Η Πρωτομαγιά παλαιότερα...

                                           ... μια διήγηση της Δήμητρας Μουλαρά*       

Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι ότι, τέτοια μέρα, ημέρα της πρωτομαγιάς, μαζευόμασταν πολλοί συγγενείς και πηγαίναμε για να γιορτάσουμε όλοι μαζί στο Λιβάδι της Αράχωβας...

Η μητέρα μου και όλες οι θείες μου είχαν φροντίσει η κάθε μια να ετοιμάσουν και από κάτι γι' αυτό το ιδιαίτερο υπαίθριο γιορτινό “τραπέζι”.

Άλλη την πίτα, άλλη το γλυκό, άλλη τα φρέσκα μαρουλάκια & κρεμμυδάκια για τη σαλάτα και φυσικά όλοι μαζί και κυρίως οι άντρες της παρέας τα κρεατικά, που συνήθως εάν δεν ήταν κανένα ψητό αρνί ή κατσικάκι θα ήταν πρόβειο & χοιρινό κοντοσούβλι, κοκορέτσι ή και μπριζόλες.

Αφού οι μεγάλοι επιλέγανε το μέρος όπου θα στηνόταν το όμορφο γιορτάσι μας και άρχιζαν τις ετοιμασίες για το ψήσιμο των κρεατικών, εμείς τα παιδιά ξαμολιόμασταν στα γύρω λιβαδο-χώραφα να παίξουμε & να μαζέψουμε αγριολούλουδα.

Ήταν όλα μαγευτικά, στα παιδικά μας μάτια, αφού τα ανοιξιάτικα χρώματα των δέντρων, των θάμνων & των αγριολούλουδων που απέπνεαν τα μεθυστικά τους αρώματα, συνέθεταν έναν πανέμορφο ζωγραφικό πίνακα.

Το Λιβάδι αυτή τη μέρα ήταν γεμάτο παρέες όχι μόνο από το χωριό μας αλλά & από τα γύρω χωριό & ακούγονταν από παντού φωνές & τραγούδια.

Όταν ερχόταν η ώρα για φαγητό, στρώναμε τις υφαντές βελέντζες, τις καραμηλωτές & τις κουρελούδες και στρωνόμασταν κάτω για να απολαύσουμε τα νόστιμα φαγητά που γίνονταν νοστιμότερα λόγω της ημέρας αλλά & της εξοχής. Αυτή ήταν η πιο ωραία στιγμή αφού μεγάλοι & μικροί γινόμασταν μια παρέα όπου ο καθένας έλεγε τα αστεία του, τα ανέκδοτά του & που σε κάποια στιγμή, βοηθούντος & του κρασιού (άκρατου οίνου πάντα για τους Σουβαλιώτες) άρχιζε & το τραγούδι.

Εκείνα τα χρόνια τραγουδούσαν όλοι. Δεν ήταν ανάγκη να έχεις καλή φωνή. Η καλή παρέα ήταν αρκετή για να μπεις στο κέφι. Και βέβαια το πιοτό και το τραγούδι έφερναν & το χορό.

Κάποια ώρα το απόγευμα που ο ήλιος είχε γύρει & αφού είχαν εξαντληθεί τα φαγητά & τα κρασιά, αποφασιζόταν η επιστροφή στο χωριό.

Όσο οι μεγάλοι ετοίμαζαν τα πράγματα για επιστροφή εμείς τα παιδιά φτιάχναμε τα Μαγιοστέφανα & μικρά ματσάκια από αγριολούλουδα.

'Όμως εκείνο που, τουλάχιστον, στο δικό μου μυαλό έχει καταγραφεί ανεξήτηλα είναι το ό τι πριν φύγουμε από αυτό το χώρο όπου για πολλές ώρες πολλοί άνθρωποι παίζαμε, τρώγαμε & διασκεδάζαμε, όλοι μαζί μεγάλοι & μικροί φροντίζαμε να τον αφήσουμε καθαρό μαζεύοντας & το παραμικρό σκουπίδι που κάναμε. Και φυσικά ιδιαίτερο μέλημα των γονιών μας ήταν να έχουν σβήσει οπωσδήποτε καλά τα κάρβουνα & η φωτιά που χρησιμοποιήσαμε για το ψήσιμο.

Μπαίναμε μετά στα αυτοκίνητα και πηγαίναμε για πορτοκαλάδα στην Αράχωβα που τότε ήταν απλώς ένα χωριό λίγο μεγαλύτερο από το δικό μας.

Κάποια ώρα & αφού είχε βραδιάσει καλά επιστρέφαμε στο σπίτι και το πρώτο μέλημα των γονιών μου ήταν να κρεμάσουν το στεφάνι στην εξώπορτα και να το στερεώσουν πολύ καλά έτσι ώστε να μη το πάρει ο αέρας το Φθινόπωρο & το Χειμώνα & να αντέξει μέχρι την επόμενη Πρωτομαγιά όπου θα αντικατασταθεί από το καινούργιο.

Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι, άλλοι τόποι, ίσως και άλλα τα... λουλούδια.

                        “ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ” & Καλό Μήνα σε όλους .

                                           

 * Η Δήμητρα Μουλαρά είναι συγγραφέας & Αντιπρόεδρος του Λαοφραφικού – Ιστορικού Συλλόγου Πολυδρόσου “Η ΣΟΥΒΑΛΑ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ”