ΠΑΛΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ .....

O ΚΟΚΑΛΙΓΚΑΣ

Όταν ήτανε οι Γερμανοί και οι Ιταλοί εδώ, ήμανε έγκυος. Χτυπάνε οι αντάρτες δυο Γερμανούς. Τι να κάμω, είχα και τα δυό κορίτσια.

Με πιάσανε οι πόνοι, παίρνω το ένα απ’ το χέρι, το άλλο ο Νίκος, ένα καρβελάκι ψωμί, μια βελεντζούλα και παέναμε σαπάν. Με βάλανε καβάλα σ’ ένα ζο. Εκεί στις κδέλες δεν μπόρεγα άλλο να σταθώ. Πετιόμαι, γονατάω καταΐ, πέφτει το παιδί, αρσενικό παιδί.

Ουδέ ψαλίδι, ουδέ σουγιάς να κόψουμε τον αφαλό τα’ παιδιού. Το μαθαίνει ο Παναγιώτης ο Κουγιότας κι ο Στοφόρος ο Βέλιος που είχανε τα πρόβατά τους εκεί στου Κόκακαλη. Φτάνε εκεί.
Πέρναγε και ο Λουκάς της Φανής, τα’ Τσατήρα το παιδί, πάγαινε με λιγάκι νεράκι. Φέρε Λουκά το νεράκι, τούπανε, να το δώσουμε στη θειά. Σουγιά μπας και έχεις Λουκά μ’; Έχω ένα μικρό. Ο Παναγιώτης ο Κουγιότας βγάζει το τσουπαρόσκοινο όλο σαριά, δένω τον αφαλό, ούτε μικρόβια, ούτε τίποτα..

Τυλίξαμε το παιδί σε μια βελεντζούλα και καβάλα, εγώ πήγαμε στις πλαγιές, στους Αναγναίους τους συμπεθέρους. Με ξαπλώσανε κι η γερο- Λελούδα μόδινε ούζο.

Πιες, μόλεγε. Έπεσα ξερή. Το παιδί το βαφτίσαμε Γιάννη, αλλά το φωνάζουν Κόκκαλη, απ’ την τοποθεσία που γεννήθηκε.

απόσπασμα απο το βιβλίο  μια Σουβαλιώτισσα Θυμάται