Ταΰγετος, το κέντρο του κόσμου – Η Γέννηση Των Θρησκειών ΜΕΡΟΣ 1ον

 Η απόλυτη ευθυγράμμιση όλων των θρησκευτικών κέντρων της αρχαιότητας του Δωδεκάθεου, της Αιγυπτιακής, Ιουδαϊκής, Χριστιανικής θρησκείας και του Ισλάμ, με επίκεντρο την πυραμίδα του Ταϋγέτου…

Γράφει ο Νίκος Μπακής

Τι να πρώτο πει κανείς γι’ αυτό τον Μεγαλόπρεπο Γίγαντα, ο οποίος έθρεψε γενεές και γενεές μυθικών ηρώων, πολεμιστών, φιλοσόφων, ποιητών, από την εποχή της ένδοξης Σπάρτης μέχρι και το Έπος του ‘40. Εδώ κτίστηκαν και γκρεμίστηκαν οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες. Εδώ στέφθηκε ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Και από εδώ ξεκίνησαν όλες οι επαναστάσεις, για την παλιγγενεσία του Ελληνικού Έθνους του 1821. Ο κατάλογος είναι μακρύς και δύσκολα χωράει μέσα σ’ ένα μικρό άρθρο.

Ο Ταΰγετος έχει μία παγκόσμια πρωτοτυπία που δεν συναντιέται σε καμία άλλη οροσειρά του πλανήτη. Η κορυφή του σχηματίζει μία τέλεια Πυραμίδα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι αυτό που βλέπουμε από απόσταση, είναι φυσική πυραμίδα ή πρόκειται για κάτι τεχνητό; Κι όμως τα φαινόμενα απατούν. Όσοι γνωρίζουν καλά τον Ταΰγετο ή έχουν κατακτήσει την κορυφή του, διαπιστώνουν πως όσο πιο κοντά φθάνεις προς την κορυφή, τόσο αλλοιώνεται η μορφή της πυραμίδας. Πως γίνεται αυτό;

Από το μοναδικό σημείο που μπορεί κανείς ν’ αντικρύσει το τέλειο σχήμα της πυραμίδας είναι από ένα μικρό χωριουδάκι έξω από την Σπάρτη, την Καλογωνιά. Είναι από την αρχαία ελληνική λέξη που σημαίνει: κάλλος, καλλωπισμός = όμορφο, τέλειο και γωνιά = οπτική γωνία, δηλαδή η τέλεια οπτική γωνία. Αν εκτείνουμε μια ευθεία από την κορυφή προς τα περίχωρα της Σπάρτης, στην απέναντι όχθη του Ευρώτα, στον αρχαίο ναό του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης στα «Μενελάϊα», συνεχίζοντας στο χωριό Χρύσαφα, μέχρι το τέρμα προς του βόρειου Πάρνωνα τα χωριά. Τότε η πυραμίδα σχηματίζει το πιο τέλειο γεωμετρικό σχήμα που δημιούργησε ποτέ η φύση.

Απ’ όπου κι αν κοιτάξεις την κορυφή του Ταϋγέτου, είτε βρίσκεσαι στη Λακωνία ή την Μεσσηνία, είτε βόρεια είτε νότια, μοιάζει με μια απλή κορυφή. Άρα η πυραμίδα ήταν φυσική και άβατη στην αρχαιότητα, και όχι τεχνητή όπως πολλοί ισχυρίζονται. Γιατί στους προϊστορικούς χρόνους πίστευαν πως η Γη ήταν επίπεδη, και θα ήταν ύβρις, μια ακολασία, αν τολμούσαν να πειράξουν έστω και μια πέτρα στην επιφάνειά της, για να μην διαταραχθεί η ισορροπία της φύσεως.

Για τους περισσότερους λάτρεις της φύσεως αποτελεί όνειρο ζωής, να επιχειρήσουν ν’ ανέβουν αυτό το δύσκολο και απαιτητικό βουνό. Μετά την κούραση ο επισκέπτης θ’ αποζημιωθεί με το αζημίωτο, βιώνοντας μια μοναδική εμπειρία, η οποία δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Εδώ και εκατομμύρια χρόνια κατά την διάρκεια της ανατολής ή της δύσεως του Ηλίου συμβαίνει ένα μοναδικό υπερφυσικό φαινόμενο. Από τις ακτίνες του Ήλιου που κτυπάνε την κορυφή του Ταϋγέτου, σχηματίζεται η σκιά της πυραμίδας ή αλλιώς το Ιερό Βέλος σε σχήμα ισόπλευρου τριγώνου στον ορίζοντα.

