 |
Πρωινός δρόμος ήσυχος εκείνος ο
δρόμος
της Απάνω Σουβάλας
Κι ο ουρανός ολοκάθαρος.
Στο βάθος του, νόμιζε κανείς πως
κινιόντουσαν,
Πως πήγαιναν κι ερχόντουσαν
πέρα-δώθε,
Ένα πλήθος γαλάζιες λαμπάδες…
Κι ανεβαίναμε, εγώ κι οι
σύντροφοί μου.
Μπαίναμε μέσα σε κείνον τον
όμορφο κόρφο του ιερού Παρνασσού,
όταν άξαφνα, πρόβαλαν όρθια τοπία, κατάλευκα
πάνω μας.
Δεν ήξερες τι ήταν αυτό που είχε
ανθίσει:
Οι μηλιές ή ο αέρας.
Ζαφείρια πολύχρωμα πέφτανε πάνω
μας.
Τα νερά κατεβαίνοντας κελάρυζαν
σαν να τραγουδούσαν κοπέλες.
Εκείνος τριγυρίζοντας, έσκυφτε
στη γη σα να μάζευε
Τις ανταύγειες που πέφταν.
Εκείνη, χόρευε κι έτρεχε κάτω απ’
τα δέντρα
Όπως τ’ αρνί στα πόδια της μάνας
του.
Απόσπασμα
από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου
«Τρεις άνθρωποι στον απάνω κόσμο»
Φώτο Παναγιώτη Ρούμελη 20 3 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
"Επιτρέπεται η υποβολή σχολίων σχετικών, βέβαια, με το θέμα της κάθε ανάρτησης. Η ελεύθερη έκφραση γνώμης και καλόπιστης κριτικής για τα θέματα που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα μας είναι ευπρόσδεκτη. Αντίθετα, κάθε σχόλιο υβριστικού, προσβλητικού & κακόβουλου περιεχομένου και μάλιστα ανώνυμο θα διαγράφεται."