ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ....

«Μια διήγηση απ’ την παράδοση»

Μικρές Ιστορίες της νεότερης Σουβάλας  όπως της εξιστόρησε το  Νοέμβριο του 1981 στην εφημερίδα «ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ» ο αείμνηστος Λάμπρος Νηστικούλης.   Σήμερα κάνουμε ανάρτηση της Δεύτερης ενότητας.

ΣΧΟΛΕΙΟ

Τώρα το χωριό είχε ανάγκην για σχολείο. Διότι μεγάλωνε και το σχολείο ήταν η εκκλησία Άγιος Ταξιάρχης. Αλλά έπρεπε να βρεθεί κάποιος να ενδιαφερθεί γι’ αυτό. Το 1897 επί Δεληγιάννη,  κυβερνήτη της Ελλάδος, και ο Βασιλιάς Γεώργιος για κάποιο λόγο κήρυξαν τον πόλεμο της Τουρκίας και αντί να  προχωρήσουν υποχώρησαν και οι  Τούρκοι φτάσανε απέξω από τη Λαμία. Αρχηγός του Στρατού ήτο ο Κωνσταντίνος  ο Διάδοχος. Τότε επεμβαίνουνε οι δυνάμεις και σταματήσανε τους Τούρκους εις  θέση Δερβένι Φούρκα. Οι Αθηναίοι καθώς και όλος ο λαός, οργισθήκανε εναντίον της Κυβερνήσεως και του βασιλέως και φωνάζανε να γίνουν εκλογές. Και καταψήφισαν το Λαϊκό  Κόμμα και ψηφίσανε Δημοκρατία. Ένα στέλεχος της Δημοκρατίας ήτο και ο βουλευτής Σιμόπουλος από την Άμφισσα, ο οποίος έγινε και Υπουργός. Τον Σιμόπουλο τον υποστήριζαν οι Καρουζαίοι με πολλούς ψήφους από το χωριό μας. Ο Σιμόπουλος ήθελε να φτιάσει τον δημόσιο δρόμο από τον Μπράλο, Γραβιά, Άμφισσα. Τότε οι Καρουζαίοι τον παρακάλεσαν να τον φκιάσει από του Νερούτσου το Μύλο, Σουβάλα, Αγόριανη, Γραβιά, Άμφισσα και  να μας φκιάσει και το σχολείο. Έτσι κι έγινε. Το 1900 ήτο έτοιμος ο δρόμος και το σχολείο. Εγώ την πρώτη τάξη πήγα στον Άγιο Ταξιάρχη τες άλλες  τάξεις τες έβγαλα στο καινούργιο σχολείο. Και το 1903 ήλθε  και το τραίνο στον Μπράλο, και όσο να γίνει η γαλαρία και η Γέφυρα της Παπαδιάς και του Ασωπού πέρασαν άλλα δύο χρόνια. 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ 

Τώρα το χωριό είχε ανάγκην και για μία εκκλησία. Η εκκλησία ήταν πολύ παλιά, ήταν σαν αχερώνα, και το χωριό μεγάλωνε και δεν χώραγε ο κόσμος να πάγει να εκκλησιαστεί. Οι επίτροποι τα λεφτά τα άφηναν μέσα στο παγκάρι, ξύλινο και δυο φορές το χρόνο τα κλέβανε. Και έτσι ανέλαβε ο δάσκαλος Αθανάσιος Σουφλής, Πρόεδρος και Ταμίας και τάπαιρνε στο σπίτι του. Και μετά  ήλθε και ο δάσκαλος Θεόδωρος Στύλιας, και οι δύο δάσκαλοι μάζεψαν περίπου 100.000 δραχμές και κάλεσαν το χωριό και χώρισαν εις τάξεις. Η πρώτη 1.000,  η Δευτέρα 800 , η Τρίτη 500, η Τετάρτη 250, και όποιος δεν είχε, έκλεινε την υποχρέωσιν με ημεροκάματα, και έτσι αναγκαίως κατέθεσε ο καθένας τον όβολόν του και με πολλές δωρεές έγινε η εκκλησία. Και οι μεταγενέστεροι εφρόντισαν και φροντίζουν για τα διάφορα θέματα του χωριού.

Αναδημοσίευση απο την Εφημερίδα Παρνασσός  Νοέμβριος 1981