Πουλιά μου διαβατάρικα..

           

Του Αλέξη Καλέση

Πέρασαν μέρες αρκετές απ’ το κακό. Μέρες δύσκολες, πυκνές από πόνο...

Ξέχειλες από μιαν υπόκωφη οργή που δεν βρίσκει πού να ξεσπάσει. Οι γραμμές του τρένου που διασχίζουν τη Λάρισα άδειες, έρημες, σιωπηλές. Σαν να πενθούν… Τρένα δεν υπάρχουν, τα δρομολόγια κόπηκαν και μονάχα το σπιτάκι με τις χειροκίνητες μπάρες στην οδό Βόλου στέκει πάντα εκεί για να σου θυμίζει πως η Ελλάδα, παρά τους επί μέρους εκσυγχρονισμούς της, εξακολουθεί σε πολλά να θυμίζει «μια ατέλειωτη παράγκα». Πάντα σκιαζόμουνα από αυτό το σπιτάκι που εξακολουθεί, ακόμη και σήμερα, να ρυθμίζει την κυκλοφορία τρένων και οχημάτων σε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης. Όταν μικρός το περνούσαμε με το παλιό «Οπελάκι» του πατέρα μου, φόβος μ’ έπιανε… Και μια φορά που του ‘σβησε η μηχανή πάνω στις ράγες, έσβησε κι εμέ η ψυχή μου απ’ την τρομάρα…
Γράφω μόνο και μόνο γιατί δεν γίνεται η εφημερίδα να κυκλοφορήσει με άδεια σελίδα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω τίποτε να πω. Όπως τόσο σοφά και συμπυκνωμένα έλεγε στη φίλη της μια ηλικιωμένη κυρία μπροστά μου, καθώς βγαίναμε απ’ τους πρώτους «Χαιρετισμούς». «Τι να πεις βρε παιδί μου, τι να πεις; Αλιά απ’ τις μανάδες και τους πατεράδες που τα περίμεναν…».
Μαχαιριά τα λόγια όταν σου έρχονται από κει που δεν τα περιμένεις. Και καλά, από τα κοράκια των καναλιών γλιτώσαμε. Μια κίνηση στο τηλεκοντρόλ ήταν. Κλείσαμε την τηλεόραση, το γυρίσαμε στη μουσική. Κλείσαμε τ’ αυτιά στις σπαρακτικές κραυγές των χαροκαμένων. Στις δηλώσεις και τα απολογητικά διαγγέλματα των πολιτικών. Τι να λένε οι ατέρμονες αναλύσεις των εμπειρογνωμόνων, οι επιρρίψεις ευθυνών και τα σενάρια για το πώς βρέθηκε ο μοιραίος σταθμάρχης στο πιο κρίσιμο πόστο κείνο το βράδυ…
- Τι να πεις βρε παιδί μου, τι να πεις;…
Μαχαιριά τα λόγια… σαν περπατάς στην αγορά της Λάρισας κι ακούς παντού τις ίδιες καταραμένες κοινοτοπίες… «Μα είναι δυνατόν ρε μεγάλε; Όταν βλέπεις σήμερα πού κινείται ο κάθε ντελιβεράς, να χάσουν κοτζάμ τρένα; Πλάκα μας κάνουν;».
Στο καπάκι, με παίρνει τηλέφωνο ο «μικρός». Δηλαδή, …άντρας σωστός, απλά κι εγώ σαν κάθε πατέρα δεν έχω μέσα μου αποδεχτεί πως μεγάλωσε. Κλασικά εικονογραφημένα.
- Έλα, μη με ψάχνεις. Να ξέρεις πετάω σε λίγο για Πράγα… Τι, πώς κι έτσι; Βόλτα… Βρήκαμε κάτι φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, κλείσαμε κι ένα airbnb και την κάνουμε.
Ανατρίχιασα… Κακοί συνειρμοί πότισαν το μυαλό μου, λογικό μέσα σ’ αυτό το κλίμα ζόφου που ζούμε. Σφίχτηκα, κουβάρι σωστό… Τώρα βρήκες ρε Νικολάκη… Είναι μέρες αυτές; Μια χαρά δεν είσαι στα Κάτω Πατήσια να σε νογάω πως παίρνεις κάθε μέρα το πολύ ένα μετρό για να πας και να ‘ρθεις απ’ τη δουλειά; Ειλικρινά στο λέω, άμα μπορούσα θα σε φυλάκιζα σπίτι παλιομπαγλαμά και θα πετούσα το κλειδί. Δεν θα τραβάω λαχτάρες εγώ.
Ματαιοπονίες, βέβαια… Πουλιά είναι τα νιάτα έρχονται και φεύγουν, πουλιά διαβατάρικα, σαν τα χελιδόνια που περιμένουμε να ‘ρθουν τούτην την πικρή άνοιξη να κλάψουν κι αυτά μαζί μας. Κι έτσι, το μόνο που σου απομένει είναι να κάνεις τον σταυρό σου -από πίστη θες, από αμηχανία(;)- και να παρακαλάς να ‘χει στο χέρι της η Θεία Πρόνοια τους Νικολάκηδες και τις Ελενίτσες αυτού του κόσμου.
