Περιδίνηση

  ...ένα ακόμη εξαιρετικό διήγημα, προφανώς αυτογραφικό, από τη Συλλογή Διηγημάτων με τίτλο “Naboucco” του ευπατρίδη μακαρίτη συγχωριανού μας Αθανασίου Τσαρμακλή.

   Τη φωτογραφία της ανάρτησης επιλέξαμε, από το διαδίκτυο, ως αντιπροσωπευτική του θέματος του διηγήματος. 

          

Του Αθανασίου Γ. Τσαρμακλή*(1917-1998)

Κάποτε, στην εφηβική μου ηλικία, με φλόγισε ένα νεανικό αίσθημα...

 Τα 18 χρόνια είναι όμορφα, γεμάτα όνειρα. Ήταν ένα ιδανικό πρόσχαρο πλάσμα. Ελκυστικό και συναρπαστικό. Είχε κλέψει κάτι απ' τις νύμφες τον Παρνασσού και το κορμί της μεστωμένο απ’ τον αγέρα του βουνού, ήταν μια πρόκληση. Ένας ξανθός φωτοστέφανος σκέπαζε τα παιχνιδιάρικα μάτια της ενώ το στόμα της κόκκινο σαν κεράσι και υγρό σαν αυγινή σταλαματιά, σχημάτιζε με εξακοντιζόμενες σαϊτιές μια ζωγραφιά πυρπολική. Από απειρία και δισταγμούς της ηλικίας και της εποχής, η επαφή μας παρέμεινε πλατωνική. Η αγριομηλιά έδινε το άρωμά της στην πλαγιά του βουνού, ενώ το ρυάκι κελάρυζε το αιώνιο τραγούδι της ζωής. Γύρω οι φτέρες έκλειναν το ειδυλλιακό σκηνικό. Και φαινόταν πως η αισθηματική μας σχέση θα ήταν ατέλειωτη όσο και τα όνειρα.

          Ήρθε όμως ο πόλεμος. Χάσαμε το ρυθμό μας, την επαφή μας, την επικοινωνία μας. Σκληρές και νέες εμπειρίες παρεμβληθήκανε. Τα πουλιά του δάσους χαθήκανε όπως και οι άνθρωποι. Όπως και μεις.

          Πέρασαν πολλά χρόνια. Λίγο πριν γείρει οριστικά ο ήλιος, φάνηκε πως κατά σύμπτωση, με προσέγγισε η θρυλική εκείνη οπτασία. Ίσως ναι, ίσως όχι. Δεν κατάλαβα καλά τι έγινε, αν έγινε. Δυο φύλλα ίσως ενώθηκαν για μια στιγμή, στο νερό στο μικρό ρυάκι. Η πραγματικότητα όμως είναι πως ποτέ ύστερα απ’ την ηλικία των 18 - 20 χρόνων δεν την ξανάδα. Η συμπτωματική συνάντηση που μια στιγμή υπέθεσα, ήταν ένα αφηνίασμα της φαντασίας μου. Οπωσδήποτε έζησα με αλματώδη αναδρομή, μια συγκλονιστική συγκίνηση. Σα νάταν χθες, σα να ανάπνεα χθες το άρωμά της. Σα να ρουφούσα το μέλι των εφηβικών ηδονιστικών χειλιών της, σα να ζούσα ξανά το όνειρο.

          Έτσι αντιμετώπιζα τα πράγματα, όταν από σύμπτωση έμαθα αργότερα πως η νεανική μου φίλη δεν είχε έρθει ποτέ στο γραφείο μου. Κάποια άλλη με είχε ζητήσει, μέσα στην υπηρεσιακή πίεση, δεν άκουσα καλά και δεν κατάλαβα πως εκείνο το μακρινό ανάερο πλάσμα δεν με είχε προσεγγίσει. Τίποτα όμως δεν αλλάζει, γιατί έζησα μια συγκίνηση με μια αλματώδη αναδρομή, σα νάταν χθες, σα να ανέπνεα χθες το άρωμά της, σα να ζούσα ξανά ένα όνειρο.

          Οπωσδήποτε αισθάνομαι να έχω πέσει σε περιδίνηση, καθώς ατενίζω τη μακρινή Ανατολή κείνης της εποχής και το τωρινό Ηλιοβασί­λεμά. Σα να έχω πάρει ισχυρή δόση παραισθησιογόνων. Και με ταραχή της αφιερώνω το αποστάλαγμα της καρδιάς μου, σα νάταν χθες. Αγαπημένη μου Ιωάννα.

                                                                                       Αθήνα, 14 Φεβρουαρίου 1996

   

      *Ο Αθανάσιος  Γ.  Τσαρμακλής  γεννήθηκε στην Πολύδροσο (Σουβάλα) Παρνασσίδος το έτος 1917.  Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών & διετέλεσε επί σειρά ετών Δικηγόρος της Τραπέζης της Ελλάδος. 

Νομάρχης  , Καρδίτσης  1963-1964, Ημαθίας  1964-1967 & Φθιώτιδος 1968-1973      Υφυπουργός  Εσωτερικών 1973-1974   

Υπηρέτησε ως Έφεδρος Αξιωματικός Πεζικού .

Έλαβε μέρος στους πολέμους 1940-1949 , τραυματίας στον πόλεμο του’40.  

 Παρασημοφορήθηκε με Αργυρούν Σταυρόν Βασ. Τάγματος Γεωργίου Α΄ μετά Ξιφών.  

 Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας ,  Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων ,  Αναμνηστικόν Μετάλλιον Πολέμου 1940-41.

                                                                                                                                              

                   Επιμέλεια- Ανάρτηση: Αλέκος Ι. Βαλάσκας