Δημήτριος Ν. Μαστροκώστας (1946 - 2025)

         Ένα Αφιέρωμα - Μνημόσυνο στο συγχωριανό, το δάσκαλο, το φίλο, το Ιδρυτικό Μέλος του Συλλόγου μας, τον συνεργάτη

                   

Του Αλέκου Ι. Βαλάσκα 

      Συμπληρώθηκαν εχθές 40 ημέρες από την ημέρα (26/5) που έφυγε από κοντά μας χτυπημένος από τον καρκίνο 0 συγχωριανός μας Καθηγητής Μαθηματικός Δημήτρης Ν. Μαστροκώστας...

      Ο Δημήτρης γεννήθηκε στη Σουβάλα το έτος 1946. Ήταν ο τρίτος γιός του  Νίκου Κ. Μαστροκώστα  & της Βασιλικής το γένος Βασιλείου Κασσαβέτη. Μεγαλύτερα αδέλφια του ο Κώστας, εν ζωή σήμερα,  & 0 Γιώργος που πέθανε πριν λίγα χρόνια χτυπημένος & εκείνος από καρκίνο.

     Γόνος φτωχής οικογένειας βιοπαλαιστών ο Δημήτρης, με πατέρα οικοδόμο – κτίστη & τη μητέρα του ασχολούμενη με τα λίγα χωραφάκια τους & ως εργάτρια σε γεωργικές εργασίες, έχοντας έφεση στα γράμματα αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο του χωριού μας & φοίτησε τις τέσσερις πρώτες τάξεις στο Γυμνάσιο Αμφικλείας μεταγράφηκε για τις δύο τελευταίες τάξεις στο 1^ο Γυμνάσιο Λαρίσης φιλοξενούμενος τότε εκεί από τον αδελφό του Κώστα που υπηρετούσε στη Λάρισα ως Υπαξιωματικός της Π.Α.

      Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο εισήλθε κατόπιν εξετάσεων στο Φυσικομαθηματικό ,τότε, Τμήμα του Πανεπιστημίου  Αθηνών όπου παρακολούθησε & εξειδικεύτηκε στη σπουδή των μαθηματικών.

      Αφού έλαβε το πτυχίο του Πανεπιστημίου κλίθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του ως Έφεδρος Αξιωματικός  εκπαιδευθείς στη ΣΕΑΠ. Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού) στο Ηράκλειο της Κρήτης τοποθετούμενος κατόπιν σε  Μονάδα Πεζοναυτών στη Χαλκίδα.

     Εκεί στη Χαλκίδα & κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής άσκησης εκτέλεσης βολών με πολυβόλα άνευ οπισθοχωρήσεως (ΠΑΟ), όπου συμμετείχε & ο ίδιος, συνέβη σοβαρό ατύχημα μετά από εμπλοκή & ακούσια εκπυρσοκρότηση & έκρηξη του χρησιμοποιούμενου πολυβόλου επιφέροντας στον ίδιο πολλαπλά τραύματα στέλνοντάς τον σχεδόν ημιθανή στο 401 Σ.Ν. όπου έδωσε γενναία μάχη για τη ζωή του την οποία & κέρδισε απωλέσας όμως ένα μέλος του σώματός του αφού ακρωτηριάσθηκε το δεξί του χέρι. 

      Μετά από αρκετούς μήνες νοσηλείας του & την αποκατάσταση της υγείας του, ο Δημήτρης, ενώ εκ της αναπηρίας του & ως παθών εν υπηρεσία θα μπορούσε να βρίσκεται εργαζόμενος μέσα σε ένα περίπτερο ή πίσω από τον πάγκο ενός πρακτορείου Προπό λαβών την από το κράτος αντίστοιχη άδεια εν τούτοις με τη δύναμη της ψυχής που τον διακατείχε & τη θέληση για ζωή μπήκε στο στίβο της ζωής ασκών το επάγγελμα του Καθηγητού Μαθηματικών τα πρώτα χρόνια ως φροντιστής παραδίδοντας μαθήματα σε μαθητάς στο χωριό μας αλλά & εργαζόμενος σε Φροντιστήριο στη Λαμία ενώ το 1972, μόλις τρία χρόνια μετά το σοβαρό του τραυματισμό , διορίζεται νομότυπα & άνευ διακρίσεως  στο Δημόσιο ως καθηγητής Γυμνασίου με πρώτη τοποθέτηση στο Γυμνάσιο Φαρσάλων.

