Γιώργος Ευστ. Πιπέρας (1937-2024)

   Του Αλέκου Ι. Βαλάσκα

    Ένας ακόμη συγχωριανός μας, ο Γιώργος Πιπέρας, δεν είναι πια μαζί μας …

αφού εχθές άφησε την τελευταία του πνοή & από σήμερα περνά στην αιωνιότητα με την τέλεση της εξοδίου του ακολουθίας, αυτή την ώρα που γράφονται τούτες οι επικήδειες γραμμές, στις 13:30 από τον ι.ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου του χωριού μας & τον ενταφιασμό του στο Κοιμητήριο του χωριού.

   Ο Γιώργος Πιπέρας γεννήθηκε στο χωριό μας το έτος 1937 & ήταν το τρίτο παιδί του οικοδόμου Στάθη Πιπέρα & της Ελεφάντως το γένος Γεωργ. Δεληγιάννη (Γάτου).                                                                                                                                                                          Αδέλφια του, ο Θανάσης νυμφευμένος αργότερα  με την Ελένη Λ. Κότσια, η Γεωργία σύζ. Ηλία Δ. Θάνου & τέταρτος ο Δημήτρης νυμφευμένος αργότερα με τη Σοφία Ηλιοπούλου (Ξυλικιώτη).

    Γεννημένος λοιπόν στα χρόνια του πολέμου βίωσε ως παιδί τη δυστυχία, τις στερήσεις & τις κακουχίες εκείνων των χρόνων αφού προερχόταν από μια πολύτεκνη αλλά & πτωχή οικογένεια.

    Αναγκάστηκε από μικρός, μετά το Δημοτικό Σχολείο, να εργάζεται σκληρά μαζί με τον μάστορα – κτίστη πατέρα του & τον αδελφό του Θανάση ως βοηθός στα συνεργεία των κτιστάδων Σουβαλιωτών αλλά τα καλοκαίρια & σε αλωνιστικά συνεργεία Δαδιωτών αλωνιστών. 

   Για κάποια χρόνια μάλιστα, επειδή του άρεσε η μουσική & τα παραδοσιακά γλέντια, ακολούθησε, ως αυτοδίδακτος μουσικός λαϊκές τοπικές κομπανίες όπως του σαντουριτζή Μαντάνη αλλά & των συγχωριανών μας Τζιβαραίων παίζοντας κιθάρα σε γάμους & πανηγύρια.

   Στενά τα όρια του χωριού όμως εκείνα τα χρόνια για να επιβιώσουν πολυμελείς & φτωχές οικογένειες & έτσι αναγκάσθηκε να επιλέξει ως βιοποριστικό του επάγγελμα αυτό του Χωροφύλακος.

   Φοίτησε στη Σχολή Χωροφυλάκων Ρόδου & μετά την αποφοίτησή του κατετάγη & υπηρέτησε στην τότε Ελληνική Βασιλική Χωροφυλακή (Ε.Β.Χ.) κυρίως με την ειδικότητα του τροχονόμου στις περιοχές Κηφισιάς, Μεσογείων & τέλος στην τροχαία Εθνικών οδών μέχρι που αποστρατεύθηκε.

   Νυμφεύθηκε τη Σοφία Κουτσούκου με την οποία δημιούργησαν μια αξιόλογη οικογένεια αποκτώντας δύο παιδιά, τον Στάθη νυμφευμένο αργότερα με την Κατερίνα Αναγνωστοπούλου & την Μαρία σύζυγο, αργότερα, του Λουκά Ηλ. Θάνου (Καραθάνου), του πρόωρα, δυστυχώς, θανόντος Λουκά, του & δικού μας Λουκά αφού είχε διατελέσει Αντιπρόεδρος του Συλλόγου μας.

   Ευτύχισαν δε με την αγαπημένη του Σοφία να δούνε από τα παιδιά τους & δύο εγγόνια, τον Γιώργο από το Στάθη & τον Ηλία από τη Μαρία.

  Η αγάπη του Γιώργου Πιπέρα για το χωριό μας τον κάνει, μετά την συνταξιοδότησή του, να αποφασίσει τον επαναπατρισμό του σε αυτό οικογενειακώς.

  Εγκαταστάθηκαν έτσι στο χωριό όπου επι σειρά ετών μετά δραστηριοποιήθηκε, κυρίως με τη σύζυγό του Σοφία & τον γιό τους Στάθη, στον τομέα της εστίασης δημιουργώντας το πρωτοποριακό για το χωριό & την εποχή εκείνη, Εστιατόριο-Ταβέρνα “Εν Παρνασσώ” .