Το φαινόμενο αυτό διαρκεί μερικά λεπτά και φαίνεται μονάχα από την κορυφή του Ταϋγέτου, όταν βέβαια είναι καθαρός ο ουρανός. Η σκιά η οποία σχηματίζεται στην ανατολή δηλαδή προς την πλευρά της Λακωνίας, μοιάζει με την αιχμηρή μύτη ενός βέλους και λειτουργεί ως δείκτης, δείχνοντας την ακριβή θέση απ’ όπου θα ξεπεταχτεί ο Ήλιος την επόμενη μέρα.

Η σκιά ήταν γνωστή από την αρχαιότητα και για τους αρχαίους Έλληνες εθεωρείτο ιερή. Πάνω σ’ αυτήν στηρίχθηκε η κατασκευή των ιερατείων και των ηλιοστάσιων, τα οποία καθόριζαν τις τέσσερις εποχές, τις καλλιέργειες κοκ. Τα ηλιοστάσια ήταν αρχαίοι ελληνικοί ναοί, αφιερωμένοι ως επί το πλείστον στον Θεό του Ήλιου τον Απόλλωνα. Ήταν κτισμένοι σε περίοπτη θέση πάνω σε λόφους και γιόρταζαν όταν ο Ήλιος έδυε πάνω στη μύτη της πυραμίδας. Στη συνέχεια οι ναοί αυτοί γκρεμίστηκαν και στη θέση τους κτίστηκαν εκκλησίες.

Σύμφωνα με τον Σπαρτιάτη Ιστορικό Ερευνητή Βασίλειο Βασιλάκο (με τον οποίο θ’ ασχοληθούμε αναλυτικά στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας), στο χωριό Τραπεζοντή Λακωνίας βρισκόταν το ιερατείο (προϊστορικό μαντείο), τ’ οποίο μελετούσε τη σκιά της πυραμίδας. Από το χωριό στις 20 Οκτωβρίου ο Ήλιος δύει πάνω στην κορυφή της πυραμίδας. Αν λοιπόν ευθυγραμμιστούν η πυραμίδα του Ταϋγέτου με την Τραπεζοντή και επεκτείνουμε την ευθεία βορειοανατολικά, θα δούμε ότι φθάνει μέχρι την ιερή νήσο της Δήλου. Εκεί όπου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία η Λητώ γέννησε τους Θεούς Απόλλωνα και Άρτεμις. Σύμφωνα όμως και με το εορτολόγιο της ελληνορθόδοξης εκκλησίας στις 20 Οκτωβρίου γιορτάζει η Άρτεμις. Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Καταλήγοντας ο ερευνητής, μας εξηγεί ότι το σημείο ΕΝΑ του πλανήτη, όσον αφορά τις ευθυγραμμίσεις ~ χρησμούς, ήταν ο Ταΰγετος = ταγεύω την γη (την εξουσιάζω). Από εκεί πήρε «χρησμό» η κορυφή του Ολύμπου, το σημείο ΔΥΟ, δηλαδή η πόλη Δίον. Και τέλος πήρε χρησμό το σημείο ΤΡΙΑ ή αλλιώς ΤΡΟΙΑ ή ΙΛΙΟΝ. Από τον Ταΰγετο μπορούμε επίσης να υπολογίσουμε αστρονομικά την ακριβή χρονολόγηση του Τρωικού πολέμου, αποκωδικοποιώντας την ΙΛΙΑΔΑ του Ομήρου και με την μέθοδο της μετάπτωσης των ισημεριών του πολικού αστέρα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην δυτική ήπειρο, την Αμερική και συγκεκριμένα στο Μέξικο, υπάρχει μια κορυφή βουνού σε κατάληξη τέλειας πυραμίδας που ονομάζεται ΕΛ ΤΑΓΙΝ (Ταΰγετος).

Οι πυραμίδες, οι ναοί, τα μεγαλιθικά μνημεία, κ.λπ. είχαν σαν σκοπό, μεταξύ άλλων, να ενεργούν ως τεχνητοί διοχετευτές των κοσμικών και χθόνιων ενεργειών, όπως με φυσικό τρόπο κάνουν εξάλλου τα βουνά, τα ποτάμια, οι κοιλάδες, κ.λπ. εξασκώντας ένα είδος γήινου θεραπευτικού βελονισμού. Στην προκειμένη περίπτωση ο Ταΰγετος δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί.

