O ΤΡΥΓΟΣ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ...

Ο ΤΡΥΓΟΣ  ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΑ….

(Αφήγηση  Χριστίνας  Καλλιμάνη)

Πριν αρκετά χρόνια υπήρχαν πολλά αμπέλια στην Σουβάλα (Πολύδροσο), από αυτά τα ποιο πολλά ήταν στις θέσεις:  Μπουρνιάς, Μσόκαμπο, και Νησί.  

Ο δρόμος που πέρναγε από τον Μσόκαμπο και πήγαινε στο Νησί λεγόταν (και λέγεται )  αμπελόστρατα  γιατί εκατέρωθεν υπήρχαν αμπέλια, για το λόγο αυτό, οι  Σουβαλιώτες πάντα είχαν στο κατώι τους, πολύ κρασί το οποίο και κατανάλωναν,  για αυτό  τους αποκαλούσαν και κρασοκανάτες.

 Την περιποίηση των αμπελιών (σκάλισμα, ξεφύλλιασμα,  θειάφισμα, πότισμα  και την συγκομιδή των σταφυλιών «Τρύγο») την έκαναν οι ντόπιοι κάτοικοι του χωριού.

 Σαν έμπαινε ο Σεπτέμβρης άρχιζε   η  προετοιμασία,  έβαζαν νερό στις ξύλινες  κάδες και στα ξύλινα βαρέλια για να φουσκώσουν (τα έβγαζαν έξω στην αυλή) , και μετά τα έπλεναν και τα έτριβαν  καλά με θυμάρι, στην συνέχεια τα λιβάνιζαν για να φύγουν τα κακά πνεύματα και  να γίνουν καλά τα κρασιά. Πήγαιναν στο δάσος, έκοβαν λατσούδια με τα οποία σκέπαζαν τις κάδες μαζί με μάλλινες κουρελούδες για να βράσει ο μούστος.

Όταν έφτανε η ώρα του τρύγου  μαζεύονταν κατά ομάδες,  συνήθως συγγενείς, φίλοι, γείτονες και γνωστοί,  ο έναν βοήθαγε τον άλλο μέχρι να ολοκληρωθεί ο Τρύγος. Τα σταφύλια τα κουβάλαγαν στο χωριό μέσα σε μεγάλα τρυγοκόφινα.

Κατά την διάρκεια του τρύγου  τα τραγούδια  και τα αστεία έδιναν κι έπαιρναν και όταν τελείωναν  γινόταν και πλούσιο τραπέζι που συνήθως κατέληγε σε τρικούβερτο γλέντι.

Παλιά το πάτημα των σταφυλιών γινόταν στο αμπέλι, εκεί   υπήρχαν ξύλινες κάδες και πατητήρια που πατούσαν τα σταφύλια,  τον μούστο τον έφερναν στο χωριό με τα μουλάρια μέσα σε γιδιές (ασκοί από δέρμα ζώου συνήθως γίδας)  στην συνέχεια τον έβαζαν στα βαρέλια, φώναζαν και τον παπά για να διαβάσει το μούστο  για να γίνει ένα καλό κι ευλογημένο κρασί.

 Όταν  τελείωνε η βράση τα έκλειναν,  και μετά από ένα με δύο μήνες τα άνοιγαν και τα δοκίμαζαν.

Όλη η διαδικασία ήταν μια τελετή!!!