μέρα  και σκότωσα ένα λαγό μ’ αυτό στο βαθύρεμα. Αυτό το δίκανο πρέπει να το έχει ακόμα ο Θανάσης ή ο Κώστας Βελέντζας.

        Η ΚΑΤΕΡΩ 

Ήταν κάποτε στη Σουβάλα μια Κατερίνη (επίθετο δε λέμε) που την έλεγαν Κατέρω, πολύ δυναμική γυναίκα. Μπαίνει κάποτε μέσα στην αυλή της ένας γύφτος, κάτι να πουλήσει κι ο αδιάντροπος ζήτησε απ’ την Κατέρω ‘’σφουρλιάγκο’’. Εξοργίζεται τότε η Κατέρω, αρπάζει την καπιστράνα κι αρχίζει τον γύφτο στο ξύλο… πού σε πονεί και πού σε σφάζει… τον κυνηγούσε ως το βουλγαρόρεμα… Άλλη φορά λέγανε, ότι είχε τσακωθεί με τον άντρα της και για να τον εκδικηθεί, του μαγείρεψε πατσά ακαθάριστο…

Στο χωριό μας υπήρχαν πολλές δυναμικές γυναίκες, που επεσκίαζαν τους άντρες τους και ο άντρας έπαιρνε το όνομα της γυναίκας, π.χ. ο Δήμος τς Αγγέλως, ο Γιάννης τς Αρχόντως . 

Κάποτε στη σουβάλα...

Παναγιώτης Παναγιωτής -Παπαθανασίου Αθανάσιος- Τυροβόλης Λάμπρος- Μολιώτης Γιώργος

Η ΄΄Μάχη της Σουβάλας΄΄ καθιερώθηκε ως τοπική εορτή, με ομόφωνη απόφαση του Δήμου Δελφών.

Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, καθιερώνεται η 7η Οκτωβρίου εκάστου έτους, επέτειος της ιστορικής μάχης της Σουβάλας, στη θέση Καρκαβέλια στην Πολύδροσο,.....

ως ιστορικού χαρακτήρα Δημόσια Εορτή Τοπικής Σημασίας για το Δήμο Δελφών Νομού Φωκίδας, με την αναβίωση εκδηλώσεων µνήµης και τιµής, µε πρόγραµµα εορταστικών εκδηλώσεων που θα καταρτίζεται κάθε έτος µε απόφαση του δηµάρχου Δελφών, και τη δημιουργία μνημείου πεσόντων, προς τιμήν των ηρώων και των νεκρών της Μάχης της Σουβάλας, στην περιοχή της σύγκρουσης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, αφορμή για την παραπάνω απόφαση αποτέλεσε η αίτηση-αίτημα του Χρήστου Γεωρ. Μουτσιανά, προς την Κοινότητα Πολυδρόσου και τον Δήμο Δελφών, για εξέταση αναγνώρισης – χαρακτηρισμού της μάχης της Σουβάλας ως Δημόσιας Εορτής Τοπικής Σημασίας, ενώ η αίτηση συνοδευόταν με τα απαραίτητα στοιχεία που επιβεβαιώνουν το ιστορικό αυτό γεγονός.

Βάσει αυτών, συμπληρώνεται ένα σημαντικό ιστορικό κενό, σε σχέση με την ανάδειξη της μάχης μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων κατά το έτος 1824, που δίνει τη δυνατότητα να δούμε πλέον ολοκληρωμένα και ουσιαστικά την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων στην περιοχή, κατά το κρίσιμο έτος 1824 για την Ελληνική Επανάσταση.

O Άγιος Κωνσταντίνος της Σουβάλας και η ιστορία του..

Ο Σουραβλής Δήμος του Γεωργίου στον πόλεμο της Μικράς Ασίας και στη μάχη Σεβρή – Χεσάρ που έγινε το 1921, συνελήφθη αιχμάλωτος από τα Τουρκικά στρατεύματα και παρέμεινε κρατούμενος στις φυλακές της Τουρκίας για 18 μήνες.