Πρωί Παρασκευής πάλι, στο σχολείο μας, μετά την πρωινή προσευχή, τα παιδιά, αντί να εισέλθουν κατά τα συνηθισμένα στις αίθουσες, έκαναν, συνεννοημένα, μεταβολή. Αποχώρησαν σιωπηλά, με μια πειθαρχία υποδειγματική. Μονάχα το 15μελές ήλθε και ανακοίνωσε «αποχή»… Διαμαρτυρία, είπαν, για το δυστύχημα στα Τέμπη. «Νομίζετε ότι είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος να τιμηθούν οι νεκροί;». «Ναι κύριε…»… Άι, βρε μπαγάσηδες -ομολογώ πως σκέφτηκα-, τη βρήκατε πάλι την αφορμή για την κοπάνα. Το μεσημέρι, γωνία Ρούσβελτ και Μεγάλου Αλεξάνδρου, στεκόμουν εκεί και τους καμάρωνα να περνάνε δυναμικά, αλλά τόσο κόσμια. Και για ένα αίτημα ουσίας, όχι για την ΑΕΛ και τα ούρα του Τσίγκοφ, αλλά για την ίδια τη ζωή σε μια χώρα που δεν είναι «πάμε κι όπου βγει».
Με κάνατε και δάκρυσα γαμώτη μου. Ζεστάθηκε η ψυχή μου… Όσο κι αν λέμε οι δάσκαλοι πως τα πράγματα έχουν γίνει σκούρα στα σχολεία μετά την τηλεκπαίδευση, τελικά, ναι που να πάρει, όλο και κάτι γίνεται μέσα στις αίθουσες… Μπορεί να ωρύεται κάθε τόσο η Βαγγελιώ, η φιλόλογός τους, πως δεν έχουν ιδέα από Παρακείμενο και Υπερσυντέλικο, ωστόσο σου αποδεικνύουν μέσα σε μια στιγμή πως ζουν στον Ενεστώτα και ανησυχούν για τον Μέλλοντα. Και άποψη έχουν και ευαισθησίες. Και τα συνθήματα στα πρόχειρα πανό που έφτιαξαν από χαρτόνι, μια χαρά τα έγραφαν και μας συγκίνησαν.
Συγκίνηση για τα παιδιά της Λάρισας. Για το αίμα που πήγαν κι έδωσαν κάνοντας ουρές στη βροχή, για το ανθρώπινο ποτάμι που σχημάτισαν στους δρόμους, για τα κεριά που άναψαν ένα βράδυ, βροχερό κι αυτό, στα σκαλιά του «Δικαστικού». Συγκίνηση, αλλά και προβληματισμός. Αν υποθέσουμε ότι οι μεγαλύτεροι, οι πιο συνετοί και συγκρατημένοι πολίτες αυτής της χώρας, κατορθώσουν να ελέγξουν την απόρριψη και την αγανάκτηση που νιώθουμε πια ως κοινωνία για τους πολιτικούς, αυτά τα παιδιά ποιος θα τα μαζέψει; Ποιος θα αποτρέψει στο μέλλον έναν χαρισματικό ακραίο δημαγωγό να τους πάρει με το μέρος του και να ζήσουμε καταστάσεις που δεν θες να ξέρεις; Το πολιτικό σύστημα της χώρας πρέπει να σοβαρευτεί και να δει ότι τα ψέματα τελειώνουν. Η κλεψύδρα αδειάζει. Μικροκομματικά παιχνιδάκια με τις ζωές μας τέλος. Αν αποδειχθεί πως η μόνη έννοια τους είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της τωρινής οργής, ας είναι βέβαιοι πως η ώρα που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει δεν αργεί…
Είπα δεν θα γράψω, μα έγραψα κιόλας πολλά. Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες σκέφτομαι και πολλά. Έτσι, για αποσυμπίεση πήρα και πάλι τους δρόμους. Είμαστε τυχερή ράτσα οι περιπατητές. Διασχίζω τις σιδηροδρομικές γραμμές της οδού Βόλου και από τα ακουστικά του ραδιοφώνου η υπέροχη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου με δονεί και με ταξιδεύει. Το κομμάτι λέγεται «Η κατάκτηση του Παραδείσου». Συμβολικό… Μα ήταν ανάγκη να γίνει τόσο νωρίς γι’ αυτά τα παιδιά; Ε, ήταν;
Το μόνο παρήγορο είναι ότι ο Νικολάκης προσγειώθηκε στην Πράγα. Ναι, «με πήρε όταν έφτασε» κι ας πλακωνόμαστε κάθε φορά γιατί το αμελεί. Η ψυχή μου ξαναπήγε στη θέση της. Προς το παρόν. Ως την επόμενη στάση. Αυτό το ταξίδι δεν σταματάει ποτέ…

Πηγή: eleftheria.gr

 

       Επιμέλεια Ανάρτησης: Αλέκος Ι. Βαλάσκας