Αναφέρει σχετικά ο Ιωάννης Μακρυγιάννης .
“Αυτούς τους μήνες, Απρίλη και Μάγη, έγινε ένα σκέδιον να πάμε να κυργέψωμε το Πατρατζίκι και να κινηθούν όλα τα γειτονικά μέρη και συνφώνως να χτυπήσουμε όλοι μαζί. Συνάχτηκαν τ᾿ αναγκαία εις το Μαυρολιθάρι, εις το χωριόν και είπαμε να συναχτούμε όλοι να βαρέσουμε συνφώνως. Τα χαράματα ζυγώσαμεν απόξω την Πάτρα* όλοι, ως τρείς χιλιάδες μεραστήκαμε από δυο μέρη, προχωρέσαμε ως την άκρη την χώρα, πιάστη ο πόλεμος καμπόσον. Η δύναμη των Τούρκων πολλή, και χωρίς σκέδιον καλό να κάμωμε εμείς, χαλαστήκαμε.“Σκοτώθηκαν καμπόσοι Τούρκοι κι᾿ από ᾿μάς το ίδιο, σκοτωθήκαμε καιπληγωθήκαμε… Θα σας ειπώ κι’ ένα γενναίον πολύ περιστατικόν:
Ένας ατρόμητος άντρας από τους Κολοβάτες (είναι του Σαλώνου χωριόν), τον λένε Μήτρο Καθάριον (αλήθεια καθάριος κι ατίμητος είναι), αφού τζακιστήκαμε στην χώρα και τραβηχτήκαμε εις το ψήλωμα, οι εδικοί μας όλοι κι’ εμείς φκιάσαμε ταμπούρι και πολεμούσαμε. Αυτός ο δυστυχής ήταν μέσα εις την χώρα σε σπίτι μπασμένος. Αφού φύγαμε εμείς, αυτός έμεινε μόνος του κλεισμένος. ………………………………………………………………………………..
“τόφυγαν οι συντρόφοι του κι’ έμεινε
μόνος του. Του ρίχτηκαν οι Τούρκοι απάνου του, παίρνει ένα γιαταγάνι
τούρκικον και σκοτώνει τέσσερους. κι εκεί οπού τον πολεμούσαν του δίνουν μίαν
μαχαιριά εις την κοιλιά. και σκοτώνει τον Τούρκον και με το μαχαίρι εις την
κοιλιά ήρθε εκεί οπού ήμαστε εμείς, εις το ταμπούρι. Και δεν του πειράξαμεν το
μαχαίρι. Με τούτο εις την κοιλιά τον πήγαμε εκεί οπούταν οι εδικοί μας και ήταν
ο γιατρός, και τόβγαλε το μαχαίρι και με των μερμήγκων τα κεφάλια τόραψε την
κοιλιά. Και τράβησε ο καημένος κοντά ένα χρόνον να γιατρευτή. Γέρευε και πάλε
ξηλώνεταν, κι’ έβγαιναν οι κοπριές από την κοιλιά οπούταν η πληγή. Και ζη τώρα
και δεν έχει ψωμί να φάγη.
“Σταθήκαμεν εκεί ως το δειλινό και πολεμούσαμε αποκόβαμε τους Τούρκους να
πηγαίνουν και να ᾿ρχωνται εις το κάστρο. Ηύραν καιρό, έφυγαν με γερούσι ο Ρούκης κι᾿ ο Ρουμάνης και σώθηκαν. Τότε πήγαμε κ᾿ εμείς απάνου, οπού ήταν οι άλλοι ξαποστάσαμε. Τότε, από το δεξιόν του
κάστρου είναι ένα βουνάκι και βγήκαν καμμιά διακοσιαριά Τούρκοι και το έπιασαν.
Αρχίσαμε να τους πολεμήσουμε από ᾿μπρός. Πήρε καμπόσους ο Γκούρας συντρόφους και πήγε κρυφά και τους πήρε τις πλάτες και τους βαρούσε εκείνος από τις πλάτες κ᾿ εμείς από ᾿μπρός. Και τους τελειώσαμεν όλους, τους στείλαμε εις την άλλη ζωή και με την ορμή εκεινών, οπού τους σκοτώσαμε, πήραμε και το κάστρο με γερούσι και σκοτώσαμε κ᾿ εκεί καμπόσους οι περισσότεροι φύγαν από τ᾿ άλλο το μέρος”.
* η Υπάτη ονομαζόταν Νέαι Πάτραι στους
Βυζαντινούς χρόνους.
ΠΗΓΗ: www.history-point.gr
Σημείωμα Διαχειριστού Ιστολογίου
Αναμφισβήτητα πολυάριθμες είναι οι ιστορίες για τις πολεμικές συγκρούσεις, τις μάχες & αψιμαχίες που έλαβαν χώρα σε όλα τα μήκη & τα πλάτη της σκλαβωμένης πατρίδος μας στα χρόνια της Επανάστασης του 1821 εναντίον του Οθωμανού κατακτητή & οι οποίες έχουν καταγραφεί στις δέλτους της ιστορίας του Έθνους μας. Πολλές εξ αυτών γνωστές, άλλες λιγότερο γνωστές & άλλες άγνωστες. Μια τέτοια ιστορία με πρωταγωνιστές γνωστούς συντοπίτες οπλαρχηγούς & απλούς αγωνιστές, όπως ο Κολοβατιανός Μήτρος Καθάριος, είναι η παραπάνω που δημοσιεύσαμε σήμερα & μας την έστειλε ο καλός μου φίλος & φίλος του Συλλόγου μας, ο εκ Κολοβάτας συμπατριώτης μας Θανάσης Τσιάφος και τον ευχαριστώ.
Επιμέλεια- Ανάρτηση: Αλέκος Ι. Βαλάσκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
"Επιτρέπεται η υποβολή σχολίων σχετικών, βέβαια, με το θέμα της κάθε ανάρτησης. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης και καλόπιστης κριτικής για τα θέματα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας είναι ευπρόσδεκτη. Αντίθετα, κάθε σχόλιο υβριστικού, προσβλητικού & κακόβουλου περιεχομένου και μάλιστα ανώνυμο θα διαγράφεται."