---

Το διάστημα αυτό που έλειπε και ήταν αιχμάλωτος ο πατέρας του γέρο – Σουραβλής  Γεώργιος, παλιός τσαγκάρης του χωριού που πέθανε το 1951, έταξε να κτίσει μια εκκλησία για να βοηθήσει ο Άγιος Κωνσταντίνος να απελευθερωθεί το παιδί του και να γυρίσει στην οικογένεια του.

Πράγματι ο Δήμος Σουραβλής μετά από μια ανεκδιήγητη ταλαιπωρία και βασανιστήρια στις φυλακές Τάλας της Καισαρείας αμνηστεύτηκε και ξαναγύρισε στην πατρίδα. Ο πατέρας του πιστός στο τάμα του και με τη βοήθεια του απελευθερωθέντος γιού του Δήμου άρχισαν  το 1924 το χτίσιμο του σημερινού εξωκλησιού σε ιδιόκτητο οικόπεδο 1,5 περίπου στρέμματος.  Έκτισε τους τοίχους και φτάνοντας στην σκεπή σταμάτησε από έλλειψη χρημάτων. Και ενώ τον βασάνιζε η ιδέα εύρεσης τρόπου συνέχισης των εργασιών, είδε στον ύπνο του άγνωστο άνδρα (προφανώς άγιο), ο οποίος τον διαβεβαίωσε ότι θα βρεθούν άνθρωποι να τον βοηθήσουν.

Ενθαρρυμένος από το γεγονός ο καθόλα σεβάσμιος γέρο – Σουραβλής, ξεκίνησε πάλι τις εργασίες για την ολοκλήρωση της εκκλησίας και προσφέρθηκαν οικειοθελώς χωρίς την υπόδειξη κανενός οι συγχωριανοί Κων/νος  Παπαθόδωρος, Κων/νος Βελέντζας και Γεώργιος Σκουρογιάννης. Με τη βοήθεια των παραπάνω έγινε η σκεπή και τελικά η εκκλησία ολοκληρώθηκε περί το 1926. Τον ίδιο χρόνο ο γέρο – Σουραβλής αγόρασε την εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου και λειτούργησε η εκκλησία για πρώτη φορά. Παράλληλα φύτεψε και τα κυπαρίσσια περιμετρικά στο οικόπεδο από τα οποία μερικά υπάρχουν έως σήμερα.

Στην μνήμη των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης τελείται κάθε χρόνο στις 21 Μαΐου Θεία Λειτουργία.

 ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ

 Αρχείο Λαογραφικού

Η γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης..

Η γιορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης είναι μια από τις σημαντικότερες μέσα στη χρονιά. Γιατί όμως ένας αυτοκράτορας και η μητέρα του αγιοποιήθηκαν και γιορτάζουν;

