Νύχτωσε στους Δελφούς

Τ’ απόσκια των βράχων τύλιξαν ηδονικά το δελφικό τοπίο,

που μηρυκάζει δαφνόφυλλα αρχαίων μύθων

και σε σπασμένα μάρμαρα εμπιστεύεται τις ενοχές του...

      

Περιπλανιόμαστε σε δαιδάλους ανερμήνευτων χρησμών,

ψάχνουμε κάτω από μουχλιασμένες ψαλμωδίες

να βρούμε το μονόγραμμα της ζωής και του θανάτου.

      

Στο εκδρομικό μας σακίδιο

μας περίσσεψαν λίγα ψίχουλα στίχων

από το «Δελφικό Λόγο» του Αλαφροίσκιωτου.

      

Σε ποιον ιεροφάντη του Απόλλωνα να τα προσφέρουμε;

Τα πουλιά αποδήμησαν σε ακρωτηριασμένα πάρκα.

Ο Ηνίοχος αποστρέφει το πρόσωπό του

από την Εωσφορική έπαρση της ματιάς μας.

      

Οι Φαιδριάδες απευθύνουν τους ύμνους τους

σε κωφάλαλους διαβάτες και αδιάφορους τουρίστες,

πόχουν μια στέρφα Κασταλλία στο μέρος της καρδιάς τους.

      

Πνιγμένες στη σιωπή των αιώνων οι πέτρες,

τυλίγουν το γυμνό στέρνο τους

μ’ έναν επίδεσμο απαυδημένου ουρανού…

      

Ψάχνουμε να βρούμε την τόλμη του Ηρακλή

και το μέλπος του Απολλώνιου λόγου.

      

Δεν υπάρχουν άθλοι για το φως

και την ψυχή του ανθρώπου,

για να ουρανοδρομούν λυτρωτικά,

ενάντια σε γυπαετούς και σε μισερούς θεούς.

 

Η νύχτα κατάπιε στα σπλάχνα της τους Δελφούς

κι ο ζόφος της απώλειας κορφολογεί

τα βλαστάρια των πρώιμων ελπίδων…

      

Μάταια ψάχνουμε για την Πυθία και τη Σίβυλλα,

που έχει απαρνηθεί τον τρίποδα

και τους διφορούμενους χρησμούς.

      

Η νύχτα επελαύνει καθώς απομείναμε χωρίς φανούς θυέλλης,

χωρίς μια σπίθα από τη φωτιά του πυρφόρου Προμηθέα

να καταυγάσει τα τάρταρα του αφιλόξενου Καύκασου,

που απομένουμε αλυσοδεμένοι, χωρίς «άρτο ζωής»

και χωρίς ύδωρ αλλόμενο…»        

                                                                                Γιάννης Ανδρικόπουλος ( Αίγιο, 2003)

 

Πηγή : Εικονογραφημένη Επιθεώρηση “Στερεά ΕΛΛΑΣ” Τευχ. 426  Δεκ. 2004                                   (Αρχείο Γιάννη Αλ. Βαλάσκα)