  Και ενώ όλα έβαιναν καλώς ,για την οικογένειά τους, η νόσηση του γαμπρού του Λουκά από ανίατη, για πολλά χρόνια, ασθένεια & ο πρόωρος τελικά θάνατός του ήλθαν να σκιάσουν την ευτυχία της οικογένειας, λειτουργώντας καταλυτικά για όλους αφού έπρεπε πλέον τόσο ο ίδιος όσο & η γυναίκα του Σοφία να αναλάβουν την προστασία & επιμέλεια της κόρης τους Μαρίας αλλά & του μικρού ορφανού εγγονού τους Ηλία.   

    Ήταν αναμφισβήτητα βαρύς ο πόνος από την απώλεια του γαμπρού τους & μεγάλη η ευθύνη, για τα επόμενα χρόνια, της προστασίας & επιμέλειας της οικογένειας της κόρης τους, αλλά με την καρτερία που τους διέκρινε τόσο εκείνον όσο & την εξαίρετη σύζυγό του Σοφία με υποδειγματικό & αξιοπρεπή τρόπο πρόσφεραν τη φροντίδα στα παιδιά τους .

     Έμελλε όμως στο Γιώργο να πιεί, στο γήρας του,  ένα ακόμη πικρό ποτήρι, ίσως το πικρότερο, αφού τον περασμένο Δεκέμβριο απώλεσε την αγαπημένη του σύζυγο & σύντροφο της ζωής του Σοφία, γεγονός που σηματοδότησε την πορεία πλέον & του ιδίου για το μοιραίο, τον αναπόφευκτο για όλους μας θάνατο.

       Ας μου επιτραπεί, πριν κλείσω τούτα τα “νεκρόλογα”, συμμετέχοντας & ο ίδιος νοερά στην εξόδιό του ακολουθία, να καταθέσω ως ένα κερί & με σεβασμό στη μνήμη του δυο ακόμη λόγια σε προσωπικό επίπεδο για τον εκλιπόντα συγχωριανό, γείτονα & φίλο Γιώργο Πιπέρα. 

         Ήταν μεγαλύτερός μου αρκετά χρόνια, δεν μπορώ να πω ότι τον θυμάμαι ιδιαίτερα ως νεαρό στο χωριό, την εικόνα του όμως έχω, σε δύο χρόνους παλαιότερα, ο ένας, όταν ερχόμενος  κάποιες φορές, προφανώς με άδεια στο χωριό, ως χωροφύλακας με τη στολή του, ευθυτενής λεβεντόκορμος, σοβαρός & πάντα γλυκομίλητος & ευγενής . Χαρακτηριστικά τα οποία διατήρησε μέχρι & το τέλος της ζωής του. Ο δεύτερος χρόνος ήταν κάπου εκεί στα 1964, δεκατεσσάρων χρόνων ο ίδιος,  επισκεπτόμενος για πρώτη φορά την Αθήνα & φιλοξενούμενος στην οικογένεια των συγγενών μου Κολοκυθαίων, στη Φιλοθέη, έμεναν τότε στο κτήμα του Υπουργείου Γεωργίας όπου εργαζόταν ο μπάρμπα – Χρήστος, πηγαίνοντας ένα απόγευμα με τον μπάρμπα & τον Θοδωρή τον ξάδερφό μου, από τη Φιλοθέη στο Χαλάνδρι με τα πόδια κάπου εκεί στην λεωφόρο Κηφισίας στο ύψος της Αγίας Βαρβάρας έστεκε στο μέσον της λεωφόρου & ρύθμιζε την κίνηση ένας εμβληματικός θεόρατος, στα παιδικά μου μάτια, τροχονόμος με τις λευκές του μπότες , το λευκό του κράνος & τις λευκές του σταυρωτές ζώνες & τελαμώνες                                         Τον κοίταζα & απορούσα το πώς καταφέρνει & ζει μέσα σε αυτό το πλήθος των αυτοκινήτων … για να μείνω πράγματι με ανοικτό το στόμα, το επόμενο λεπτό & θαυμάζοντάς τον περισσότερο αλλά & αισθανόμενος & μια ιδιαίτερη υπερηφάνεια, όταν ο μπάρμπα Χρήστος ο Κολοκύθας μου είπε με τη χαρακτηριστική του φωνή : 

    “Τον ξέρεις αυτόν τον τροχονόμο, ρέ ??”  

     Και πριν προλάβω να απαντήσω μου λέει: “Είναι ο γείτονάς σου ο Πιπέρας ”…      Αισθάνθηκα πραγματικά ότι ανέβηκα καμιά εικοσαριά πόντους στο μπόϊ….

  Καλό σου Ταξίδι συγχωριανέ, γείτονα & φίλε Γιώργο, Καλό Παράδεισο & Καλή Ανάσταση.

   Στάθη, Μαρία, Κατερίνα, Γιώργο, Ηλία σας εύχομαι να έχετε την εξ ύψους παρηγορία να τους θυμόσαστε & να είστε υπερήφανοι για τον πατέρα & παππού σας, για την μητέρα & γιαγιά σας .

                                                                                                                -Α.Ι.Β.-