Το 1975 μετατέθηκε στο Λύκειο Αμφικλείας όπου δίδαξε μέχρι το 1978.

    Το έτος 1976 νυμφεύεται με την Παναγιώτα (Γιούλα) Κατοίκου & αποκτούν δύο παιδιά , τον Νίκο που σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών & εργάζεται σήμερα ως ανώτερο στέλεχος σε Ναυτιλιακή εταιρία & την Βασιλική που σπούδασε στη Νομική Σχολή & εργάζεται σήμερα ως Δημόσιος Υπάλληλος στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ευτύχισαν δε να δούνε & έναν εγγονό τον Φώτιο γιό της Βασιλικής.

      Το 1978 ο Δημήτρης με αίτησή του μετατέθηκε στο Ελληνικό Λύκειο του Μονάχου Δ. Γερμανίας όπου δίδαξε μέχρι το 1983 επαναπατρισθείς μετά τοποθετήθηκε & πάλι στο Γυμνάσιο Αμφικλείας υπηρετώντας  μέχρι το 1992.

      Στη συνέχεια μετετέθη για τρία χρόνια στο Υπουργείο Παιδείας.

      Από το 1994 μέχρι το 2006 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε, δίδαξε σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της Ηλιούπολης.

      Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας στο Γυμνάσιο Αμφικλείας & ενώ κατοικούσε στο χωριό, δείχνοντας έμπρακτα την αγάπη του για τον αθλητισμό & τους νέους του χωριού μας   αναλαμβάνει το 1975 Πρόεδρος του Αθλητικού Συλλόγου "ΔΙΑΓΟΡΑΣ" Πολυδρόσου.

      Υπήρξε, κατά γενική ομολογία,  ο αναμορφωτής του Συλλόγου, μιας και μαζί με ένα δυναμικό ΔΣ διαμόρφωσε το νεοαγορασθέν οικόπεδο σε ποδοσφαιρικό γήπεδο (στο σημείο του σημερινού αθλητικού κέντρου Πολυδρόσου) και έβαλε για πρώτη φορά την ομάδα στο επίσημο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Φθιωτιδοφωκίδος. (Από το 1959 που ιδρύθηκε η ομάδα και μέχρι τότε, ο ΔΙΑΓΟΡΑΣ αγωνιζόταν στο παλιό γήπεδο σε ανεπίσημους φιλικούς αγώνες. Κατά το χρονικό διάστημα αυτό ο Δ. Μαστροκώστας υπήρξε ποδοσφαιριστής του Συλλόγου).

      Στις Δημοτικές εκλογές του 1990 διεκδίκησε την Προεδρία της Κοινότητος Πολυδρόσου χωρίς επιτυχία.

      Άνθρωπός σοβαρός, προσηνής, φιλήσυχος εχέφρων & ορθολογιστής,  εργατικός , έντιμος, κοινωνικός, φερέγγυος &  αλληλέγγυος.  

    Καλός σύζυγος, πατέρας  & παππούς, καλός συγγενής , καλός συγχωριανός & φίλος, εξαίρετος δάσκαλος , αγαπητός σε όλους άνθρωπος.

     Αν όλα τα παραπάνω όμως είναι λίγο – πολύ γνωστά για τον Δημήτρη Μαστροκώστα  ας μου επιτραπεί, με την ευκαιρία αυτού του αφιερώματος  στη μνήμη του, να προσθέσω εδώ μια εντελώς άγνωστη εργασία του προσφορά του στον Λαογραφικό –Ιστορικό Σύλλογο του χωριού μας, του οποίου ήταν ιδρυτικό μέλος, και η οποία εργασία θα αποτελέσει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές μας του χωριού μας .

