Πάντα θυμάμαι, όλοι στο σχολείο να μου λένε ότι φαίνομαι πιο μεγάλη από την ηλικία μου λόγω αναστήματος....
Πάντα, ήμουν πιο αναπτυγμένη και πιο ψηλή από τα άλλα παιδιά.
Ποτέ όμως, αυτό δεν μου στέρησε και δεν έπρεπε να μου στερήσει την
ιδιότητα του να είμαι και να παραμένω παιδί.
Άκουσα, μια κατάπτυστη δήλωση,
ότι το δωδεκάχρονο ανήλικο κορίτσι λέει έμοιαζε για δεκαοκτώ.
Συγνώμη που σας το χαλάω αλλά ένα παιδί δέκα, έντεκα, δώδεκα ετών και
ούτω καθεξής είναι παιδί και η κουβέντα σταματάει και τελειώνει εκεί.
Είναι παιδί που θα έπρεπε να έχει όνειρα, να μετράει τα άστρα, να παίζει
στις αλάνες, να μην στερείται βασικών αγαθών, να έχει πρόσβαση στην πρωτοβάθμια
φροντίδα υγείας (που δεν έχει καθώς σε όλο το Λεκανοπέδιο της Αττικής, υπάρχουν
μόνο δύο παιδοψυχιατρικές μονάδες υγείας ενώ παραμένουν υποστελεχωμένες οι
κοινωνικές μονάδες προστασίας του παιδιού), να μην ζει κάτω από το όριο της
φτώχειας (σύμφωνα με την Unicef το 30,5% των παιδιών αντιμετωπίζουν κίνδυνο
φτώχειας στην Ελλάδα).
Αντ΄ αυτού είναι ένα παιδί που βιάζεται καθημερινά από την κοινωνία, τα
μέσα ενημέρωσης, τους ευυπόληπτους πολίτες και τους επιφανείς δικηγόρους.
Υ.γ: Πάντως, έχω
αναρωτηθεί κι’ εγώ αρκετές φορές...
Ενώ πολλοί σε αυτή την κοινωνία
αυτοαποκαλούνται άνθρωποι, μοιάζουν περισσότερο με γαϊδούρια και μάλιστα
ξεσαμάρωτα. (Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, ούτε αυτός ο χαρακτηρισμός τους
αξίζει γιατί αποτελεί προσβολή ακόμη και για τα ίδια τα γαϊδούρια)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
"Επιτρέπεται η υποβολή σχολίων σχετικών, βέβαια, με το θέμα της κάθε ανάρτησης. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης και καλόπιστης κριτικής για τα θέματα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας είναι ευπρόσδεκτη. Αντίθετα, κάθε σχόλιο υβριστικού, προσβλητικού & κακόβουλου περιεχομένου και μάλιστα ανώνυμο θα διαγράφεται."