ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ . " Φύγαμε και πήραμε μόνο τις ψυχές μας"

                              

"Γ"

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία  πεθαίνει ... Όμως ένα εκλεκτό κομμάτι το Ελληνισμού που ζεί στα βόρεια της  Μικράς Ασίας και  παρά  το  ότι η Τραπεζούντα αλώθηκε από τους Οθωμανούς (1461),  διατηρεί αναλλοίωτο το φρόνημά του και την βαθιά Ελληνική του συνείδηση. Άν και μειοψηφία στην περιοχή (35-40%) αποτελούν τον κορμό της προόδου και της οικονομικής ζωής.

Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου έφταναν τις 265.000, το 1880  τις 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα κόντευαν τις 700.000.  Τα σχολεία  από 100 που ήταν το 1860 , το 1919 πλησίασαν τα 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο "Φροντιστήριο της Τραπεζούντας". Εκτός από σχολεία διέθεταν περιοδικά , εφημερίδες, τυπογραφεία,  θέατρα και λέσχες , τονίζοντας έτσι το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

                                  

 Το 1908 , ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία παρήκμαζε,  εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων (νεαροί στρατιωτικοί μεταρρυθμιστές ) βάζοντας στο περιθώριο τον Σουλτάνο όχι όμως,  απ' ότι στη συνέχεια  αποδείχθηκε , τις πρακτικές του αλλά και εφαρμόζοντας ακόμη πιο ακραίες συμπεριφορές.
..                        

Πράγματι  οι ελπίδες διαψεύστηκαν .  Το κίνημα  εξελίχθηκε  σε  ακραία εθνικιστικό εκτοπίζοντας μεγάλο μέρος του Ελληνικού  πληθυσμού στα βάθη  της  Τουρκίας , όπου οι περισσότεροι πέθαιναν από τις κακουχίες και την πείνα ,τις δολοφονίες , τα βασανιστήρια, τις  εξορίες . 

 

"ΦΥΓΑΜΕ ΚΑΙ ΠΗΡΑΜΕ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ"

Με την πρόσκαιρη υποστήριξη του Βενιζέλου το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους  προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ΕλληνοΑρμενικό κράτος.  Το σχέδιο όμως αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους και τους ....¨συμμάχους",  οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός και στις  19 Μαίου 1919 ξεκινά η χειρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας από τον Μουσταφά Κεμάλ, με την καθοδήγηση Σοβιετικών και Γερμανών συμβούλων .

Ο Ποντιακός Ελληνισμός δεν κατάφερε να πείσει το Ελληνικό Κράτος να υποστηρίξει μια ένοπλη εξέγερση και με παρέμβαση των "συμμάχων" (όπως δυστυχώς γινόταν πάντα  στη μακραίωνη ιστορία  της πατρίδας μας ) τους  εγκατέλειψε στην τύχη της Κεμαλικής βαρβαρότητας . Έτσι ξεκίνησε το... "ταξίδι" τους για την Ελλάδα.

     

                         

ΚΑΙ ΜΕΤΑ.......ΤΙ ΕΓΙΝΕ  ΜΕΤΑ? 

ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΝΕΑ"......

"Πολλούς, όταν έφταναν στην Ελλάδα, κυρίως στον Πειραιά, τους πήγαιναν κατευθείαν στην καραντίνα της Μακρονήσου. Οι νοσοκόμοι τούς έριχναν σε πρόχειρα λουτρά για να τους κάνουν ζεστά μπάνια, αλλά πριν από αυτό τους έκοβαν με αλογομηχανή τα μαλλιά. Το ψυχολογικό μαρτύριο –ιδίως των γυναικών και των κοριτσιών– από αυτήν την ενέργεια ήταν τεράστιο.

Ασυνείδητοι προμηθευτές, για να πλουτίσουν, προμήθευαν την καραντίνα με βρομερά μακαρόνια, σκουληκιασμένες ελιές, χαλασμένες ρέγκες, σάπια φρούτα. Σε συνδυασμό με τη δίψα που τους ταλάνιζε, οδηγούσαν τους πρόσφυγες κατευθείαν στο θάνατο. Μαυραγορίτες πουλούσαν ένα καρβέλι ψωμί έναντι μιας χρυσής λίρας και οι πρόσφυγες, για να μπορέσουν να επιβιώσουν, έδιναν ό,τι χρυσαφικά είχαν επάνω τους.

