Οι υδροτριβές (νεροτριβές) και η λειτουργία τους

Η υδροτριβή αποτελείτο από μια κωνική κατασκευή μέσα στο έδαφος  που ήταν εσωτερικά επενδυμένη με ξύλινες στενόμακρες σανίδες  - «δόγες».

Το δεύτερο τμήμα ήταν το βαρέλι γα το νερό, του οποίου η υδάτινη πίεση προκαλεί τον στροβιλισμό και το χνούδιασμα των υφαντών.

Μέσα στον κώνο ρίχνονταν τα υφάσματα – συνήθως μάλλινες κουβέρτες και  «βελέντζες» . Το νερό τα έκανε να στροβιλίζονται και τα χτυπούσε με μεγάλη δύναμη κάθε φορά που περνούσαν μπροστά από το σιφούνι – την υδάτινη στήλη του βαρελιού.

Με τον τρόπο αυτό, το νερό με την δύναμη του κατάφερνε να σφίγγει το ύφασμα να το κάνει περισσότερο μαλακό και να του προσδίδει κατάλληλο χνούδι. Τα υφάσματα αυτά οι νοικοκυρές της Σουβάλας τα ονόμαζαν «γενομένες»  

  Βελέντζες : κουβέρτες υφαντές στον αργαλειό , χρησιμοποιούμενες σαν κλινοσκεπάσματα

  Γενομένες : μάλλινα κλινοσκεπάσματα , επεξεργασμένα στην υδροτριβή, όμοια με φλοκάτες ή κουβέρτες με                       χνούδι

  Δόγες: στενόμακρα επιμήκη σανίδια κατάλληλα για την κατασκευή βαρελιών για κρασί ή για την κατασκευή               υδρο-σωλήνα (βαρελιού) για την υδροκίνηση

                                    

Από το βιβλίο του Αντώνη Αδαμόπουλου:  ΥΔΡΟΚΙΝΗΤΕΣ ΒΙΟΤΕΧΝΙΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΝΑΣΣΟ. 

Η υδροτριβή αρχικά λειτουργούσε σαν μύλος  ιδιοκτησίας οικογένειας Καρούζου από το 1835.

Το 1960 περιήλθε στην κυριότητα του Γεωργίου Παπαθανασίου που τον μετέτρεψε σε υδροτριβή.