Για το χαμό του Χρήστου Παπαστάμου

Χρήστος Νικ. Παπαστάμος

Τα ξημερώματα του Σαββάτου 22 Οκτωβρίου 2016, κατά τις 04:00, χτυπά το τηλέφωνο. Ο αδερφός μου Κώστας μου ανακοινώνει θλιμμένα ότι ο ξάδερφος ο Χρήστος άφησε την τελευταία του πνοή στο Νοσοκομείο της Λαμίας.
Πόσες φορές είχε πάει εκεί στη Λαμία ο ξάδερφος για χαρές και για λύπες; Πολλές. Αυτή η τελευταία ήταν η λύπη που άφησε στους άλλους. Εκείνος ξεκουράστηκε και αναπαύτηκε...
Έζησε τη ζωή του όπως ήθελε και όπως ξεδιπλώθηκε το φαρμάκι της επάνω του.
Ένα πράγμα τέλειο και ζηλευτό είχε ο ξάδερφός μου το οποίο μου φανερώθηκε πολλές φορές και με πολλές ευκαιρίες: ΔΕΝ είχε κακία. ΔΕΝ κρατούσε κακία. ΔΕΝ μπορούσε να το κάνει παρόλο που είχε πολλές ευκαιρίες για αυτό...

Πως να γίνει αυτό άραγες αφού γεννήθηκε από την Μαρία...
Τον κλάψαμε φανερά και βουβά. ΔΕΝ πρόλαβε στη ζωή του να ακούσει πολλά σ' αγαπώ - ίσως μόνο αυτό το ολοκάθαρο σ'αγαπώ που μόνο η γλυκιά ΜΑΝΑ του, του το έδειχνε μέχρι και την ώρα που στέκονταν ξαπλωμένος μπροστά μας χωρίς να μας μιλάει και χωρίς πλέον να περιγελά τα στερεότυπα της μικρής του ζωής - έζησε 58 χρόνια.
Ο Ανεξίκακος Κύριος θα τον έχει μαζί του στο κοπάδι του μαζί με όλα τα αρνάκια του και θα τον αναπαύει.
Με πολλή αγάπη και συμπόνια για την μητέρα του και θεία μου Μαρία καθώς και για την ξαδέρφη μου Βασιλική.

Χρήστος Χ. Παπαστάμος 24 Οκτ. 2016