Επίσης συμβαίνει και το εξής εκπληκτικό σ’ όποιον παρατηρεί τον Ήλιο από την κορυφή του Ταϋγέτου. Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση ο Θεός του Ήλιου, ο Απόλλωνας, ξεκινάει καθημερινά το κοπιαστικό ταξίδι από τον Άδη, πάνω στο άρμα του από τα νησιά των Κυκλάδων (Κύκλος του Άδη). Πετάει πάνω από το Αιγαίο Πέλαγος, από το νησάκι Βελοπούλα (βέλος + πόλος = το Ιερό Βέλος του Ταϋγέτου) και την οροσειρά του Πάρνωνα (περνώ άνω). Το μεσημέρι έχει φθάσει στο Ζενίθ της ηλιακής του διαδρομής στην Μεσσηνία. Και το τέλος της ημέρας τον βρίσκει στα νησάκια των Στροφάδων (Επι-στροφή στον Άδη) στο Ιόνιο Πέλαγος, δηλαδή επιστρέφει στον Κάτω Κόσμο μέχρι το επόμενο πρωί. Αυτές δεν είναι τυχαίες συμπτώσεις, αλλά η εκδήλωση μιας Διάνοιας με τέλειο συντονισμό και αρμονία.

Οι ονομασίες των περισσοτέρων πόλεων, χωριών, νησιών, οροσειρών, τοπωνυμίων κοκ είναι κωδικές ονομασίες, που έχουν να κάνουν με τις κινήσεις του Ήλιου και της Σελήνης και κατ’ επέκταση με την αστρονομία. Είναι γεγονός ότι ο Ταΰγετος κρύβει πολλά μυστήρια με απόκρυφες φιλοσοφικές γνώσεις, τις οποίες δεν μπορεί εύκολα να κατανοήσει ο ανθρώπινος νους. Ένα απ’ αυτά τα μυστήρια ήταν καλά κρυμμένα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και έχουν σχέση με την απόλυτη ευθυγράμμιση των θρησκευτικών κέντρων του αρχαίου κόσμου με επίκεντρο την πυραμίδα του Ταϋγέτου, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Αν γι’ αρχή επεκτείνουμε μια νοητή γραμμή από το σημείο της Μέκκα, τον Ιερό τόπο όλου του Μουσουλμανικού Κόσμου, προς τα βορειοδυτικά θα παρατηρήσουμε ότι περνάει από τα εξής εντυπωσιακά μέρη:

Περνάει πάνω από τις πυραμίδες της Αιγύπτου, την βάση της Αιγυπτιακής θρησκείας και συνεχίζει πάνω από τον Φάρο της Αλεξάνδρειας. Υπ’ όψιν ότι ο Φάρος της Αλεξάνδρειας και οι πυραμίδες της Αιγύπτου αποτελούσαν δύο απ’ τα εφτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Μετά η νοητή αυτή γραμμή περνάει πάνω από την νότια Λακωνία και συγκεκριμένα πάνω από την περιοχή Βάτικα, στο σημερινό χωριό Βιγκλάφια. Όπου σύμφωνα με τον ερευνητή συγγραφέα Χρήστου Λάζου βρέθηκαν εκεί θεμέλια προϊστορικής πυραμίδας. Επίσης κοντά στην βυθισμένη πόλη του Παυλοπέτρι, βρέθηκε σμιλεμένη πάνω σε βράχο μια αινιγματική κεφαλή «φαραώ», δίπλα ακριβώς στους προϊστορικούς λαξευτούς θαλαμοειδείς τάφους.

Στην συνέχεια περνάει πάνω από την πυραμίδα του Ταϋγέτου και τέλος καταλήγει στο Βατικανό (τα Άνω Βάτικα), στην Αγία Έδρα του Ποντίφικα και της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας Το Βατικανό σύμφωνα με πληροφορίες είναι χτισμένο πάνω σε λόφο, τ’ όποιο στην αρχαιότητα έμοιαζε με πυραμίδα (βλέπε χάρτη).

Μα πολλοί θ’ αναρωτηθούν ότι στον χάρτη η νοητή αυτή γραμμή δεν είναι ευθεία. Η απάντηση είναι εύκολη και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση. Διότι η νοητή γραμμή ακολουθεί παράλληλα τον ισημερινό που έχει μια μικρή σχετικά καμπύλη, λόγω της καμπυλότητας της Γης. Σύμφωνα με τους ειδικούς της NASA η Γη είναι σφαιρική και οτιδήποτε κινείται σ’ ευθεία, στην πραγματικότητα κινείται πάνω σε μια καμπύλη. Όπως για παράδειγμα τα αεροσκάφη, τα οποία πετάνε παράλληλα με το γήινο έδαφος.

