Στον Μάρκο Ηλ. Θάνο… Στον Μαρκέλλα της Σουβάλας… λίγα & τελευταία λόγια

     

Του Αλέκου Ι. Βαλάσκα

    Συμπληρώνονται σήμερα εννέα ημέρες από το πέρασμα ενός ακόμη συγχωριανού μας, ενός νέου ανθρώπου, του Μάρκου Ηλ. Θάνου, του Μαρκέλλα της Σουβάλας, από την επίγεια ζωή προς την αθανασία & την αιωνιότητα....

   Γράφτηκαν & ειπώθηκαν πολλά από συγγενείς & φίλους, κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, από την πρώτη στιγμή του αγγέλματος του θανάτου του Μάρκου.

    Άφησα να είμαι ο τελευταίος που θα γράψω τα λίγα τούτα λόγια ως αποχαιρετιστήριο στο Μάρκο αφού η μοίρα το έφερε έτσι να έχω εγώ το θλιβερό προνόμιο να είμαι ο τελευταίος συγχωριανός του που του έσφιξε το χέρι πριν η ψυχούλα του αποχαιρετήσει το μάταιο τούτο κόσμο μας.

    Και επέλεξα να γράψω τα λόγια τούτα σήμερα στη μνημόσυνη ημέρα των εννιαήμερών του που κατά την Θεολογία της Ορθοδοξίας μας είναι η τελευταία ημέρα που η ψυχή των νεκρών συνοδευόμενη από τους αγγέλους στην πορεία της να συναντηθεί με τον Άγιο Θεό μας, περιηγείται στον Παράδεισο πριν ξεκινήσει την μέχρι την τεσσαρακοστή ημέρα περιήγησή της στην Κόλαση.     

   Συγγενείς & φίλοι λοιπόν τελούν το εννιαήμερο μνημόσυνο για να ζητήσουν από το Θεό να βοηθήσει την ψυχή τώρα που ξεκινάει την περιήγησή της στην Κόλαση.

   Συμπροσευχόμενος λοιπόν & ο ίδιος καταθέτω τούτα τα μνημόσυνα λόγια στη μνήμη του Μάρκου με την ευχή η ψυχή του να βρει δικαίωση & ανάπαυση & ο Μέγας Κριτής μας να την κατατάξει στον Παράδεισο.

    Ο Μάρκος ήταν ο δευτερότοκος γιός του Ηλία Χρ. Θάνου & της Χρυσούλας το γένος Μάρκου Ράπτη. Είχε πέντε ακόμη αδέλφια, τον Χρήστο (πρωτότοκος) που έφυγε από τη ζωή σε μικρή ηλικία, την Σουλτάνα, την Ευσταθία, το Χρήστο & την Παρασκευή που & αυτή έφυγε από τη ζωή μικρή.

    Ζούσε στο χωριό όλα του τα χρόνια & εργαζόταν κάνοντας διάφορες εργασίες, από σερβιτόρος για κάποια χρόνια στο καφενείο που διατηρούσε ο αδελφός του πατέρα του Γιώργος, εργάτης βοηθός οικοδόμου, πάσης φύσεως χειρωνακτική εργασία έως & την ταπεινή & μακάβρια αλλά θεάριστη εργασία του νεκροθάφτη.      Τα τελευταία χρόνια εργαζόταν ως υπάλληλος του Δήμου Δελφών & της Τοπικής μας Κοινότητος.

     Χωρίς ο ίδιος να έχω ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις  μαζί του λόγω διαφοράς ηλικίας αλλά & λόγω της μη κατοίκησής μου στο χωριό, εν τούτοις, από τις πολλές φορές που τα τελευταία χρόνια ερχόμουν στο χωριό & συναντιόμασταν, είχα διαπιστώσει ότι ήταν ένα παιδί ανοιχτόμυαλο, ανοιχτόκαρδο με πηγαίο χιούμορ, δοτικός & πρόθυμος να βοηθήσει όποιον του ζητούσε τη βοήθειά του.

     Επιβλητικός σωματικά με αδρά αντρίκια χαρακτηριστικά που εκ πρώτης όψεως & για όσους δεν τον γνώριζαν προκαλούσε αρχικά έναν αν όχι κάποιο φόβο τουλάχιστον ένα σφίξιμο, όμως μέσα σε αυτό το γιγάντιο σώμα & πίσω από το αδρό πρόσωπο του υπήρχε μια ψυχή μικρού παιδιού.

     Ήταν ο Μάρκος ο καλός αδελφός, ο καλός συγγενής , ο καλός φίλος & συγχωριανός , ο καλός άνθρωπος, γι’ αυτό & την ημέρα της εκδημίας του τον αποχαιρετήσαμε πάνδημα οι συγχωριανοί του μικροί & μεγάλοι.

     Προσωπικά θα μείνουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μου οι τελευταίες μου συναντήσεις μαζί του που έμελλε να είναι στον ψυχρό νοσοκομειακό θάλαμο 29 της Θωρακοχειρουργικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας όπου νοσηλευόταν & άφησε & την τελευταία του πνοή.

   Ιδιαίτερα θα θυμάμαι για πάντα, την πρώτη φορά που μπήκα σε αυτό το θάλαμο & ενώ ήταν με τραχειοτομία, συνδεδεμένος σε μόνιτορ, με παλμογράφους & ορούς χωρίς να μπορεί να μιλήσει, εν τούτοις μόλις με το σπινθηροβόλο βλέμμα του με είδε & με γνώρισε (αν & φορούσα μάσκα), έλαμψε το πρόσωπό του από χαρά & χαμογελώντας μου άπλωσε την τεράστια χερούκλα του & μου έσφιξε το χέρι κρατώντας με για αρκετή ώρα.