      Η εργασία αυτή έχει να κάνει με την επεξεργασία με νέα εφαρμογή & υπό νέα μορφή (ενδεικτικά θα δείτε μία από τις φωτογραφίες που ακολουθούν) του ήδη υπάρχοντος στο Αρχείο του Συλλόγου μας με τον τίτλο : “ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΟ  ΚΑΤΟΙΚΩΝ  ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ” του μακαρίτη συγχωριανού μας Ηλία Θ. Γεωργούση.

     Αυτόν λοιπόν τον σύζυγο, πατέρα, παππού , συγγενή, συγχωριανό , δάσκαλο, συνεργάτη & φίλο αποχαιρετήσαμε πάνδημα οι Σουβαλιώτες πριν 40 ημέρες στις 27 Μαΐου & τελέσαμε το Μνημόσυνό του την προηγούμενη Κυριακή 29 Ιουνίου.

     Ακολουθούν οι Επικήδειοι που εκφωνήθηκαν την ημέρα της εκδημίας του ως & κάποιες φωτογραφίες από τη ζωή του.

 

 Επικήδειος του συναδέλφου & φίλου του Χρήστου Κοντούλη

Επικήδειος του κουνιάδου του Δημήτρη Κατοίκου

Αν υπήρχε στα λεξικά ένα άλλο συνώνυμο δίπλα στις λέξεις: Θάρρος, υπομονή, καρτερικότητα, σθένος, δύναμη, πίστη, αντοχή, αυτό το συνώνυμο θα ήταν το τίμιο Σουβαλιώτικο επώνυμό σου Δημήτρη Μαστροκώστα.

Εικοσιτεσσάρων χρονών παλληκάρι συνάντησες το Χάρο και τον νίκησες. Κατέβηκες στου Κάτω Κόσμου τα σκαλιά και ξαναγύρισες. Άφησες εκεί μόνο το δεξί σου χέρι, έτσι για να σε θυμάται.

Από αστοχία στρατιωτικού υλικού, ο Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Δημήτριος Μαστροκώστας μεταφέρθηκε στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση και ακρωτηριάστηκε.

Ξημερώνοντας η Πρωτοχρονιά του 1970, σε βρήκε να παλεύεις στα Μαρμαρένια Αλώνια με το Χάρο και να τον νικάς. Έστω και με το ένα σου χέρι. Μ’ αυτό το χέρι το αριστερό που έμελλε στη συνέχεια να αναδειχτεί σε εργαλείο επιστημονικής τελειότητος. Καθώς με μαεστρία άφταστου ζωγράφου σχεδίαζες στους μαυροπίνακες των Σχολείων μας τους Γεωμετρικούς Τόπους και τα Μαθηματικά Διανύσματα με ακρίβεια χιλιοστού.

Μ’ αυτό το χέρι που σου απόμεινε, αλλά και με ψυχή λιονταριού, μεγαλούργησες στη ζωή και την κοινωνία. Μαζί με την αδερφή μου, που σου στάθηκε βράχος, απέκτησες όσα ο μέσος άνθρωπος επιθυμεί και ονειρεύεται κι ακόμα περισσότερα. Και πάνω απ’ όλα, απέκτησες δύο θαυμάσια παιδιά, το Νίκο και τη Βάσω, φτασμένους επιστήμονες σήμερα, που στέκονται δίπλα σου και σε αποχαιρετούν.

Στην εκπαιδευτική σου σταδιοδρομία αφιέρωσες πολλά χρόνια διδασκαλίας στην αγαπημένη σου Αμφίκλεια, διδάσκοντας σε παιδιά από την ιδιαίτερη πατρίδα σου. Πολλοί από τους παρευρισκομένους σήμερα εδώ, είχαμε την τύχη και την τιμή να σε έχουμε δάσκαλο.

Το 1978 άνοιξες τα φτερά σου για άλλους τόπους μακρινούς,  όπου ζει και προκόβει μια άλλη Ελλάδα. Για πέντε χρόνια δίδαξες τη μαγεία των αριθμών στα Ελληνόπουλα του Μονάχου της τότε Δυτικής Γερμανίας, στην καρδιά της Ευρώπης. Γύρισες στην αγαπημένη σου Αμφίκλεια και μετά από χρόνια έφυγες για την Αθήνα, προκειμένου να σπουδάσεις τα παιδιά σου και να κλείσεις εκεί τη λαμπρή εκπαιδευτική σου σταδιοδρομία.

