Ευστάθιος Γ. Πιπέρας Ιστορία της Πολυδρόσου Παρνασσού..

     Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΥ ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ
     ΤΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΠΙΠΕΡΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ


Έρωχος

            Το 480 π.Χ. ο Ξέρξης, μετά την μάχη των Θερμοπυλών, κατακλύζει την κοιλάδα του Κηφισού και ισοπεδώνει τις Φωκικές πόλεις. Αιτία αυτής της καταστροφής, ήταν το ότι οι Φωκείς, μαζί με τους Οπούντιους Λοκρούς, τους Θεσπιείς και τους Σπαρτιάτες, δεν παραδόθηκαν στους Πέρσες και αντιστάθηκαν. Στην μάχη των Πλαταιών που ακολούθησε, οι πόλεις που είχαν μηδίσει αναγκάστηκαν να πολεμήσουν με την πλευρά των Περσών. Οι υπόλοιπες δυνάμεις που είχαν απομείνει, παρά την καταστροφή που είχαν υποστεί, έδωσαν το παρών στο πεδίο της μάχης, ενισχύοντας το ελληνικό στρατόπεδο.

“Πορευόμενοι γαρ ταύτη παρά τον Κηφισόν ποταμόν εδηίουν πάντα,

και κατά μέν έκαυσον Δρυμόν πόλιν,

κατά δε Χαράδραν και Έρωχον και Τεθρώνιον..”

(Ηρόδοτος, Ιστορικά, VIII, 33)

Το γεγονός της καταστροφής του Ερώχου από τους Πέρσες, αποτέλεσε και την αφορμή για την πρώτη ιστορική καταγραφή την ύπαρξης του. Σχηματίζεται όμως το ερώτημα, του γιατί ο ιστορικός αναφέρει αυτό τον οικισμό αντί της Λίλαιας. Σε παλαιότερα κείμενα οι ερευνητές υπέθεσαν ότι, είτε η Λίλαια εκείνη την εποχή, είχε καταληφθεί από τους αντιπάλους Δωριείς της γειτονικής Τετράπολης, οι οποίοι είχαν μηδίσει ή ότι κάποια χρονική στιγμή έπεσε σε παρακμή και ο πληθυσμός της ενσωματώθηκε στον γειτονικό Έρωχο. Η τελευταία άποψη φαίνεται να είναι και η επικρατέστερη, διότι ανάμεσα στα ευρήματα των ανασκαφών του Ιερού της Δήμητρας, που χρονολογούνται στο 800 π.Χ., υπάρχουν κεραμίδια από την στέγη του ναού που αναγράφουν την λέξη “ΛΙΛΑΙΕΩΝ”, ως δηλωτικό της προέλευσης τους. Συνεπώς αφού ο Έρωχος βρίσκεται ανάμεσα στο ιερό και την Λίλαια και λόγω της εγγύτητας τους, αποδεικνύεται ότι οι δύο πόλεις ήταν συγγενείς. Δεν θα μπορούσε λοιπόν, να διαχωρίσουν την τακτική τους απέναντι στην περσική απειλή και να έχουν διαφορετική τύχη. Τα αιτία που προκάλεσαν αυτή την περίοδο παρακμής της Λίλαιας, είναι άγνωστα. Μια πιθανή εξήγηση θα μπορούσε να είναι, ότι αυτό το γεγονός είχε σχέση με την μείωση του πληθυσμού που βίωσε η ελληνική περιφέρεια εκείνη την περίοδο, εξαιτίας του αποικισμού.

 Ο λόφος του Αγίου Βασιλείου από ανατολικά

Τα ερείπια του Ερώχου βρίσκονται στον λόφο του Αγίου Βασιλείου, σε απόσταση 1 χλμ. βορειοανατολικά της πηγής του Κηφισού, πάνω από το νεκροταφείο της σημερινής Πολυδρόσου. Στον χώρο διακρίνονται η βάση της οχύρωσης που περιβάλλει ένα τετράγωνο κτίσμα και άνδηρα, όπου εκτεινόταν η πόλη. Η ανάλυση του ονόματος του, έρως και χους (σε ελεύθερη απόδοση έρωτας για την γη), υποδηλώνει και την ψυχοσύνθεση των κατοίκων του. Άνθρωποι που η ειρηνική ενασχόλησή τους με την γη, τους ενέπνευσε, κάνοντάς μας μέσω της ιστορίας, κοινωνούς των όμορφων πολιτισμικών χαρακτηριστικών τους. Ενδεικτικό του τρόπου ζωής τους αποτελεί επίσης, το ότι μαζί με τους Οπουντίους Λοκρούς, ήταν οι μόνοι Έλληνες που δεν χρησιμοποιούσαν σκλάβους.

"Ακάθεκτος κυλάει ο χρόνος και στην αέναη κίνηση του

παρασύρει και παραλλάζει τα πάντα

και τα καταποντίζει στο βυθό της αφάνειας.

Πότε πράγματα ασήμαντα και πότε μεγάλα και αξιομνημόνευτα

και όπως λέει ο τραγικός ποιητής,

φέρνει στο φως τα άδηλα και κρύβει τα φανερά.

Αλλά ο λόγος της ιστορίας γίνεται φράγμα πανίσχυρο

για το ρεύμα του χρόνου

και σταματάει κατά κάποιον τρόπο την ακάθεκτη ροή του

κι απ' όσα συμβαίνουν στο κύλισμα του,

συγκρατεί και περισφίγγει όλα όσα επιπλέουν

και δεν τ' αφήνει να ξεγλιστρήσουν σε λήθης βυθούς."

Άννα Κομνηνή, Αλεξιάδα, 12ος αιώνας

 

Απόσπασμα Από το βιβλίο του Πιπέρα Ευσταθίου του Γεωργίου .

 Την  Ιστορία της Πολυδρόσου  Παρνασσού  παρουσιάζουμε    στην  δεξιά στήλη  στα Βιβλία.

Τον Ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση του Βιβλίου.