“Η Γέννηση του Χριστού σημαίνει τη δική μας πνευματική αναγέννηση”

Από τον Δημήτριο Νταφούλη*

Χριστούγεννα και φέτος. Ο χρόνος δεν λαθεύει. Γιορτάζουμε τη Γέννηση του Χριστού “το φως και τη ζωή”. Τη νίκη του φωτός επί του σκότους, της αρετής επί της κακίας, της αγιότητας επί της ακολασίας...

Αυτό συμβολίζει και ο πλούσιος φωτισμός των πλατειών και των σπιτιών μας. Χαρά κάθε ανθρώπου. Στον κουρασμένο ψυχικά που, αν και γεύεται όλα τα αγαθά των εφευρέσεών του, τρέμει μήπως κάποια στιγμή στραφούν όλα εναντίον του. Διαπιστώνει πως στα ψυχικά του προβλήματα, αναζητήσεις πνευματικές, υπαρξιακές αμφιβολίες, η τεχνολογία δεν δίνει απαντήσεις. Νιώθει πως κάτι του λείπει. Πως ο τρόπος ζωής που βιώνει, δεν ικανοποιεί και την ψυχή του. Τραγωδίες όπως το Τσέρνομπιλ, τον τρομάζουν, Νιώθει πως πορεύεται σε λάθος δρόμο. Το ίδιο και η οικουμένη. Μεμονωμένες προσπάθειες αλλαγής, δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Ποιος θα μας σώσει τελικά;
Την απάντηση δίνει η χριστιανική ανθρωπολογία. Ο Χριστός με τη Γέννησή Του, προσφέρει στον άνθρωπο τη δυνατότητα -αν το θέλει- να βρει την ισορροπία του, το νόημα και τον σκοπό της ζωής του με την ανακαίνισή του και την πνευματική του ανάσταση. Αυτό είναι για όλους μας, το μήνυμα της “φάτνης”, φτάνει να συν-παραβρεθούμε στο “κάδρο” της Γέννησης, με τους Μάγους και τους Ποιμένες, προσφέροντας αντί “χρυσού, σωφροσύνη και για λίβανο και σμύρνα, προσευχή και ελεημοσύνη αντίστοιχα” όπως συμβουλεύει ο ιερός Χρυσόστομος. Να είμαστε εκεί όπου οι άνθρωποι γίνονται επίγειοι άγγελοι και πολίτες του παραδείσου.
Η ανακαίνισή μας, είναι το σίγουρο μονοπάτι που οδηγεί στη “Βηθλεέμ” της ψυχής μας. Πρέπει να αλλάξουμε και να το κάνουμε τώρα. Να μην αναβάλλουμε συνεχώς λέγοντας “έχουμε καιρό ακόμα”. Να ασκούμαστε στην απόκτηση των δώρων του πνεύματος και την εγκράτεια από τη νιότη. Στα γηρατειά, το “χαλινάρι” της εγκράτειας το βάζει ο γιατρός και ο φόβος του θανάτου.
Η εκκλησία μας παροτρύνει: “Χριστός επί γης, υψώθηκε!”. Να αφήσουμε το “βαρίδια” των κακών μας συμπεριφορών και να ανυψωθούμε με τα δώρα του πνεύματος.
Να αφήσουμε πίσω την υποκρισία, το ψεύδος, την ακολασία, τις καταχρήσεις και να ενδυθούμε τη στολή των αιρετών, εγκράτεια, αγάπη, αλληλεγγύη, σωφροσύνη, ελεημοσύνη...
Να βγάλουμε το “προσωπείο” που φοράμε σαν επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας και την υπηρεσία, ενεργώντας πάντα με ιδιοτέλεια για την ικανοποίηση του “ΕΓΩ” μας.
Μόνο με το “πρόσωπο” γινόμαστε “πλησίον”. Φως ζωής και πρότυπα ζωής. Αυτά προσφέρουν θαλπωρή στην ψυχή μας, ευφροσύνη και χαρά. Αυτά να μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή. Να μην είμαστε χριστιανοί της “στιγμής” προσφέροντας βοήθεια στα συσσίτια και μόνο. Να έχει διάρκεια η προσπάθειά μας. “Δεν υπάρχει τέρμα στη ζωή, υπάρχει συνάντηση με το θεό, το θέλημά Του”. Έλεγε Μητροπολίτης εκ Φαναρίου.
Είναι εύκολο όμως να αλλάξουμε τρόπο ζωής; Να διαγράψουμε κακές συνήθειες χρόνων και τρόπο ζωής; Σίγουρα “ΝΑΙ”. Ένα “θέλω” χρειάζεται. Και είναι απαραίτητο. Χριστιανισμός, σημαίνει τρόπο ζωής, σύμφωνα με κανόνες. Σημαίνει άσκηση, καλό λογισμό, ορθοπραξία και αγάπη. “Να είσαι καλός προς τον φίλον, μαλακός εις τον υπηρέτην, ανεξίκακος προς τους θρασείς, φιλάνθρωπος προς τους πτωχούς, να επισκέπτεσαι αυτούς που βρίσκονται εις θλίψιν”. (Μ. Βασιλείου έργα).
Κατά τους Πατέρες της εκκλησίας από την ανακαίνισή μας εξαρτάται η θεραπεία της ανθρώπινης φύσης μας, η θέλησή μας. Ανακαίνιση σημαίνει ανόρθωση ανθρώπου. Αυτό είναι και το βαθύτερο νόημα των Χριστουγέννων και αυτό να τονίζουμε. Χριστούγεννα δεν είναι μόνο η φάτνη, οι άγγελοι, τα ζώα, το δένδρο, οι Μάγοι, οι ποιμένες, η διασκέδαση και η καλοπέραση. Είναι και τα πνευματικά Χριστούγεννα που με την υμνογραφία τους θεραπεύουν την ψυχή κάθε πιστού.
Αν θέλουμε λοιπόν μια κοινωνία “εν Χριστώ” πρέπει να αλλάξουμε πορεία. Να ανακαινισθούμε.
Με λόγους όμως και ευχές δεν έρχεται η ανακαίνιση, όπως και τα προβλήματα της οικουμένης δεν λύνονται με τις ευχετήριες κάρτες που ανταλλάσουν οι ηγέτες του κόσμου.
Ο κάθε πολίτης χρειάζεται και τη βοήθεια της οικογένειας της εκκλησίας, της πολιτείας. Ανακαίνιση και στους θεσμούς.
Χρειάζεται “πρότυπα” ζωής και ορθοπραξίας από την εκκλησία και τους ποιμένες, “πρότυπο” αγωγής από την οικογένεια και “πρότυπα” πολιτικής αγωγής από την πολιτεία που διαφεντεύει τον λαό της.
Η πνευματική μας κληρονομιά μπορεί να τα εγγυηθεί.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα

 

*Ο Δημήτριος Νταφούλης είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος και Θεολόγος

 

ΠΗΓΗ: https://www.eleftheria.gr/