Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ. "Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλην....Έδειξεν τ’ έναν το φτερόν ’ς σο αίμαν βουτεμένον..."

"Γ"

Ο Οθωμανικός στρατός με επικεφαλής  τον Μωάμεθ  τον Β' πολιορκεί την Κωνσταντινούπολη . Η πολιορκία ξεκίνησε  στις 6 Απριλίου το 1453 . Αυτοκράτορας τότε της κραταιάς υπερχιλιετούς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ή τουλάχιστον σε ότι από αυτή είχε απομείνει , με βάση τα ιστορικά γεγονότα  που θα διαβάσετε εν συντομία στο τέλος, ήταν  ο Κων/νος  ΙΑ  Παλαιολόγος.
Οι Τούρκοι εξαπολύουν γενική επίθεση από τρεις πλευρές στις 29 Μαίου. Οι Βυζαντινοί αποκλείουν τις σήραγγες  που οδηγούν , κάτω από τα τείχη , στην Πόλη και τους απωθούν 2 φορές.

Την Τρίτη το βράδυ  29 Μαΐου  μεταξύ 01.00 και 02.00, εκδηλώθηκε γενική τουρκική επίθεση.
Μόλις δόθηκε το σύνθημα η πόλη υπέστη συντονισμένη επίθεση από τρεις πλευρές συγχρόνως.

Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες απ' όπου , οι πολύ περισσότεροι αριθμητικά Τούρκοι , προσπάθησαν να περάσουν κάτω από τα τείχη.  Οι Βυζαντινοί τους απώθησαν αρκετές φορές προκαλώντας τους τρομερές απώλειες. Οι δύο πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν.

Οι  Τούρκοι  όμως  επιμένουν  και  επιτίθενται πολύ πιο οργανωμένα  από την πύλη του Αγίου Ρωμανού όπου πολεμούσε ο  ίδιος ο Αυτοκράτορας.

Δυστυχώς όμως ένας από τους κύριους υπερασπιστές της Πόλης , ο γενναίος  Γενουάτη Ιουστινιάνι , τραυματίζεται και εγκαταλείπει τις μάχες με αποτέλεσμα αυτό να επηρεάσει πολύ αρνητικά το ηθικό αλλά και τον αγώνα των Βυζαντινών.

Εκπαιδευτικό βίντεο από τo "ανοιχτό Σχολείο". Ιστορία E' τάξης: Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους Επιμέλεια βίντεο: Σουδίας Ιωάννης

Ο Αυτοκράτορας πέφτει στη μάχη  , πολεμώντας σαν απλός στρατιώτης . Ο θάνατός του γίνεται θρύλος που φτάνει μέχρι τις μέρες μας και τραγουδιέται από το λαό μας  , χωρίς να υπάρχουν περισσότερα στοιχεία για τα ιστορικά γεγονότα γύρω από τον θάνατό του.

Στις 29 του Μάη , μαύρη μέρα για τον Ελληνισμό , οι Τούρκοι μετά από πολιορκία 3 μηνών  και  ύστερα από προδοσία  καταλαμβάνουν την Πόλη και επιδίδονται σε μαζικές λεηλασίες  και σφαγές.

Την επομένη ο Σουλτάνος  ο πορθητής μπαίνει επίσημα στην πόλη , πάει στην Αγιά Σοφιά  ..."προσεύχεται"  και εγκαθίσταται στα αυτοκρατορικά ανάκτορα των Βλαχερνών.

"ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ".  Θεωρείται ο παλαιότερος θρήνος για την άλωση που αποδίδει σπαρακτικά  ο  Χρόνης Αηδονίδης  ......

Γιατί πουλί μ' δεν κελαηδείς
Γιατί πουλί μ' δεν κελαηδείς
πως κελαηδούσες πρώτα
για πως μπορώ να κελαηδώ
με κόψαν τα φτερούδια μου
με πήραν τη λαλιά μου μας
πήρανε βρε αμάν την πόλη μας
και την Αγιά Σοφιά μας
κλαίγει πικράν η Παναγιά.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ

Διαβάζουμε στην ηλεκτρονική  εγκυκλοπαίδεια  Βικιπαίδεια  ......

"Κατά τα 1.100 χρόνια ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη είχε πολιορκηθεί αρκετές φορές αλλά μόνο μία φορά είχε πέσει στα χέρια των εχθρών, το 1204 από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας. Μετά το 1204 στην πόλη εγκαθιδρύθηκε ένα αδύναμο Λατινικό βασίλειο και οι υπόλοιπες περιοχές της Αυτοκρατορίας είχαν διασπαστεί σε επί μέρους βασίλεια. Ένα από αυτά, η ελληνική Αυτοκρατορία της Νίκαιας κατάφερε να επικρατήσει στην περιοχή και να ανακτήσει την Πόλη το 1261. Τους επόμενους δύο αιώνες, η εξασθενημένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεχόταν συνεχείς επιθέσεις από Λατίνους, Σέρβους, Βουλγάρους και ιδιαίτερα από τους Οθωμανούς Τούρκους. Το 1453 στην Αυτοκρατορία ανήκαν εκτός από την ίδια την Κωνσταντινούπολη και τα περίχωρά της, το μεγαλύτερο τμήμα της Πελοποννήσου, με επίκεντρο τον Μυστρά. Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, ένα ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε το 1204 στην άκρη της Μικράς Ασίας και κατάφερε να επιβιώσει όλο αυτό το διάστημα, αποτελούσε εντελώς ξεχωριστή από το Βυζάντιο πολιτική οντότητα.

ΘΑ ΚΛΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΦΙΈΡΩΜΆ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ  ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ  "Η ΡΩΜΑΝΙΑ

ΠΕΡΑΣΕΝ Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΠΑΡΘΕΝ " ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΜΑΝΕΤΖΙΔΗΣ

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλην,

ουδέ ’ς σ’ αμπέλα ’κόνεψεν, ουδέ ’ς σα περιβόλα,

επήγεν και ν’ εκόνεψεν ’ς σ’ Αγιά Σοφιάς την πόρταν.

Έδειξεν τ’ έναν το φτερόν ’ς σο αίμαν βουτεμένον.

Και ’ς σ’ άλλο το φτερόν αθε, χαρτίν βαστά γραμμένον.

Ατό κανείς ’κι αναγνώθ’, κανείς ’κι ξέρ’ ντο λέγει,

μηδέ κι ο Πατριάρχης μου με όλους τους παπάδες.

Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.

Σίτ’ αναγνώθει, σίτα κλαίει, σίτα κρούει την καρδίαν:

Ναϊλλοί εμάς και βάι εμάς, ’πάρθεν η Ρωμανία.

- Ναϊλλοί εμάς και βάι εμάς οι Τούρκ΄ την Πόλ΄ επαίραν

επαίραν το βασιλοσκάμ΄ κι ελλάεν Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς κλαίγ’νε τα μαναστήρα

κι Αι-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει και δερνοκοπάται.

Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου και μη δερνοκοπάσαι

η Ρωμανία ΄πέρασεν η Ρωμανία ΄πάρθεν

Η Ρωμανία αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο.

 "Γ"