    Και με την έκφραση του προσώπου του & με το σφίξιμο του χεριού μου ήταν σαν να μου είπε πολλά & ας μην μπορούσε να μιλήσει. Και είμαι σίγουρος ότι ο Μάρκος εκείνη την ημέρα βλέποντάς με & μιλώντας μου με τα μάτια ήταν σαν να έβλεπε & μιλούσε με τον κάθε συγχωριανό μας ενώ με το σφίξιμο του χεριού μου ήταν σαν να σφίγγει το χέρι του κάθε Σουβαλιώτη.

    Έμελλε όμως & όσα μου είπε με τα μάτια του & η χειραψία μας να είναι ο αποχαιρετισμός μας αφού λίγες ημέρες μετά έφυγε από τη ζωή.

     Στη χαροκαμένη μάννα τη Χρυσούλα που η μοίρα της έγραφε να ζει & να θάβει τρίτο παιδί, στα αδέλφια του Σουλτάνα, Ευσταθία & Χρήστο, τα ανίψια & τους λοιπούς συγγενείς εκφράζω τα συλλυπητήριά μου.

      Καλό Παράδεισο Μάρκο & Καλή Ανάσταση

    “Ζεις & θανών εν Κυρίω, Ζεις & μεθ’ ημών”

 

    Κατά την εξόδιο ακολουθία που τελέστηκε στον ι. ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πολυδρόσου την Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου εκφωνήθηκαν, Επικήδειος & παρηγορητικός λόγος από τον αιδεσιμότατο π. Διομήδη Παναγιωτόπουλο & Επικήδειος από τον ανιψιό του Ηλία Χρ. Θάνο.

 

Ο λόγος του π. Διομήδη Παναγιωτόπουλου:

Ακούσαμε τον θλιβερό ήχο της καμπάνας της ενορίας μας για να τελέσουμε την κηδεία του φίλου, συγχωριανού και συγγενή που έφυγε από τούτη τη ζωή, του αγαπητού μας Μάρκου. Η κηδεία είναι η φροντίδα για τη ψυχή. Η εξόδιος ακολουθία, αυτό το αριστουργηματικό ποίημα που έχει γίνει παγκόσμιο μνημείο, με τα ιδιόμελα, με τους μακαρισμούς, με τα ευλογητάρια και τα αναγνώσματα εντείνουν τις προσευχές μας για τη ψυχή του προσφιλούς μας προσώπου. Συγκεντρωμένοι εδώ στο ναό της ενορίας μας, όλοι μαζί, για να πούμε το «Θεός σχωρέστον». Το τραγικότερο πρόσωπο που αποχωρίζεται το παιδί της είναι η μάνα. Η μάνα που χάνει το τρίτο της παιδί. Μακάρι να είχαμε βάλσαμο να στάζαμε στην καρδιά της για να απαλύνουμε τον πόνο της. Το μόνο βάλσαμό μας είναι τα λόγια του Αποστόλου Παύλου που ακούσαμε από τους ψάλτες. Αυτά τα λόγια μας μιλούν για την Ανάσταση. Με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού πιστεύουμε και στην Ανάσταση όλων. Ας προσευχηθούμε για τη ψυχή του προσφιλούς μας Μάρκου λέγοντας και εμείς μαζί με τους ψάλτες και τους ιερείς «Μακαρία η οδός, η πορεύει σήμερον...». Τέλος, μια προσευχή για παρηγοριά ας αφιερώσουμε και στη μάνα του εκλιπόντος. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

Επικήδειος Ηλία Χρ. Θάνου

Ο θείος μας ο Μάρκος έφυγε. Ο Μαρκέλλας της πλατείας του χωριού δεν είναι πια κοντά μας. Όλοι οι άνθρωποι του χωριού, αλλά και όπου πήγαινε, τον ήξεραν και τον αγαπούσαν. Για μας, τα ανίψια του, δεν θα πω πολλά. Μας αγαπούσε όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά. Ειδικά εμένα και τον αδελφό μου, που μας είχε κοντά του, μας μεγάλωσε και στάθηκε σαν δεύτερος πατέρας. Πάντα θα τον θυμόμαστε. Όλοι μας. Για το πηγαίο λαϊκό του χιούμορ βγαλμένο μέσα από την ίδια τη ζωή, για την ευστροφία του, για τις συνήθειες του αλλά και για την αγάπη που έδειχνε, με τον δικό του τρόπο, σε όλο τον κόσμο και προπαντός στην οικογένειά του. Προστάτης, φίλος αλλά και θείος. Για μας πάντα θα ναι ο Μάρκος στον οποίο μπορούσαμε να πούμε ότι κάποιος μας ενοχλεί και τον «κανόνιζε».

Όταν ξέρεις κάτι ψιλά από τη Θεολογία της Εκκλησίας μας σου είναι γνωστό ότι θα ξανασυναντηθείς με τους ανθρώπους που φεύγουν. Αυτό είναι μια ελπίδα. Στενοχωριέσαι γιατί δεν θα ξαναπορευτείς μαζί τους στην ανηφόρα της ζωής. Εγώ πάντως πάντα θα προσεύχομαι για την σωτηρία της ψυχής του. Γιατί αυτό μόνο μπορούμε να κάνουμε οι εν ζωή. Σας καλώ να κάνετε και εσείς το ίδιο. Τέλος, ο λαός λέει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Αυτό ισχύει σίγουρα στον Μάρκο και σίγουρα δεν θα πεθάνει ποτέ ξανά. Αιωνία σου η μνήμη θείε μας Μάρκο...