Ο Μέγας Κωνσταντίνος

Πρόκειται για τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα, επί των ημερών του οποίου κατοχυρώθηκε η ανεξιθρησκεία και προωθήθηκε η χριστιανική πίστη η οποία μέχρι τότε ήταν υπό διωγμό. Την εποχή που ο πατέρας του Κωνστάντιος υπηρετούσε στα Ανάκτορα, ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην αυλή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού στη Νικομήδεια, κατέχοντας το αξίωμα του Χιλίαρχου. Όταν όμως οι δύο Αύγουστοι, Διοκλητιανός και Μαξιμιανός παραιτούνται από τα αξιώματά τους, στο αξίωμα του Αυγούστου προάγονται ο Κωνστάντιος για τη Δύση και ο Γαλέριος για την Ανατολή. Όταν πεθαίνει ο Κωνστάντιος (306) ο στρατός της δύσης αναγνώρισε ως Αύγουστο τον Κωνσταντίνο.
Ο Κωνσταντίνος, λοιπόν, ανακηρύχθηκε σε Αύγουστο κατόπιν της νίκης του εναντίον του Μαξεντίου. Ο ιστορικός Ευσέβιος, αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος δεν γνώριζε καλά-καλά σε ποιόν ακριβώς Θεό να προσευχηθεί για να αντιμετωπίσει τον Μαξέντιο. Όταν, όμως, άρχισε να αναπέμπει παρακλήσεις, μετά το μεσημέρι φάνηκε στον ουρανό ένα σημείο, ο Σταυρός  με την περίφημη επιγραφή «εν τούτῳ νίκα». Έτσι, έχοντας τη βεβαιότητα της θείας συμπαράστασης επιτίθεται εναντίον του Μαξεντίου, τον οποίο και κατατροπώνει.
Μετά τα γεγονότα αυτά και αφού πλέον είναι ο μόνος άρχων της Αυτοκρατορίας, ο Κωνσταντίνος θα πάρει μια απόφαση που έμελλε να αλλάξει την πορεία της ανθρωπότητας: μεταφέρει την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη σε ένα ψαροχώρι του Βοσπόρου και πάνω στο παλαιό Βυζάντιο οικοδομεί την Κωνσταντινούπολη. Αξιοσημείωτο γεγονός, μεταξύ άλλων, είναι η υπογραφή του διατάγματος των Μεδιολάνων το 313, το οποίο προέβλεπε να σταματήσουν οι διωγμοί και να αποφυλακισθούν οι πιστοί. Το διάταγμα υπογράφηκε με την ευκαιρία του γάμου του Λικινίου με την αδελφή του Κωνσταντία.
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού ξεκινούν και οι πρώτες έριδες στο σώμα της Εκκλησίας. Η πρώτη βόμβα που θα ταράξει τα θεμέλιά της είναιο Άρειος ο οποίος θα υποστηρίξει τη μια και μόνη φύση του Ιησού Χριστού. Ο Κωνσταντίνος αντιλαμβανόμενος το πρόβλημα που προκαλούσαν οι αιρέσεις στη συνοχή της Αυτοκρατορίας συγκαλεί την Α' Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαι της Βιθυνίας το 325, η οποία και αποφάνθηκε ότι ο Άρειος διδάσκει αιρετικές απόψεις.
Μετά το πέρας των εργασιών της Συνόδου ο ίδιος ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την γνωστοποίηση των σχετικών αποφάσεων προς όλη την επικράτεια της Αυτοκρατορίας. Ο Άρειος, όμως, και οι ομόφρονές του παραπλάνησαν τον Κωνσταντίνο ασκώντας την φιλολογική και φιλοσοφική τους τέχνη έπεισαν τον Κωνσταντίνο ότι η διδασκαλία τους δεν αφίσταται από το δόγμα της Οικουμενικής Συνόδου.
Αποτέλεσμα της επέμβασης αυτής του Αρείου ήταν η σύγκληση νέας συνόδου το 327 μ.Χ., η οποία ανακάλεσε τον Άρειο από την εξορία και αποκατέστησε τους ομοφρόνους του Επισκόπους Νικομηδείας Ευσέβιο και Νικαίας Θεόγνιο. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε αντιδράσεις από πλευράς Ορθοδόξων, γι’αυτό, τόσο ο Αλεξανδρείας Αλέξανδρος, όσο και ο Μέγας Αθανάσιος δεν συμβιβάστηκαν με τις αποφάσεις της Συνόδου, παρόλο που ο Αυτοκράτορας απειλούσε με καθαίρεση. Ακολούθως, νέα Σύνοδος αιρετικών Επισκόπων, που συνήλθε στην Αντιόχεια το 330, καθαίρεσε και εξόρισε τον ο Άγιο Ευστάθιο, Επίσκοπο Αντιοχείας και στη συνέχεια, το 335, άλλη Σύνοδος, που έγινε στην Τύρο της Συρίας, επέβαλε την ποινή της καθαιρέσεως στον Μέγα Αθανάσιο, ο οποίος, ως εκ τούτου ζήτησε από τον Κωνσταντίνο να τον ακούσει, αλλά ο Αυτοκράτορας, στην αρχή, δεν αποδέχτηκε την πρόταση του Αθανασίου, παρά μόνο όταν ο μεγάλος αυτός θεολόγος είπε σε αυτόν: «Δικάσει Κύριος ἀνὰ μέσον ἐμοῦ καὶ σοῦ».
Μετά την ακρόαση, και αφού ο Κωνσταντίνος κάλεσε όλους αυτούς που συμμετείχαν στη Σύνοδο της Τύρου, ο Ευσέβιος Νικομηδείας παρουσιάστηκε, με άλλο επιχείρημα ενώπιον του Αυτοκράτορα, αυτή τη φορά, θέτοντας το θέμα της δήθεν παρεμπόδισης της μεταφοράς σιταριού. Ο Αυτοκράτορας εξόρισε, τελικά, τον Μέγα Αθανάσιο στα Τρέβιρα της Γαλλίας, όμως δεν επικύρωσε την απόφαση της Συνόδου εκείνης και παράλληλα δεν προχώρησε σε αναπλήρωση της επισκοπικής έδρας της Αλεξάνδρειας. Το ζήτημα του Αρείου έλυσε την περίοδο εκείνη η Πρόνοια του Θεού, αφού την παραμονή της πανυγηρικής αναγνώρισης του Αρείου, αυτός απέθανε με φρικτό τρόπο ενώ βρισκόταν στο αποχωρητήριο.
Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος σε όλη του τη ζωή λάτρευε τον θεό Ήλιο, λίγο πριν πεθάνει αποφάσισε να βαπτισθεί χριστιανός. Κατά το μυστήριο είπε και την περίφημη φράση: «Νυν αληθεί λόγω μακάριον οιδ’ εμαυτόν, νυν της αθανάτου ζωής πεφάναι άξιον, νυν του θείου μετειληφέναι φωτός πεπίστευκα». Από τότε και μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του το 337 σε προάστιο της Νικομήδειας δεν ενδύθηκε βασιλικό μανδύα. Ή κοίμησή του σημειώθηκε εννέα χρόνια μετά την κοίμηση της μητέρας του σε ηλικία 63 ετών και έγινε την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής, όπως αναφέρει ο ιστορικός Ευσέβιος.