Αντίο σου Δάσκαλε και φίλε.

Στον Παράδεισο που θα πας, θα συναντήσεις και πολλούς από τους παλιούς συναδέλφους σου, που μαζί τους αγωνίστηκες για να μας ανοίξετε τα μάτια, να μας διδάξετε Γράμματα και Ήθος και να μας κάνετε σωστούς ανθρώπους και πολίτες.

Χαιρετίσματα να δώσεις, στο Γιώργο Παπαλιάκο, στην Κούλα Σκορδά, στο Στάθη Γαγάνη, στο φίλο σου Λουκά Σκουφά, στο Μήτσο Βασιλείου. Αλλά και χαιρετίσματα σε πολλούς από τους μαθητές σου, στους οποίους η ζωή δεν χαμογέλασε και έφυγαν πρόωρα.

Καλό Παράδεισο Δάσκαλε.

Εκπλήρωσες την επί της Γης αποστολή σου στο ακέραιο. Έλυσες την εξίσωση της ζωής σου με θετικό πρόσημο. Περνάς στην Αιωνιότητα με τις ευχές όλων μας να σε συνοδεύουν. Όσο ζούμε κι αναπνέουμε, οι μαθητές, οι συγγενείς και οι φίλοι σου θα σε μνημονεύουμε.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ.

Επικήδειος του φίλου Αλέκου Ι. Βαλάσκα

Πώς να αποχαιρετήσεις έναν φίλο, εξήντα χρόνια αδελφοποιτό ???

Ψάχνω να βρω τις κατάλληλες λέξεις, και δυσκολεύομαι. Δεν χρειάζονται περίτεχνες εκφράσεις κενές ζωής.

 Είθε οι λόγοι να είναι διαυγείς, κρυστάλλινοι, απέριττοι, με σεβασμό όπως αρμόζει στην έξοδο ενός τέτοιου φίλου.

Μόνον  η αγάπη δια της ψυχής δύναται να κοινωνήσει τον χαιρετισμό αγαπημένε φίλε και αδελφέ, να γεφυρώσει το αόρατο με το ορατό, το αισθητό με το ανεπαίσθητο.

Γνωρίζω ότι ακούς!

Όχι,  δεν είναι το ύστατο χαίρε! Στην καρδιά μας  ζεις,  ακούμε τη φωνή σου, βλέπουμε την ισχυρή δωρική σου παρουσία.

Εσύ γνώριζες!  Με σθένος όπως έζησες, με το ίδιο σθένος καρτερούσες την στιγμή.  Ο θάνατος δεν σε τρόμαζε, τον περιφρονούσες  & τον νίκησες αρκετές φορές.

    Τον νίκησες πρώτη φορά το μακρινό 1969 όταν υπηρετώντας ως έφεδρος Αξιωματικός την πατρίδα & σε εκτέλεση εκπαιδευτικών βολών το Πολυβόλο Άνευ Οπισθοχωρήσεως (ΠΑΟ) αποδείχτηκε αναποτελασματικό, κατά τη ρήση κάποιου μαθητού σου όταν του ανέφερες την αιτία του τραυματισμού σου ικανοποιώντας την περιέργεια του στην ερώτησή του: “Κύριε από τι χάσατε το χέρι σας;;;”  

  Το χάρισες όμως στην πατρίδα.

    Και από εκείνη την περιπέτεια βγήκες δυνατότερος στο στίβο της ζωής εντασσόμενος επί ίσοις όροις με άλλους συναδέλφους σου στον κλάδο των δημοσίων υπαλλήλων διαπρέψας ως καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης.

   Τον νίκησες ακόμη δυο τρείς φορές όταν η επάρατος με διάφορες μορφές σου χτύπησε την πόρτα.

    Τον νίκησες ακόμη προλαμβάνοντας με επιτυχή επέμβαση ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής.

