Ξούλος ο… Κρασώνυμος

 ...μία Σουβαλιωτο-Δαδιώτικη παλιά εύθυμη λαογραφική ιστοριούλα.

Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν έλεγα, πώς οι Σουβαλιώτες αγαπούν πολύ το καλό κρασί, τον καλό μεζέ και το γλέντι. Έτσι δικαιολογούνται οι πολλές ταβέρνες στο χωριό μας, καθώς και τα πολλά γλέντια...

Αλλά ακόμα και οι συχνές επισκέψεις των κατοίκων των γύρω χωριών και προς παντός του Δαδιού. Η Σουβάλα έχει αναγνωριστεί σαν χωριό της ταβέρνας και του ποτηριού.

Ντόπιοι και ξένοι πολύ συχνά τα κοπανάνε και πολύ συχνά πάλι το τερψιλαρύγγιο ποτό τους εξωθεί στο τρίκλισμα και το τραγούδι. Το κρασί όμως τους κάνει περισσότερο διασκεδαστικούς και λιγότερο ενοχλητικούς. 

Ένα σχετικό περιστατικό, που μοιάζει με ανέκδοτο - αν και είναι γεγονός - δικαιώνει τον παραπάνω χαρακτηρισμό. Συνέβη στο Δαδί, περί το τέλος του περασμένου αιώνα, με ήρωα Σουβαλιώτη!

Αντάμωσαν σε Δαδιώτικη ταβέρνα, ο Θύμιος ο βαρελάς από τη Σουβάλα και ο Σταύρος ο τσαρουχάς από το Δαδί. Γνωρίζονταν μερικά χρόνια. Ψώνιζε από το Σταύρο τα τσαρούχια του ο Θύμιος, έπαιρνε από το Θύμιο ο Σταύρος τις βαρέλες και τ’ αδράχτια που χρειάζονταν. Ο Σταύρος είχε τότε και ένα νεογέννητο αγοράκι, αβάφτιστο ακόμα.

Στην ταβέρνα λοιπόν πιες Θύμιο, πιες Σταύρο, σε λίγο έγιναν και οι δυό τους… φέσι.

Τότε ο Θύμιος σκέφτηκε:

«Αυτός ο άνθρωπος μου ταιριάζει. Καλό θα ήταν μια και έχει και αβάφτιστο παιδί, να τον κάνω κουμπάρο».

- Ουρέ βλάμ, - λέει - δεν μ’ δίνς του κούτσκου να του βαφτίσου, να γένουμι κι κουμπάρ;

- Να στου δώσου, βλάμ, να γένουμε κι συγγενήδες!

Ευχαριστήθηκαν κι οι δυό τους. Τσούγκρισαν άλλη μια φορά τα ποτήρια και ευχήθηκαν για την κουμπαριά. Συμφώνησαν την Κυριακή, που έρχονταν, ώρα 12 το μεσημέρι, να γίνει το μυστήριο στο σπίτι του Σταύρου, και έφυγαν τρικλίζοντας. Τώρα πώς έφτασαν σπίτια τους, και μάλιστα ο Θύμιος στο χωριό του, αυτό είναι άλλο θέμα.

Σαν ήρθε η Κυριακή, πρωί ο Θύμιος πήρε τη γυναίκα του και πήγαν στο Δαδί για το μυστήριο.

Όταν έφτασαν εκεί, ήταν ακόμα πρωί και σκέφτηκε να περάσει πρώτα από τη γνωστή ταβέρνα να πιει ένα δύο ποτηράκια - έτσι για θέρμανση - και κοντά στις 12 πάει στο σπίτι του κουμπάρου και κάνει τη βάπτιση.

-Τράβα - λέει στη γυναίκα του - τώρα σύ με τα φουτούκια στου σπίτι’ τ’ κουμπάρ. Ιγώ θα περάσου απ’ την αγουρά κι στ’ ν’ ώρα μ’ έρχουμε σπίτ’.

Έτσι τράβηξε η γυναίκα για το σπίτι του κουμπάρου και ο Θύμιος για την αγορά.

Στο σπίτι του κουμπάρου, σαν έφτασε η κουμπάρα, την καλοδέχτηκαν.

- Καλώς μας ήρθες κουμπάρα, κι’ μί του καλό του βάφτισμα, μά που ειν’ ου κουμπάρους;

- Πάει λίγου απ’ τ’ ν αγορά, ώσπου να γεν’ η ώρα κι έρχετι.

- Δεν πειράζ’ ας είν’ κ’ έτσ’, κουμπάρα.

Ο κουμπάρος όμως πήγα αλόισα στη γνωστή ταβέρνα και πιες το ένα ποτήρι, πιες το άλλο, έγινε φέσι και το έριξε και στο τραγούδι.

Στο σπίτι τα πάντα ετοιμάστηκαν. Η ώρα έφτασε. Οι καλεσμένοι ήρθαν. Η κολυμπήθρα ήταν εκεί. Τώρα έφτασε και ο παπάς. Ο κουμπάρος όμως έλειπε!

Ήταν ακόμα στην ταβέρνα. Έπινε, έπινε και σιγοτραγουδούσε, τραυλίζοντας. Που μυαλό να σκεφτεί τη βάφτιση! Περίμεναν, περίμεναν, τίποτε!

Έτσι αναγκάστηκε ο κουμπάρος να πάει στην αγορά, να ψάξει να τον βρει. Τον βρήκε, δεν δυσκολεύτηκε. Ήταν στην ίδια ταβέρνα που έστησαν την κουμπαριά.

- Βρε κουμπάρι, πού είσι; Ξέχασις τ’ βάφτισ’;

Έρχουμι κουμπάρι. Πάμι γλήγορα!

   Τον πήρε ο Σταύρος το Θύμιο και τον έφερε τρικλίζοντας στο σπίτι. Κανένας δεν είπε τίποτα. Ούτε ο παπάς. Το μυστήριο άρχισε. Το παιδί τώρα στα χέρια του κουμπάρου. Που μυαλό αυτός!!!

Ήρθε η ώρα: Ο παπάς λέει:

- Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού …. (περίμενε, το όνομα. Τίποτε!!!)

- Δώσε το όνομα κουμπάρε, του φώναξαν.
- Ξούλα!!!
- Βρε τι Ξούλα; Σερνικό είνι του παιδί!!!
- Ε τότε Ξούλος!!!

  Φαντάζεστε τώρα τι έγινε. Ξέσπασαν όλοι σ’ ακράτητα γέλια. Ακόμα και ο παπάς δεν μπόρεσε να κρατηθεί. Δόθηκε βέβαια το σωστό όνομα στο παιδί, - Χρήστος - αλλά το συμβάν έγινε γνωστό και για χρόνια τον ήξεραν ως Ξ ο ύ λ ο  τον  κ ρ α σ ώ ν υ μ ο!!!

                                                                              Χωριανός ΚΟΜ. Π. 

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ Αριθμ.Φύλ. 48(64) Μάϊος 1981