Αναφορά για την πυραμίδα των Βιγκλαφίων έχουμε για πρώτη φορά από τον Άγγλο περιηγητή William Martin Leake το 1806. Η πυραμίδα είναι μία κατασκευή με διαστάσεις 17,50μ. x 16μ. Το οικοδομικό της υλικό έχει λεηλατηθεί και έχει χρησιμοποιηθεί για το χτίσιμο παραπλήσιων μαντριών και αποθηκών, όμως στο μεγαλύτερό της μέρος σχεδόν διασώζεται. Γύρω από τα θεμέλια της κατασκευής υπάρχει βαθειά τάφρος από τις τρεις πλευρές, ενώ δεν έχει από την πλευρά που βρίσκεται προς το γκρεμό. Σε κάποιο σημείο της τάφρου υπάρχουν εγκοπές που μαρτυρούν τη χρησιμοποίηση μετακινούμενης γέφυρας.

Αν μπορούσαμε να τοποθετηθούμε ως παρατηρητές σε κάποιο σταθερό σημείο της Γης, θα βλέπαμε πως ο Ήλιος δεν εμφανίζεται κάθε χρόνο (την ίδια μέρα) από το ίδιο σημείο με το προηγούμενο. Κατά του ηλιοβασιλέματος το ίδιο συνέβαινε και με την σκιά της πυραμίδας του Ταϋγέτου, η οποία βρισκόταν νοτιότερα απ’ ότι είναι σήμερα. Καθώς το Ιερό βέλος, κατά πάσα πιθανότητα, σημάδευε ακριβώς τις πυραμίδες της Αιγύπτου πριν από 5.000 χρόνια.

Αυτό οφείλεται σ’ ένα φαινόμενο της αστροφυσικής, που ονομάζεται η Μετάπτωση των Ισημεριών. Και την είχε ανακαλύψει πρώτος ο πατέρας της αστρονομίας, ο

Ίππαρχος πριν από 2.000 χρόνια. Με λίγα λόγια ο άξονας της Γης, γνωστός κι ως Πολικός Αστέρας, κινείται γύρω από τον Ζωδιακό Κύκλο σε σχήμα κώνου, αντίθετα απ’ ότι περιστρέφεται η Γη γύρω από τον άξονά της. Για να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από το ζωδιακό κύκλο χρειάζονται περίπου 25.920 χρόνια. Και στην αρχαιότητα ήταν γνωστός ως ο Μεγάλος Ενιαυτός. Ο άξονας μετατοπίζεται 1ο κάθε 72 χρόνια περίπου και οι 30ο συμπληρώνουν μια Ζωδιακή Εποχή, δηλαδή 2.160 έτη. Σήμερα βρισκόμαστε στην Εποχή των Ιχθύων.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν άριστοι γνώστες της αστρονομίας. Το ημερολόγιό τους ήταν σεληνο-ηλιακό και γνώριζαν ακριβώς τις θέσεις των αστερισμών. Έτσι και έχοντας κατά νου ότι πριν από 12.800 χρόνια περίπου, δηλαδή το 10800 π.Χ. Θεωρείται από τους Αιγυπτίους η αρχή  της Εποχής του Λέοντα. Η ανατολή του αστέρα Regulus (Βασιλίσκου) ή α΄ του Λέοντα, είναι η εποχή που χτίστηκε η μεγάλη Σφίγγα της Αιγύπτου, η οποία έχει ανθρώπινο κεφάλι και σώμα λιονταριού.

Σύμφωνα όμως με τους αρχαιολόγους όταν οι Αιγύπτιοι έχτιζαν τις πυραμίδες, ο Πολικός Αστέρας δεν ήταν εκεί που  βρίσκεται σήμερα, στην ουρά της Μικρής Άρκτου, αλλά στον Thuban ή o αστέρας α΄ του αστερισμού του Δράκοντος το 3000 π.Χ. Η συγκεκριμένη χρονολόγηση δεν είναι τυχαία, γιατί συνέπεσε με τον μύθο του τρομερού δράκοντα Τυφώνα και με την εποχή που γεννήθηκαν οι Θεοί της Αιγύπτου, τους οποίους θ’ αναλύσουμε στο παρακάτω κεφάλαιο.

Η συνέχεια αύριο...