Ο Ψαρής

                                Του Αθανασίου Τσαρμακλή*(1917-1998)

Στα παιδικά μου χρόνια έζησα πολύ με το άσπρο άλογό μας, τον Ψαρή...

 Ήταν ένα αγαθό άλογο. Δεν κλωτσούσε, δεν δάγκωνε. Φιλότιμο και φιλόπονο. Και που δεν πήγαινε! Στο «Νησί» στ’ αμπέλια να κουβαλήσει τις γιδιές. Στα σιτάρια να κουβαλήσει τα δεμάτια. Στα βαμβάκια, στο Δαδί για μεταφορές. Και στην απάνω Σουβάλα έφερνε καμαρωτό τα καλοκαίρια τη μάνα μου ή τον πατέρα μου.

          Η πατρική μου οικογένεια είχε δυο «ομάδες» παιδιών. Τα μεγαλύτερα αδέρφια μου είχαν ξεκινήσει για σπουδές ή το εμπόριο. Στην Αμφίκλεια είχε συνοδεύσει ο Ψαρής τους... συμπεθέρους! Τον πατέρα μου και εμένα όταν παντρέψαμε την αδερφή μου εκεί με τον Κ.Σ.

          Ήμουνα ο... αρχηγός της δεύτερης ομάδας αδελφών μου, σαν μεγαλύτερος. Μπαίναμε και οι τρεις καβάλα και πηγαίναμε να βοσκήσουμε και να ποτίσουμε τον Ψαρή. Τι όμορφη είναι η παιδική ζωή! Και τι χαρές δεν μας χαρίζει η φυσική ζωή στο χωριό. Τι παραμύθι δεν είναι η συνεκτική οικογενειακή ζωή. Έχω γνωρίσει πολλά στη ζωή μου. Και τιμές και δόξα. Έχω περπατήσει σε τριαντάφυλλα. Αλλά η ζωή που μου χάρισε η Σουβάλα (ο αρχαίος Έρωχος) οι αγαθοί συμπατριώτες μου, οι συστρατιώτες μου, με βουνίσιες ρίζες, καμιά άλλη εποχή και κανένας άλλος τόπος δε μπόρεσε να μου δώσει. Σουβάλα, κοινότητα χαράς και πόνου, κοινότητα αισθημάτων, εμπνεύστρια ψυχών και τροφός παλικαριών.

          Με πολλούς άλλους συνομήλικους και τα ζώα μας πηγαίναμε στις καλαμιές και στην Αγία Ελεούσα όπου βρίσκονται αρχαίοι βωμοί και Ναοί. Παίζαμε και γυρίζαμε στο χωριό μας με καλπασμό.

          Όμως τα χρόνια πέρασαν - και όσο πιο καλά είναι, τόσο γρήγορα περνάνε. Όταν ο Ψαρής γέρασε, Θέλησε ο πατέρας μου μεγαλοφαμελίτης, να τον πουλήσει. Σκύψαμε κάτω το κεφάλι και το πρωί διαπιστώσαμε πως ο Ψαρής έλειπε. Τον είχε πάει ο πατέρας στο παζάρι για πούλημα. Περίλυποι είμαστε και περιμέναμε να μάθουμε με αγωνία ποιος τον αγόρασε αν υπήρχαν πιθανότητες να τον αγαπάνε και άλλοι. Όταν ξαφνικά, την άλλη μέρα το απόγευμα ακούσαμε από μακριά τα πέταλα του Ψαρή να κατευθύνεται με ταχύτητα στον αχυρώνα και στο παχνί του. Δεν κατάλαβε τίποτα απ' ότι συνέβη. Και ευτυχώς, αφού τον εξήτασαν στα δόντια οι έμποροι, γνωμάτευσαν πως είναι γερασμένος και αδιαφόρησαν.

          Έτσι ο Ψαρής ετελεύτησε στα χέρια μας. Έμαθα τη θλιβερή είδηση στην Αθήνα, όπου σπούδαζα. Και δάκρυσα όπως όλα τα παιδιά.

          Ο Ψαρής δεν ήταν ο Βουκεφάλας ή το άλογο του Ουέλινγκτον, για να ενταφιασθεί τιμητικά. Η τύχη του ήταν να ακολουθήσει τη συνηθισμένη σειρά. Είχε όμως την ευτυχία να πεθάνει στο σπίτι του. Θυμάμαι το έργο «Βίβα Ζαπάτα» όπου το άλογο τον Ζαπάτα εξαφανίζεται στην κορφή ενός λόφου. Είχε κάποια ιδανικά, κάποια ποίηση.

          Έτσι φαντάζομαι πως κι ο δικός μας Ψαρής χάθηκε σε μια αποθέωσή προσφοράς δικής του και λατρείας δικής μας. Χάθηκε ταυτόχρονα με την εκπνοή της όμορφης παιδικής μας ηλικίας.     

       10.2.1996 Είχα κλείσει τη διήγηση αυτή, όταν θυμήθηκα το ποίημα του Καβάφη «Τα άλογα του Αχιλλέως».

          Ο Καβάφης κόβοντας στάχυα και κορφάδες, από το αθάνατο έργο τον Ομήρου (και του Ελληνισμού) τεχνούργησε σπουδαία μνημεία του έντεχνου λόγου.

          «Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο

          «πού ήταν τόσο ανδρείος και δυνατός και νέος

          άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως.

          Η φύση των η αθάνατη αγανακτούσε

          «για τον θάνατο αυτό του έργου που θεωρούσε

          «Τίναζαν τα κεφάλια των και τις μακριές χαίτες κουνούσαν

          τη γη χτυπούσαν με τα πόδια και θρηνούσαν

          .... Όμως τα δάκρυά των

          για του θανάτου την παντοτινή την συμφορά

          «εχύνανε τα δύο ζώα τα ευγενή».

   *Ο Αθανάσιος  Γ.  Τσαρμακλής  γεννήθηκε στην Πολύδροσο (Σουβάλα) Παρνασσίδος το έτος 1917                                                                                                                                          Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών & διετέλεσε επί σειρά ετών Δικηγόρος της Τραπέζης της Ελλάδος .                                                                                                                                      Νομάρχης  , Καρδίτσης  1963-1964, Ημαθίας  1964-1967 & Φθιώτιδος 1968-1973                      Υφυπουργός  Εσωτερικών 1973-1974                                                                            Υπηρέτησε ως Έφεδρος Αξιωματικός Πεζικού .                                                                              Έλαβε μέρος στους πολέμους 1940-1949 , τραυματίας στον πόλεμο του’40.                            Παρασημοφορήθηκε με Αργυρούν Σταυρόν Βασ. Τάγματος Γεωργίου  Α΄ μετά Ξιφών .                 Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας                                                                                                                      Μετάλλιον Εξαιρέτων Πράξεων                                                                                                 Αναμνηστικόν Μετάλλιον Πολέμου 1940-41.

Σημείωση ιστολογίου:

     Το σημερινό μας διήγημα είναι το πρώτο από κάποια διηγήματα που θα δημοσιεύσουμε από τη Συλλογή Διηγημάτων με τίτλο “Naboucco” αυτού του ευπατρίδη μακαρίτη συγχωριανού μας Αθανασίου Τσαρμακλή.

            

    Επιμέλεια- Ανάρτηση: Αλέκος Ι. Βαλάσκας