Στη σουβάλα μας Παλιά...

Πέσανε στα χέρια μου παλιές φωτογραφίες
πολλές γνωστές εικόνες και μεγάλες ιστορίες
μαζεμένες σε ένα album τόσο σφιχτά δεμένο
γεμάτο σκόνη και παλιό κιτρινισμένο.

 Τσιπούγιας  Λουκάς   - Δεληγιάννης Ανδρέας-   Ρέββας Ηλίας  πίσω  Τζιβάρας Γιώργος- Δρίβας Γιάννης

Βαλάσκας Νίκος- Λιάπης Σπύρος- Λιάπη Φροσύνη - Ρέββας Στάθης(Κουρέας)- Κονταξής Θανάσης(Τσαγκάρης) -Ρέββα  Μαρία- Τσατήρα Μόρφω- Σκορδά Αλεφάντω  -Λιάπη Λούλα- -Αντωνίου Σκορδάς

Τότε ο μπάρμπα Στάθης Ρέββας Διατηρούσε το κουρείο...

Αρχείο Γιάννη Ρέββα

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ . " Φύγαμε και πήραμε μόνο τις ψυχές μας"

                              

"Γ"

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία  πεθαίνει ... Όμως ένα εκλεκτό κομμάτι το Ελληνισμού που ζεί στα βόρεια της  Μικράς Ασίας και  παρά  το  ότι η Τραπεζούντα αλώθηκε από τους Οθωμανούς (1461),  διατηρεί αναλλοίωτο το φρόνημά του και την βαθιά Ελληνική του συνείδηση. Άν και μειοψηφία στην περιοχή (35-40%) αποτελούν τον κορμό της προόδου και της οικονομικής ζωής.

Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου έφταναν τις 265.000, το 1880  τις 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα κόντευαν τις 700.000.  Τα σχολεία  από 100 που ήταν το 1860 , το 1919 πλησίασαν τα 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο "Φροντιστήριο της Τραπεζούντας". Εκτός από σχολεία διέθεταν περιοδικά , εφημερίδες, τυπογραφεία,  θέατρα και λέσχες , τονίζοντας έτσι το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

                                  

 Το 1908 , ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία παρήκμαζε,  εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων (νεαροί στρατιωτικοί μεταρρυθμιστές ) βάζοντας στο περιθώριο τον Σουλτάνο όχι όμως,  απ' ότι στη συνέχεια  αποδείχθηκε , τις πρακτικές του αλλά και εφαρμόζοντας ακόμη πιο ακραίες συμπεριφορές. ..                        

Πράγματι  οι ελπίδες διαψεύστηκαν .  Το κίνημα  εξελίχθηκε  σε  ακραία εθνικιστικό εκτοπίζοντας μεγάλο μέρος του Ελληνικού  πληθυσμού στα βάθη  της  Τουρκίας , όπου οι περισσότεροι πέθαιναν από τις κακουχίες και την πείνα ,τις δολοφονίες , τα βασανιστήρια, τις  εξορίες . 

 

"ΦΥΓΑΜΕ ΚΑΙ ΠΗΡΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ"

Tότε που παίζαμε στις Αλάνες...

                          ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 60 ΑΝΩ ΣΟΥΒΑΛΑ (ΑΗΛΙΟΛΑΚΕΣ) - ΝΕΟΙ ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΕΣ



To   αγαπημένο μας παιχνίδι ήταν το ποδόσφαιρο παίρναμε μια μπάλα, πολλές φορές ήταν πλαστική , αν ήμασταν τυχερή κάποιο από τα πλούσια παιδιά έφερνε μπάλα κανονική δερμάτινη μαζευόμασταν σε μια αλάνα, πλατεία, σχολείο, δρόμο και παίζαμε ένα διπλό από το μεσημέρι, μέχρι να νυχτώσει.
Γιατί ναι, όσο απίστευτο ή αδιανόητο και να μας φαίνεται σήμερα, από τη στιγμή που τέλειωναν τα μαθήματα στο σχολείο και τα βιβλία έκλειναν για τρεις μήνες, τόσο το σπίτι όσο και οι γονείς μας οι ίδιοι δεν μας έβλεπαν παρά μόνο όταν έπεφτε η νύχτα, τότε που έβγαιναν -χωρίς καμιά ανησυχία, φόβο ή άγχος για την ασφάλειά μας- να μας μαζέψουν από το δρόμο, σκονισμένους, χτυπημένους και ταλαιπωρημένους, μα πάνω από όλα χαρούμενους και γεμάτους.
Σχεδόν όλοι όσοι βρισκόμαστε σήμερα στην τρίτη -τουλάχιστον- δεκαετία της ζωής μας, έχουμε να διηγηθούμε και από μια ιστορία των παιδικών μας παιχνιδιών στις παλιές γειτονιές του '70 και του '80, τότε που μια μπάλα, μια πέτρα ή απλά οι φίλοι μας αρκούσαν για να μας κάνουν τα πιο ευτυχισμένα πιτσιρίκια της γης, γιατί απλά παίζαμε σε έναν κόσμο που μπορούσες ως παιδί να χαρείς το παιχνίδι έξω από το σπίτι ανέμελος, με λιγοστούς κινδύνους και ακόμα λιγότερα αυτοκίνητα, με περισσότερο ήσυχους δρόμους και δεκάδες αλάνες, χωράφια και ελεύθερους χώρους. 
Τότε που κάναμε κόντρες με τα ποδήλατα, παίζαμε πόλεμο με πέτρες, ξύλα και νεράτζια, εξαφανιζόμασταν από προσώπου γης στο κρυφτό, μαλώναμε και τα ξαναβρίσκαμε, ματώναμε πέφτοντας κάτω και με λίγο οινόπνευμα και «κόκκινο» -το γνωστό βάμμα ιωδίου- (άντε και ένα φιλί από τη μαμά), ολα περνούσαν...
Και να είστε σίγουροι πως με κανένα τάμπλετ, smartphone, εφαρμογή, υπολογιστή, video game και ψηφιακό φίλο στο facebook -και τα λοιπά κοινωνικά δίκτυα- δεν θα αλλάζαμε το κρυφτό, την αμπάριζα, το κουτσό, την τυφλόμυγα και τους ανεκτίμητους φίλους που μας συντρόφευαν στα αλησμόνητα παιχνίδια των αθώων παιδικών μας χρόνων.

