Σουβάλα – Δαδί … ο δρόμος “ από ψηλά”.

Γράφει ο Δάσκαλος Γιώργος Δρίβας

Υπάρχει ένας δασικός δρόμος από Σουβάλα για Δαδί που αρχίζει από του Καρούζου το κτήμα και συνεχίζει  Αμυγδαλιές Χλιάρα, Μεγάλη Ράχη, πηγάδι, βρύση ισιώματα, βαθύρεμα, αφεντική στρούγκα, κάτω από του Σταμάτη και καταλήγει στην άσφαλτο, λίγο πριν το νεκροταφείο του Δαδιού...

  Με ένα τζιπ ή αγροτικό αυτοκίνητο περπατιέται σχεδόν καλά.  Παλιά ήταν μονοπάτι και από το 1980 περίπου η Δασική Υπηρεσία, το έκανε βατό δρόμο, για να μπορεί να επέμβει με κατάσβεση σε περίπτωση πυρκαγιάς.

Από αυτό λοιπόν το μονοπάτι,  ‘’από ψηλά’’ , πήγαιναν οι μαθητές της Σουβάλας στο Γυμνάσιο του Δαδιού, πριν μπει  το μαθητικό λεωφορείο, μέχρι το 1958 περίπου. Έμεναν εκεί, σε ενοικιασμένα δωμάτια.   Κάθε  Σάββατο, μετά το σχολείο, ξεκινούσαν με τα ποδάρια από το Δαδί, να ξαναγεμίσουν το ταγάρι τους με τρόφιμα απ’ τα σπίτια τους, (ό, τι φτωχικό αλλά αγνό διέθεταν)  για να βγάλουν τη βδομάδα.  Και το βράδυ της Κυριακής, ξανάπαιρναν το μονοπάτι αντίστροφα, φορτωμένοι αυτή τη φορά, αλλά ευχαριστημένοι.  Το δρομολόγιο αυτό, τα γοργοπόδαρα Σουβαλιωτάκια, το έκαναν περίπου τρία τέταρτα της ώρας.    Όμως οι προμήθειες απ ‘ το σπίτι, πολλές φορές ήταν  τόσο  ‘’ πλούσιες’’ που μετά βίας έφταναν για δυο τρεις μέρες. Μετά, κατάστρωναν διάφορα σχέδια επιβίωσης.    Τί να γίνει, όταν η ανάγκη σου χτυπάει την πόρτα, πρέπει να βρείς τρόπους  ‘’εναλλακτικούς’’…. Όπως μια φορά που είχε ρίξει πολύ χιόνι κι έμειναν από ξύλα,  το  κρύο δεν υποφερόταν , έτσι τους ζέσταναν προσωρινά κάποιοι ξύλινοι σταυροί απ’ το νεκροταφείο… συγχώρεσαν και τους πήραν! Άλλοτε, μια κολόνα του ΟΤΕ πεσμένη, τους έλυσε το πρόβλημα για αρκετό καιρό, μόνο που την έβαλαν απ’ την καμινάδα κατευθείαν στο τζάκι… Μια κότα επίσης απαλλοτριώθηκε , αλλά εδώ την έπαθαν, έβραζαν, έβραζαν  αλλά τίποτα… δεν ήξεραν ότι η κλώσα  δεν βράζει…

Όλα αυτά όμως που τραβούσαν οι μαθητές  (μαθήτριες λιγοστές πήγαιναν τότε στο Δαδί κυρίως αν είχαν και αδερφό μαθητή),  ακόνιζε και το μυαλό τους που μαζί με την επιθυμία να ξεφύγουν από τη φτώχεια , τους  έφτιαξε αργότερα επιστήμονες.  Παιδιά φτωχών οικογενειών, με τριμμένα ρούχα και τρύπια παπούτσια, αλλά έντονη διάθεση για μάθηση και παραπέρα πρόοδο.    Τους  ‘’υποστήριζε’’  ο Σουβαλιώτης καθηγητής των Μαθηματικών ο συμπαθέστατος Στάθης Τράγος, ο οποίος έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου στον άλλο καθηγητή των Ελληνικών, τον Μελεμέτη από την Αγόριανη:  πρόσεξε καλά, άμα  ‘’κόψεις’’ Σουβαλιώτη μαθητή στα Ελληνικά,  Αγοριανίτης στα Μαθηματικά, δεν πρόκειται να περάσει κανένας!

      Αναδημοσίευση,  πρώτη δ/ση Τρίτη 18 Αυγούστου 2020