ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

 Εγκατάσταση του υδραγωγείου στη θέση Τσιμπούρη το έτος 1950.

Διακρίνονται: τρίτος από αριστερά Ιωάννης Τοπάλης, τέταρτος Αθανάσιος Αδαμόπουλος, πέμπτος ο δάσκαλος Θεόδωρος Μαράζας, έκτος Κώστας Καραχάλιος, έβδομος Κώστας Κούσουλας (Κολοβρέχτης).  

[φωτογραφία από το αρχείο του Λουκά Θ. Μαράζα]

Στη φωτογραφία απεικονίζονται χωριανοί μας σε προσωπική εργασία. 

Θα επιθυμούσαμε όποιος έχει κάποιες πληροφορίες για τη συγκεκριμένη φωτογραφία να μας ενημερώσει.                                  

 [φωτογραφία από το αρχείο του Γιάννη Παπαγεωργίου]

Προσωπική εργασία για διάνοιξη του δρόμου προς την Άνω Σουβάλα (1930 – 1935)

[φωτογραφία από το αρχείο του Νικόλαου Μανέτα]

«Προσωπική Εργασία». Έναν θεσμό που οι παλιότεροι όχι απλά θυμούνται αλλά νιώθουν περήφανοι που κάποτε τον υπηρέτησαν. Έναν θεσμό που οι νεότεροι όχι μόνο δεν πρόλαβαν αλλά δεν τον γνωρίζουν καν. Όχι μόνο δεν τον γνωρίζουν αλλά αγνοούν ότι πολλά από τα έργα υποδομής που βλέπουν στο χωριό μας δεν τα ‘φτιαξε μόνο του το κράτος αλλά οι πατεράδες τους και οι παππούδες τους.

 Ήταν τη δεκαετία του ’50, τότε που η πληγωμένη – απ’ τον πόλεμο και την κατοχή – Ελλάδα προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της. Τότε  δημιουργήθηκε ο θεσμός της «προσωπικής εργασίας», μια ιδιότυπη μορφή εθελοντισμού που λειτούργησε στα πλαίσια των μικρών κοινοτήτων και συμμετείχαν ολόκληρες τοπικές κοινωνίες, άντρες και γυναίκες.

  Αυτά συνέβαιναν τον καιρό της φτώχειας, τις  δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 ως τις αρχές του ΄70. Τότε που, η συμμετοχή όλων στα τοπικά  έργα   θεωρούταν αυτονόητη υποχρέωση. Αν έπρεπε να κατασκευαστεί ένας δρόμος, όλοι, εξ ίσου, θα συμμετείχαν. Και συμμετείχαν όλοι, με ότι μέσο διέθετε ο καθένας. Κασμάδες, τσάπες, ξινιάρια, φτυάρια, βαριοπούλες, κ.ά …

Οι καιροί, όμως άλλαξαν και μαζί άλλαξαν οι άνθρωποι και οι αξίες τους. Φτάσαμε στην εποχή της ευημερίας και της καλοπέρασης. Είμαστε πια στην εποχή όπου κάποιοι που δεν κάνουν  τίποτα κατηγορούν τους άλλους γιατί δεν τα έκαναν όλα. Στη νοοτροπία της απαίτησης των πάντων από τους αρμόδιους  φορείς αλλά της μηδενικής υποχρέωσης. Έχει δημιουργηθεί και έχει αναπτυχθεί ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός  στο ποιος θα πάρει τα περισσότερα αλλά θα δώσει τα λιγότερα.

Και όταν οι κοινωνικές και οι ηθικές αξίες  απαξιώνονται και ευτελίζονται, οι κοινωνίες οδηγούνται στην  παρακμή και το μαρασμό. 

Ας βγούμε λοιπόν απ’ το τέλμα του ατομισμού, της απάθειας,  και της ηθικής χρεοκοπίας. Ας φέρουμε ξανά στην καθημερινότητά μας το φιλότιμο, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την ανιδιοτελή προσφορά...

 Να  αναζητήσουμε δράσεις και πρωτοβουλίες που θα βελτιώσουν τη ζωή μας. Να πειστούμε πως οι προσδοκίες  βρίσκονται κυρίως ανάμεσά μας. Να προτάξουμε το «εμείς» μπροστά από το «εγώ». Να αρχίσουμε να συμμετέχουμε ξανά σε κοινά έργα με νέες «προσωπικές εργασίες».

Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές...                                   

http://somporo.blogspot.gr/2013/07/blog-post_2745.html


 Σε ορισμένες αναρτήσεις όπου υπάρχει καινούργιο υλικό (η τελευταία φωτογραφία του Νίκου Μανέτα)  θα επανερχόμαστε. Πρώτη δημοσίευση 6/12/2014.