    Και ήταν άραγε η ώρα της ήττας αυτή τη φορά ???

   Ευρισκόμενος ένα – δυό εικοσιτετράωρα δίπλα σου στην τελευταία σου άνιση μάχη & παρατηρώντας, το ήρεμο βλέμμα σου, τη συγκροτημένη σκέψη σου στην κουβέντα μας, την ηρεμία, τη νηφαλιότητα, τη διαύγεια πνεύματος , την υπομονή, την καρτερία που επιδείκνυες & την στωικότητα & αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπιζες το άγνωστο αλλά σχεδόν βέβαιο τέλος σου, φανέρωναν έναν άνθρωπο που αν & αντιλαμβάνεται & μπορεί να έχει συμβιβαστεί με το επερχόμενο τέλος εν τούτοις  το περιφρονεί & διεκδικεί να ζήσει & το τελευταίο δευτερόλεπτο μη παραδίδοντας το πνεύμα.  

      Όπως ανενδεής ήθελες να ζεις, αξιοπρεπώς & ελεύθερος  έτσι όμοια ήθελες & να φύγεις . Και εγένετο φίλε….

      Άντρας θεριό.  Και το σκαρί γερό πολύ, δοκιμασμένο στις φουρτούνες, αβύθιστο .  Ισχυρότατη παρουσία, στέριοι οι λόγοι σου.

    Γνήσιος Ρουμελιώτης Έλληνας με όλες τις αρετές. Την ιερότητα της Πατρίδος έφερες στην ψυχή σου.

    Στάθηκες γενναία με κύρος & αξιοπρέπεια απέναντι στη ζωή.

     Και όταν κάποια στιγμή θέλησες να είσαι χρήσιμος Υπηρετώντας τη μικρή κοινωνία του χωριού μας ως Πρόεδρός του, οι συγχωριανοί μας δεν ικανοποίησαν την επιθυμία σου αυτή & προφανώς σε πίκραναν.                                                                                                                                                                                        Το χωριό & εκείνοι εκτιμώ ότι έχασαν.

      Δίδαξες φίλε, με τη στάση ζωής σου.

     Δίδαξες ως δάσκαλος σε σχολικές αίθουσες,

     Δίδαξες ως σύζυγος & πατέρας

     Δίδαξες ως οικογενειάρχης.

     Δίδαξες ως φίλος

    Δίδαξες ως υπεύθυνος πολίτης.

     Ευτύχισες, παρά τις αντιξοότητες , κυρίως λόγω του τραυματισμού σου αλλά & των μετέπειτα λοιπών προβλημάτων υγείας, να σταθείς όρθιος με αξιοπρέπεια & τιμιότητα δημιουργώντας μια αξιόλογη οικογένεια & απέρχεσαι σήμερα του μάταιου τούτου κόσμου εισερχόμενος νικητής & δαφνοστεφανομένος στα Ιλίσια πεδία.  

     Φίλοι πολλοί σήμερα και αδελφοί και αγαπημένοι συγγενείς, φίλοι αγαπητοί από τα πολύ παλιά, συγχωριανοί, συνάδελφοι σου καθηγηταί μα και παλαιοί μαθηταί σου στο Γυμνάσιο της Αμφίκλειας είναι εδώ στο ξόδι σου προς την αιωνιότητα.

   Καλό σου Ταξίδι φίλε & Καλή αντάμωση αδελφέ αγαπημένε !!!

                                         “Αναπαύσου εν Ειρήνη”

 Ακολουθούν Φωτογραφίες

                                          Ο Δημήτρης ως φοιτητής

Ο Δημήτρης με τους γονείς το

Στο στρατό

Ο Δημήτρης οικογενειάρχης

                         

               Ο Δημήτρης ως Καθηγητής στο Γυμνάσιο Φαρσάλων  1973
                 

                                               Ο Δημήτρης της παρέας

Φύλο ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΟΥ Οικ. ΑΔΡΥΜΗ σύμφωνα με τη νέα εφαρμογή & σχεδίαση υπό Δημήτρη Μαστροκώστα