H ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Φωτογραφία G. Rodinos

Είναι μερικά σημεία του Χωριού, όπως θέσεις, τόποι, κτίρια, τοπωνυμίες, δρόμοι, βρύσες, που έχουν σχέση μεταξύ τους ή και μεταξύ των ανθρώπων έχουν ένα δέσιμο, μια ιστορία που πολλές φορές θαρρείς και έχουν αισθήσεις, έχουν ζωή, επικοινωνούν με τους ανθρώπους.

Η καμπάνα της εκκλησίας του Χωριού της Κοίμησης της Θεοτόκου, είχε τη δική της γλώσσα, και το δικό της τρόπο, που ανάλογα με τα χτυπήματα έστελνε το μήνυμα σε μικρούς και μεγάλους. Γνώριζαν όλοι οι Σουβαλιώτες, τι ήθελε να τους πει και  ανάλογα χαίρονταν ή λυπόνταν.

Άλλες φορές τους έπιανε φόβος, μα τις περισσότερες φορές ένοιωθαν  μια θρησκευτική αγαλλίαση, ένα δέος, μια κατάνυξη. Ο ήχος της καθαρός, κρυστάλλινος ακούγονταν πάρα πολύ μακριά, αντιλαλούσε παντού. Το πρωί που σήμανε όρθρο, λες και καλημέριζε τους Σουβαλιώτες, την άκουγαν έκαναν τον σταυρό τους και πήγαιναν στις δουλειές τους.

Στη σχολική περίοδο καλούσε τα παιδιά, τα μαθητούδια, δύο φορές την ημέρα, πρωί και απόγευμα, στο σχολείο για μάθημα.

Σαν σήμαινε εσπερινό, ήταν σα να αποχαιρετούσε τη μέρα και να καλωσόριζε τη νύχτα. 

Την άκουγαν οι τσοπάνηδες, έβγαζαν τη σκούφια τους και γύριζαν προς το χωριό κάνοντας το σταυρό τους. Οι γεωργοί σταματούσαν για λίγο τις δουλειές , έκαναν το σταυρό τους , συντομεύοντας τις δουλειές τους να φύγουν για το Χωριό, μη νυχτωθούν στα χωράφια.

Τις Κυριακές και τις γιορτές , καλούσε τους Σουβαλιώτες στη Θεία Λειτουργία, μένα τρόπο συγκινητικό, κατανυκτικό. Άλλοτε πάλι τους καλούσε θλιμμένα, λυπηρά για να συνοδέψουν, όσοι ήθελαν και μπορούσαν στην τελευταία τους κατοικία, να αποχαιρετήσουν ένα αγαπητό πρόσωπο, συγγενή,  φίλο ή και Χωριανό.

Εκεί που χτυπούσε σαν τρελή, δαιμονισμένη ήταν όταν η Πατρίδα είχε ανάγκη από τα παλικάρια της Σουβάλας. Το γνώριζαν όλοι τούτο το μήνυμα, τούτο το κάλεσμα, που στο άκουσμα της ανατρίχιαζαν. Έχουμε πόλεμο έλεγαν σαστισμένοι. Τέτοιο μήνυμα έστειλε πολλές φορές, όπως στους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13, στη Μικρασιατική Καταστροφή 1921-22 και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο 1940.

Πολλές φορές χτύπαγε νευρικά, ζητώντας βοήθεια να τρέξουν να σβήσουν πυρκαγιά. Πολλές φορές χτύπαγε χαρούμενα για τη γέννηση του Χριστού.

Η εκκλησία της Σουβάλας  ήταν και είναι για τους Σουβαλιώτες, τόπος λατρείας, σεβασμού και αγάπης.  

                                                                                                    
                                                                                                              του Ηλία Θ. Γεωργούση