Αντωνάκης Ι. Αντωνίου

Γεωεργία Αδάμ. Η μητέρα του Αντωνάκη Ι. Αντωνίου. 

Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1907. Στην Απάνω γειτονιά του χωριού τα Αντωναίϊκα γινόταν πολύ και βιαστική δουλειά. Χτίστες και μαραγκοί δούλεψαν εντατικά για να τελειώσουν όσο το δυνατό γρηγορότερα την προσθήκη δύο δωματίων στο αρχοντικό των Αντωναίων.

Ο λόγος είναι ότι σε λίγες μέρες ερχόταν εδώ ο Αντωνάκης Αντωνίου με τη σύζυγό του Ελένη, και όλα έπρεπε να είναι έτοιμα για την υποδοχή.

Μπορεί ο Αντωνάκης να έβοσκε λίγο τα πρόβατα στο κοπάδι του πατέρα του, του Αντωνόγιανννου, όταν ήταν ακόμη μικρός. Τώρα όμως παρά τις αντιξοότητες της εποχής, είχε καταφέρει να σπουδάσει και να κάμει σταδιοδρομία στην αθηναϊκή κοινωνία σαν νομικός.

Η σύζυγός του κ. Ελένη ήταν ανιψιά της συζύγου του Ανάργυρου Σιμόπουλου και οι «Σιμοπουλαίοι» την εποχή εκείνη σήμαινε δύναμη, πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Ο Σιμόπουλος είχε γνωρίσει τον Αντωνάκη σαν φοιτητή της νομικής και είχε εκτιμήσει την καλοσύνη και την εντιμότηττά του. Τον είχε αξιολογήσει για τις επιστημονικές του ικανότητες και για τις πολιτικές αρετές του. Γι’ αυτό και αποφάσισε να του δώσει για σύζυγο την ανιψιά του.   

Οι Αντωναίοι ήταν εύπορη οικογένεια και κατά μια άποψη η καταγωγή τους ήταν από το Σούλι. Τρία αδέρφια κατατρεγμένα και κυνηγημένα κατέβηκαν προς τη Στερεά Ελλάδα. Ο ένα ς απ’ αυτούς εγκαταστάθηκε στην Άνω Σουβάλα. Ο Αντωνόγιαννος παντρεύτηκε την τη Γεωργία Αδάμ, αδερφή του Αδάμ  Αθαν. Αδάμ ή Καραλέτου και απέκτησαν τρία αγόρια και τρία κορίτσια.

Ο Αντωνάκης παρακολούθησε το δημοτικό σχολείο στην Άνω Σουβάλα, προφανώς στην εκκλησία του Αϊ – Θανάση και το Γυμνάσιο στο Δαδί. Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του που τον ήθελε στο χωριό να φυλάει τα πρόβατα κατέβηκε στην Αθήνα με την προοπτική να σπουδάσει δάσκαλος. Εκείνος όμως γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Η γνωριμία του με τον Σιμόπουλο είχε ευμενής επιπτώσεις στην μετέπειτα σταδιοδρομία του και του αναθέτει την ελεγκτική υπηρεσία της Εταιρείας Διαχειρίσεως Υπεγγύων Προσόδων. Σα Γενικός Διευθυντής της εταιρείας αυτής ο Αντωνάκης εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κέρκυρα μετά το γάμο του το 1908. Η αξιόλογη θέση του και ο χαρακτήρας του έδωσαν στον Αντώνη την υποδομή για να αποκτήσει ιδιαίτερη εκτίμηση στην Κερκυραϊκή κοινωνία. 

Παρά τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε προς τη γενέτειρά του, λίγες ήταν οι φορές που την επισκέφτηκε. Όμως πολύ μεγαλύτερη ήταν η προσφορά του, όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες πολλών Σουβαλιωτών. Το 1898 σε μια προεκλογική περίοδο είχε σπάσει το χέρι του και είχε άδεια για 2 – 3 μήνες και έμεινε στο χωριό. Τότε φύτεψε τα πλατάνια της πλατείας και τρεις φτελιές. Επίσης συνέβαλε για να έρθει το νερό από την Άνω Σουβάλα (βλέπε σχετική ανάρτηση εδώ) και στην κατασκευή ίσως της πρώτης πέτρινης βρύσης στο χωριό.  

Απεβίωσε στις 29 Αυγούστου του 1912.

Αντώνης Αδαμόπουλος - Εφημερίδα ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