Πολύδροσος : Η αποκριά στον τόπο μου το 1932

Του Γιώργου Καρούλα (1916 - 1997)*  Δάσκαλου και ιστορικού.

 Άχ! Με πόση χαρά και αγαλλίαση περίμενα την Αποκριά… 

 Επιτέλους έφτασε το Ψυχοσάββατο, η μέρα της αναχώρησής μου για το χωριό μου, όπως περάσω και εγώ με τους συγγενείς μου τη μέρα αυτή, γιατί έπειτα μέχρι το Πάσχα είναι μέρες νηστείας και μεγάλης εργασίας, τουλάχιστο  για τους χωριάτες.

Το Σάββατο βράδυ προς την Κυριακή της αποκριάς όλοι οι συγγενείς μαζεύονται σ’ ένα σπίτι και εκεί αποκρεύουν, όπως λένε, όλοι μαζί. Αφού φάνε καλά και πιούνε αρκετές κανάτες κρασί (κοκκινέλι), τότε αρχίζουν τα Ελληνικά τραγούδια και τους Ελληνικούς χορούς.

Αυτό γίνεται μέχρι τα μεσάνυχτα ή και μέχρι το πρωΐ, οπότε διαλύονται για τα σπίτια τους. Το μεσημέρι της Κυριακής, όταν  φάνε, μαζεύονται ομάδες -  ομάδες και γίνονται μασκαράδες.

Εφέτος στο χωριό μου, μερικοί άντρες μεσόκοποι, με αρχηγό το μπάρμπα Νίκο Μανέτα, αναπαράστησαν τη μάχη της Αλαμάνας και τον ηρωικό θάνατο του Διάκου. Αυτό όμως συγκίνησε όλους τους χωριανούς μου και εκείνους που δεν ξέρανε γράμματα.

Τα παραστήσανε τόσο ζωντανά, σαν να ήταν πραγματικότητα. Για φανταστείτε τη συγκίνηση, όταν άρχισε η μάχη και τέλος πιάσανε ένα και τον σουβλίσανε και προσποιητά τον έψηναν.

Από τα μάτια των γυναικών τρέχανε σαν κορόμηλα τα δάκρυα, γιατί θυμήθηκαν τους συγγενείς τους – και πολλές τους άνδρες τους – που έχασαν το 1912 – 22 στις μάχες του άγριου πολέμου. Άλλη ομάδα παράστησε τα διάφορα κόμματα και τους πολιτικούς άνδρες της Ελλάδας, σε γελοιογραφία και τους σατίριζε.

Όλες οι χωριατοπούλες, ροδοκόκκινες σαν τριαντάφυλλα στην τριανταφυλλιά μαζεύτηκαν στην πλατανάφυτη πλατεία. Ήταν ντυμένες με την προγονική στολή, δηλαδή τα σεγκούνια, όπως τα λένε.

Όλοι οι νέοι, ντυμένοι με κατακάθαρες λευκές φουστανέλλες, τρέξανε σαν τα πουλάκια στη βοσκή και αυτοί στην πλατεία.

Εκεί γίνεται θορυβώδης χορός μέχρι τη δύση του ήλιου.

Αξιοπερίεργο είναι το τραγούδι που λένε ( “Σήμερα αλλάζει ο καιρός…”),  που είναι ακριτικό και διατηρήθηκε κατά το διάστημα της μαύρης σκλαβιάς.

Όταν ο ήλιος από τη ράχη του Παρνασσού σκορπάει τις τελευταίες χρυσοΰφαντες αχτίνες του και ο γέρο παπάς του χωριού χτυπάει την καμπάνα για εσπερινό, αμέσως τα όργανα σταματούν και οι χοροί διαλύονται.

Αλλά μήπως τελειώνει με αυτό το γλέντι; Όχι! Οι φουστανελλάδες κατά παρέες επισκέπτονται τους συγγενείς τους για να πιούν και να τους ευχηθούν “καλή σαρακοστή να περάσουν”.

Όταν ο ουρανός αστροστολίστηκε, μια νεκρική σιγή επεκράτησε στο χωριό, γιατί;

Όλοι ήτανε ριγμένοι στο φαγητό, δηλαδή στην πίτα και την κότα, που συνηθίζουν να τρώνε στο αποκριάτικο τραπέζι. Όταν ο Γαλαξίας έζωνε τον ουρανό, η πούλια εμεσουράνει και λεπτό κρύο αεράκι φυσούσε, τότε άρχισαν να αχολογούν οι δρόμοι από τα κλέφτικα τραγούδια.

Το γλέντι εξακολουθεί μέχρι το πρωΐ, και τότε διαλύονται χαιρετιζόμενοι και ευχόμενοι “καλή σαρακοστή” και να ξαναπεράσουν και του χρόνου καλά.

 

                                                                                                                   Λαμία 14.3.1932

* Ο Γεώργιος Καρούλας του Λουκά και της Παγώνας το γένος Γεωργίου Τοπάλη γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1916 στην Πολύδροσο (Σουβάλα) στις βόρειες πλευρές του Παρνασσού από γονείς αγρότες. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο και το Σχολαρχείο στο χωριό. Στην Αμφίκλεια τελείωσε την Α΄ τάξη του 4ταξίου Γυμνασίου. Το 1930, εισήλθε μετά από εξετάσεις στο πεντατάξιο Διδασκαλείο Λαμίας και αποφοίτησε το 1935 με άριστα. Το 1936, διορίστηκε δάσκαλος και υπηρέτησε στα Δημοτικά σχολεία Κερασιάς Δωρίδος και στην Κορινθία στη Γονούσσα, Μούλκι, Κιάτο (Α και Δ  Δημοτικό Σχολείο), Λέχαιο και δύο χρόνια στην Αθήνα. Δημιούργησε οικογένεια με την Ελένη Τομαρά του Θεμιστοκλή από τη Γονούσσα και είχε δύο παιδιά, τον Λουκά, καθηγητή μαθηματικών (1946-2013) και την Κική.

       

Πηγή : polydrososparnassou.blogspot