Πηγη reader.gr

Γάμος Αλά Σβαλιώτικα….... Δεκαετία 1960...

Λιάμτσιας Θανάσης - Λιάμτσια-Βελέντζα Λουκία- Ανάγνος Στάθης.

Βελέντζας Θύμιος(Γαμπρός) - Κατοίκος Γιάννης (κουμπάρος)- Βελέντζα-Λιάμτσια  Λουκία (νύφη)   

  Αρχείο Δαούτη Φρόσω

Ο ΚΟΥΡΚΟΥΤΑΣ

      ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΙΒΑΣ

Ο  Κουρκούτας,  (  κανονικό όνομα Καραχρήστος Λουκάς) ήταν ο τελάλης της Κοινότητας Πολυδρόσου από το 1940.  Φώναζε με στεντόρια φωνή τις ανακοινώσεις της Κοινότητας αλλά και άλλα όπως ‘’ψάρια … ψάρια στην πλατέα’’ αφού σφύριζε τρεις φορές με τη μεγάλη σφυρίχτρα του.     Του είπαν λοιπόν κάποτε οι Ιταλοί, να φωνάξει την εξής ανακοίνωση:  ‘’ όλοι οι άνδρες από 18 χρονών και πάνω να μαζευτείτε στην πλατεία. Μην κρυφτείτε γιατί θα σας βρούμε…’’   Και συμπλήρωνε παρακάτω, σαν Πόντιος Πιλάτος, ‘εμένα έτσι μούπανε να σας πω, έτσι σας λέω…’

Μια μέρα βγαίνοντας από το κοινοτικό γραφείο ο Κουρκούτας, τον  ‘έπιασε’ σωματική ανάγκη. Κατεβάζει, λύνοντας τη φαρδιά του ζώνη το παντελόνι και ‘’τσουπ’’ μέσα στο ανοιχτό ρέμα , δίπλα στο σπίτι του Γιώργη Κατοίκου, εξ άλλου τουαλέτες τότε δεν υπήρχαν. Εκεί που έκανε ο Κουρκούτας την ανάγκη του, βγαίνει από την αυλόπορτά του ο Γιώργης ο Κατοίκος και του λέει: ‘’ Βρε παληόπραμα, εδώ στην πόρτα μου ήρθες να τα κάνεις; ‘’        Λέει ο Κουρκούτας: ‘’Γιατί… γιατί, το ρέμα είναι κοινοτικό κι επιτρέπεται’’     Κατοίκος: ‘’ σάματι θα έκανες και λίγα εσύ…εκατόν είκοσι κιλά βόιδ’ ;; ‘’     Κουρκούτας:  ‘’πάρε το καντάρ’ κι έλα ζύγιαστα..!!!’’