Ελάχιστα έκανε το Ελληνικό κράτος για να τους εντάξει στην ελληνική κοινωνία. Ούτε η ηγετική κοινωνική τάξη της εποχής ενδιαφέρθηκε για την τύχη τους. Αντιθέτως, μέλη της όπως οι μαυραγορίτες, οι λαθρέμποροι, τυχάρπαστοι και αεριτζήδες είδαν τους πρόσφυγες σαν λεία για να γεμίσουν το πουγκί τους. Αρνητικά τους αντιμετώπισε και ο ντόπιος ελλαδικός πληθυσμός, αλλά και ο ίδιος αυτός πληθυσμός είχε τα τεράστια προβλήματά του μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Έψαχνε το αίτιο αυτής της καταστροφής, και πολλές φορές το εντόπιζε στους πρόσφυγες. Άλλωστε, ασυνείδητοι πολιτικοί για να καλύψουν τις δικές τους ευθύνες έδειχναν με το δάχτυλό τους προς την κατεύθυνση των προσφύγων"

Ο Στέλιος Καζαντζίδης  τραγουδά με μοναδικό τρόπο για τη γενέθλια γη και τους συμπατριώτες του....

Πέντε οσπίτεα έχτισα,
Κι ας ολεα ξεσπιτούμαι,
Πρόσφυγας είμαι ασο κουνίμ,
Θεέμ θα παλαλλούμε.

Πατρίδα μ αραεύω σε,
Άμον καταραμένος,
Σα ξένα είμαι Έλληνας,
Και σην Ελλάδαν ξένος.

Οσπίτεα εφέκα ανάμεσα,
Σ ορμήν και ποταμάκρή,
Πεγάδεα μαρμαρόχτιστα,
Νερόν άμον το δάκρυν.

Κι ατώρα αδακές διψώ,
Νερόν να πίνω κ έχω,
Εντρέπουμαι να ψαλαφώ,
Τα χειλόπαμ να βρέχω.


Απόδοση στα νέα Ελληνικά

Πέντε σπίτια έχτισα,
Και απ όλα ξεσπιτώνομαι,
Πρόσφυγας είμαι από κούνια,
Θεέ μου θα τρελαθώ.

Πατρίδα μου σε ψάχνω,
Σαν καταραμένος,
Στα ξένα είμαι Έλληνας,
Και στην Ελλάδα ξένος.

Σπίτια άφησα ανάμεσα,
Στα δάση και τις ποταμάκρες,
Πηγάδια μαρμαρόχτιστα,
Νερό σαν το δάκρυ.

Και τώρα εγώ εδώ διψώ,
Νερό να πιω δεν έχω,
Ντρέπομαι να ζητήσω,

Τα χείλια μου να βρέξω.

Οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή (1922) ήταν πάνω από

200 000, ενώ ιστορικοί τους ανεβάζουν  σε 350-400 000.  Ακολούθησε η προσφυγιά σε Ρωσία και Ελλάδα.

Η  Βουλή των Ελλήνων , αρκετά  καθυστερημένα  στις 24/2/1994 , ανακήρυξε την 19η Μαίου ως ημέρα Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

              

ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ  ΜΟΙΡΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΠΟΥ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΜΕ  ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ  ΤΡΟΠΟ Ο ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ    

αηλί εμέν,

να βάι εμέν

Τα οματεα μ ντο ελέπνε;

Ωχ, ώωφ, ώφ.

Και μη ζωντάντς εφέκανε

Ωχ ώωφ, ‘ωφ.

Και μη ζωνταντς εφέκανε

Και το ντό Ποντ’ εγενέθαν

Ωχ ώωφ, ωφ

Και μη ζωνταντς εφέκανε

Και το ντό Πόντ’ εγενέθαν ώφ

Και ν’ εφορτώθαν τα στενά αχ,

Τα νεκρικά κασέλας ωωωωωχ

Και ν’ εφορτώθαν τα στενά αχ

Τα νεκρικά κασέλας Ωχ ωφ, ωφ

Και ν’ εφόρεσαν τα σάβανα ‘χ

Και ν’ εσέβαν σην στράταν,

όι Σην στράταν την αγύριστον

Ντό πάει κι οπίς κι έρτεειιιιι

Αχ σην στραταν την αγύριστον,

Ντο πάει κι οπίς κι έρτε, ωω.

Απόδοση στα νέα Ελληνικά

ας με ελεήσει ο Θεός...

τι βλέπουνε τα μάτια μου...

κι οι ζωντανοί που αφήσανε

και τον τόπο που γεννήθηκαν

και φορτώθηκαν

τις στενές τις νεκρικές κασέλες

και ντύθηκαν τα σάβανα

και πήρανε το δρομο

το δρομο τον αγύριστο

που πάει και πίσω δε γυρνά...

"Γ"