ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΣΤΗ ΒΑΡΓΙΑΝΗ 1962-1965

                                   

                       Η Βάργιανη, Φωκίδας και οι Γιαγιάδες μας.

                                     

                                      ΣΤΗ ΒΑΡΓΙΑΝΗ (1962-1965)

Απόσπασμα από  την αυτοβιογραφία  του Δασκάλου  Θανάση Σβίγκου

Με την έναρξη του σχολικού έτους 1962-1963 πήγα στη Βάργιανη. Εκεί, τον περισσότερο καιρό ήμουν με τη Μίτσα και τα παιδιά. Είχαμε αποκτήσει και το δεύτερο γιό μας  τον Άγγελο.

Μέναμε σ’ ένα σπίτι δίπλα στην εκκλησία. Είχε σανίδια κάτω με μεγάλες φυράδες και όταν φύσαγε, θυμάμαι, η κουρελού που είχε στρώσει η Μίτσα ανεβοκατέβαινε κάνοντας  θόρυβο. Όταν είχε χιονοθύελλα, το χιόνι ερχόταν μέσα από τα παράθυρα γιατί δεν εφάρμοζαν καλά.

Το μεγαλύτερο διάστημα έμεινα μόνος μου εκεί. Κατέβαινα το Σάββατο απόγευμα στο χωριό. Έβλεπα το λεωφορείο   <51> από το χωριό και με τα πόδια κατέβαινα  τον κατήφορο και το προλάβαινα στη στάση.

Τη Δευτέρα πρωί-πρωί με το λεωφορείο στις 5 πήγαινα Γραβιά και στη συνέχεια στη στάση για τη Βάργιανη. Στις 8 ήμουν εκεί. Χτυπούσα την καμπάνα και άρχιζα το μάθημα. Κάθισα στη Βάργιανη τρία χρόνια.

Να και μερικά περιστατικά από τη Βάργιανη.

Ήταν 14 Νοεμβρίου , τα γενέθλια του Κώστα ,του γιού μου, και ταυτόχρονα αποκριές, γιατί αυτή είναι η τελευταία μέρα πριν τη νηστεία των Χριστουγέννων. Το βραδάκι , χωρίς να τους περιμένω έρχονται πάνω στο χωριό ο μπάρμπα Μάκης, αδελφός του πατέρα μου , ο Γιάννης και ο Κώστας Βαλάσκας. Χάρηκα που μου ήρθαν ν’ αποκρέψουμε μαζί. Καθίσαμε να πιούμε ένα κρασί στο μαγαζί του Βασίλη και του Γιώργου Ζαγκλαρά. Ο Βασίλης είχε σφάξει ένα αρνί. Είχε τη σόμπα που έκαιγε , βγάζαμε από κει κάρβουνα, τα ρίχναμε σ’ένα τενεκέ σαν ψησταριά, κόβαμε κρέας και το ψήναμε. Μαζί μας ήρθαν και κάθισαν 3-4 ακόμη. Θυμάμαι ήρθε ο Νίκος ο Μανίκας, ο Κοκολόγος ο αγροφύλακας, ο Πιτιχούτης και ένας ακόμη , νομίζω ο Παλιοκώστας .Αρχίσαμε το φαγοπότι, Βάλαμε και το πικάπ και το ρίξαμε στο χορό. Να ψήσιμο στα κάρβουνα , να κρασί με τα νεροπότηρα σταυρωτά γλέντι είχε ανάψει για τα καλά. Κατά τις 2-3 τη νύκτα ,ο Κώστας ο Βαλάσκας φεύγει για το σπίτι. Η  Μίτσα είχε στο σπίτι τα μικρά , το τζάκι έκαιγε. Χτυπάει την πόρτα , μπαίνει μέσα και λέει στη Μίτσα να του φτιάξει καφέ, γιατί δεν  ένιωθε καλά. Η Μίτσα έβαλε το μπρίκι στη παραστιά, αυτός ακούμπησε το κεφάλι του πάνω στο τζάκι και λέει στη Μίτσα:

-     Βρέ Μίτσα  πρώτη φορά βλέπω το τζάκι να έρχεται κατά πάνω μου , γιατί; Τα είχε πιεί για τα καλά ο φουκαράς.

Κατά τις 3-4 διαλυθήκαμε και μείς .Πήγαμε στο σπίτι και η Μίτσα έκανε καφέ για όλους μας. Ο μακαρίτης εξακολουθούσε να λέει: Αυτό το τζάκι δεν ξέρω τι θέλει ,όλο πάνω μου έρχεται. Το πρωί κατά τις 6 έφυγαν για τη στάση του λεωφορείου. Είχαν Πάρει τη κατηφόρα και παραπατώντας εδώ να πέσουν εκεί να πέσουν , έφτασαν στη στάση. Το πρωί πήγα για καφέ στο ίδιο μαγαζί. Μου  έφτιαξε καφέ και πίναμε. Δάσκαλε , μου λέει , τόσο φαγητό , πιοτό και χορό και έχεις το κουράγιο να πας για μάθημα;  Κι εσύ μπάρμπα Γιώργο ,τα ίδια τράβηξες χθές το βράδυ ,σήμερα όμως ήρθες και άνοιξες το μαγαζί. Με την κυρά Παρασκευή πώς τα πήγες ;  Άστα μου λέει , μόνο ξύλο που δεν έφαγα. Σε λίγο ήρθε και ο αδερφός του ο Βασίλης . Δάσκαλε , πως και έτσι πρωί-πρωί;

Τι πρωί του απαντώ σε λίγο θα βαρέσει η καμπάνα για το σχολείο , κάνε  μου λογαριασμό να δούμε τι ζημιά κάναμε χθές βράδυ. Τι  λογαριασμός είναι αυτός Δάσκαλε; Τι είναι βασίλη του λέω , είναι πολύ μεγάλος ; Όχι δεν είναι αυτό. Τότε τι είναι;Νά το κρασί που ήπιατε αξίζει διπλάσια από τους μεζέδες που φάγατε. Πρώτη φορά βλέπω αυτό το πράγμα. Πίνω και εγώ Δάσκαλε , και ήπια και χθές ,αυτοί οι μπαρπάδες σου όμως πού το έβαλαν τόσο κρασί?Ετσι είμαστε εμείς στο χωριό μου.Πλήρωσα ,βάρεσε και η καμπάνα και πήγα σχολείο. Τα νιάτα είναι κάτι άλλο .Άντεχα τότε.Όλη τη νύκτα γλέντι και το πρωί κανονικά σχολείο.

Συνεχίζεται......