Η Μάχη της Λιαγκουρίτσας - Η Επανάσταση της Κατσαμπέρως ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΡΙΒΑΣ..

            

    Η  ‘’ΜΑΧΗ’’ ΤΗΣ ΛΙΑΓΚΟΥΡΙΤΣΑΣ

Για το θέμα η ‘’μάχη’’ της Λιαγκουρίτσας (δηλαδή για τον τρόπο που η περιοχή αυτή περιήλθε στη δικαιοδοσία της Σουβάλας ),  δεν ξέρω πολλές λεπτομέρειες, ίσως ασχοληθούνε άλλοι πιο ειδικοί.  Θα αναφέρω όμως την αφήγηση του μακαρίτη Γιώργου  Πλατή ( Κόπανου ) , όπως  μου τα είπε κάποτε στην ακροποταμιά, πλάι στο χωράφι του στη Λιαγκουρίτσα, εκεί που κελάρυζαν τα κρύα νερά του Κηφισού  υπό τον γλυκόλαλο ήχο των αηδονιών.

-Ξέρεις Γιώργο, μου είπε ο γερο– Κόπανος, πώς πήραμε τα χωράφια εδώ, από τους Δαδιώτες;  Όχι μπάρμπα Γιώργη του είπα.   – Λοιπόν οι Δαδιώτες είχαν όλη τη Λιαγκουρίτσα, τους  την είχε δώσει ο Αγάς του Δαδιού φεύγοντας, ενώ εμείς γλεντούσαμε στην Απάνω Σουβάλα και αρνηθήκαμε την προσφορά του. Όταν κατέβηκε όμως το χωριό από την πάνω Σουβάλα, μετά το μεγάλο σεισμό, εμείς δεν είχαμε πολλά χωράφια. Είχαμε τον  αποδαύλακο, το πριότικο, τον καψορόνη, το μπουρνιά… χωράφια όμως που δεν έφταναν να θρέψουν το χωριό.  Τότε ήρθαμε εδώ στη Λιαγκουρίτσα, που είναι πολύ κοντά στο χωριό και είναι αποδοτικότατος κάμπος και λέμε στους Δαδιώτες: τί θέλετε μπροστά στο χωριό μας εσείς; Δε χορταίνετε χωράφια… έχετε ολόκληρο Μεγαλοκύρι και όλα ως κάτω στον Πόλογο στην Ελάτεια…        Α……εμείς τ’ αγοράσαμε απ’ τον Αγά, είπαν οι Δαδιώτες.  
Τότε οι Σουβαλιώτες τους πλάκωσαν με τα λιθάρια και οι Δαδιώτες έφυγαν.   Την άλλη μέρα ήρθαν οι Δαδιώτες προετοιμασμένοι, κατέβηκε και όλο το χωριό της Σουβάλας στη Λιαγκουρίτσα και έγινε το ‘’έλα να δεις’’.  Ανοίξανε κεφάλια, αίματα έτρεξαν και οι  Δαδιώτες  αποχώρησαν ηττημένοι…   Αφού είδαν κι έπαθαν οι Δαδιώτες και δεν μπορούσαν να καλλιεργήσουν με φόβο, μπήκαν στη μέση και οι αρχές κι έγινε συμβιβασμός.   Αποφάσισαν,  οι Δαδιώτες να παραχωρήσουν στους Σουβαλιώτες μερικά χωράφια στη Λιαγκουρίτσα με ευτελές τίμημα , ως τον Άγιο Λουκά περίπου.  – Και πότε έγινε αυτό μπάρμπα Γιώργη;   - Αυτό πρέπει νάγινε όπως μούλεγε ο πατέρας μου, μπρός πίσω στα 1900.

           
       Η  ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΣΑΜΠΕΡΩΣ

Η  μακαρίτισσα η θειά Αθανασία Ν. Παναγιωτή  ( γνωστή ως Κατσαμπέρω ) έκανε κάποτε μια  ‘ηρωική’ πράξη.  Οι Σουβαλιώτισσες εργάτριες σκάλιζαν τα δαδιώτικαβαμπάκια, κάπου εκεί στην τοποθεσία ‘σπίτια’.   Τ’ αφεντικό – εργοδότης,  δεν άφηνε τις γυναίκες εργάτριες, ούτε να σηκώσουν κεφάλι απ’ τον όργο…  ‘’Ακούστε εδώ καλά γυναίκες, θα δουλέψετε από ήλιο σε ήλιο, χωρίς διακοπή’’.  Η Κατσαμπέρω όμως που ήταν κι αυτή εργάτρια, δεν το χώνευε αυτό το πράμα.   Ήταν η εποχή που ο ομογενής Αδαμόπουλος από την Αμερική, είχε κάνει δώρο στο χωριό μας το ρολόι , αυτό που υπάρχει και σήμερα. Όταν  ήρθε δώδεκα η ώρα το μεσημέρι, η καμπάνα του ρολογιού άρχισε να χτυπά κι ακούστηκε ως τα χωράφια που δούλευαν οι Σουβαλιώτισσες…Ευθύς αμέσως η θρυλική Κατσαμπέρω αναφώνησε το ‘ιστορικό ‘  : ‘’Γειά σου πουτσαρά Αδαμόπουλε! Γυναίκες πετάξτε τα σκαλιστήρια και πάμε στον πλάτανο για κολατσό και διάλειμμα ‘’.    Ο Δαδιώτης έμεινε εμβρόντητος, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα….  ‘Ετσι από την Κατσαμπέρω, καθιερώθηκε διάλειμμα στις εργατιές όλες.  Αυτό το γεγονός, έγινε γνωστό αργότερα στον Αδαμόπουλο στην Αμερική, που ευχαριστήθηκε και για ανταμοιβή, έστειλε κάποιο  έμβασμα στην κυρά Αθανασία – Κατσαμπέρω…!