Μικρές Ιστορίες της νεότερης Σουβάλας...

«Μια διήγηση απ’ την παράδοση»

Μικρές Ιστορίες της νεότερης Σουβάλας  όπως της εξιστόρησε το  Νοέμβριο του 1981 στην εφημερίδα «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» ο αείμνηστος Λάμπρος Νηστικούλης. οι ιστορίες χωρίζονται σε τρείς ενότητες . Σήμερα κάνουμε ανάρτηση της πρώτης ενότητας. 
 

Μετά τους Φράγκους την Ελλάδα την πήρανε οι Τούρκοι. Ήταν η χειρότερη φυλή από όλους τους κατακτητάς. Οι Σουβαλιώτες τους πήραν με φόβο και δεν κατέβαιναν ούτε να καλλιεργήσουν. Ζούσαν τρώγοντας  τρυφερές φτέρες και ότι έβγαιναν  από τα βουνίσια  χωράφια. Είχαν καραούλια και όταν βλέπανε στον Μπράλο, στον Πουρναράκι, να έρχεται το ιππικό από τη Λαμία, ρίχνανε ένα τουφέκι και φεύγανε οι γυναίκες και οι νέοι για το βουνό και μένανε οι γριές και οι γέροι. ‘Έρχονταν οι Τούρκοι κάθονταν 3-4  ημέρες και ξαναφεύγανε. Από το 1600 άρχισαν οι Τούρκοι να ημερεύουν, βάλανε φορατζήδες προεστούς και  μαζεύανε τους φόρους και έρχονταν στην συγκομιδή αραιά. Και έτσι ημερέψανε και οι Σουβαλιώτες και καλλιεργούσανε  και τα χωράφια τους,  αλλά μόνιμα στο πάνω χωριό. Στο κάτω χωριό φκιάνανε κάνα  αχερώνα και βάζανε κεριστέδες για τα ζώα. Διότι δεν υπήρχε νερό μετά την απελευθέρωση, τότε άρχισαν να κατεβαίνουν. Οι Καρουζαίοι κατέβηκαν από τους πρώτους φκιάσανε τον μύλο και φέρανε το νερό κοντά στο χωριό. Και από τότε  όσοι είχαν τον τρόπο κατέβηκαν. Και μέχρι το 1830 είχαν κατέβει οι περισσότεροι.

Τα αμπέλια τα είχαν φυτέψει στο Νησί, αλλά δύσκολα τα πέρναγαν στο ποτάμι. Γεφύρι είχαν ένα ταμπάνι πεύκινο  και πέρναγαν  απάνω τα ζώα μες στο ποτάμι, και όταν έπεφτε κανένα μέσα, πήδαγε και τ’ αφεντικό. Χάλια…. Βρέθηκε ένας γιατρός, Παπαστάμος, έγινε βουλευτής και έφκιασε την γέφυρα και σώθηκε ο κόσμος.

ΤΟ ΝΕΡΟ

Το χωρίο δεν είχε νερό. Τότε βρέθηκαν δύο άνθρωποι γύρω στο 1889-1890, ο Αθανάσιος  Τσαρμακλής, δικηγόρος και Αντωνάκης Αντωνίου, Επιθεωρητής Καπνού, και κάλεσαν το χωριό όλο στου Ιωάννη Τσαρμακλή το μαγαζί, απέξω και έγινε συμβούλιο για το νερό της Κυργιάς να το φέρουν στο χωριό. Και αντέδρασε ο πατέρας του Αθ.Τσαρμακλή. Διότι είχε χωράφια που πότιζε από την Κυργιά, και τάξανε να ρίχνουν 2 βράδυα την εβδομάδα  το Κεφαλόβρυσο, για να ποτίζει  και συμφώνησαν. Για το χρήμα ανέλαβε ο Παναγιώτης Δρίβας, και Ιωάννης Νικολόπουλος, Γραμματέας Νομαρχίας Λαμίας, και βγάλανε 8-10 χιλιάδες  δραχμές και δια προσωπικής εργασίας,  άνοιγε το αυλάκι και κοντά το τσιμεντάρανε και σκεπάζανε μέχρι το φρεάτιο στου Τσιμπούρι. Το άλλο  μόνο το στρώσιμο τσιμεντένιο, και σκέπασμα με πέτρες και ξηρές. Και έτσι ήρθε το πρώτο νερό στο χωριό μας. Οι δύο αυτοί άνθρωποι φύτεψαν και τα πλατάνια της πλατείας. Αλλά δεν πρόλαβαν να καθίσουν στον  ίσκιο τους. Πέθαναν πολύ νέοι. Αυτά μέχρι εδώ..

Αναδημοσίευση απο Εφημερίδα Παρνασσός  Νοέμβριος 1981

Συνεχίζετε....