Φθινοπωρινοί Στοχασμοί

Του Αριστείδη Χρ. Πετρόπουλου (Σκαρμιτσιώτη)

     Ξαπλωμένος στη ήμερη, την κατάφυτη, τη φιλόξενη πλαγιά που κατηφόριζε μαλακά και ήρεμα ως τα ριζά του βουνού και ως τον κάμπο που απλωνόταν όσο μπορεί να φτάσει το μάτι του ανθρώπου...

     Θαυμάζω τον ήλιο του κατακόκκινος γέρνει σ’ ένα ματωμένο βασίλεμα στολισμένο με τα πολύχρωμα σύννεφα που έβαψαν οι τελευταίες ανταύγιες. Αύριο θα βγει πάλι απ’ το αντικρινό βουνό ντυμένος με τη γοητεία της Ανατολής και θα προελάσει νικητής του χρόνου ψηλά στον ουρανό. Πόσες φορές -που να το χωρέσει ο νους μας -δεν έκαμε το γύρω αυτό στην ίδια στράτα πάντα περπατώντας. Κι όμως ποτέ δεν πρόφερε τη λέξη «βαρέθηκα» κι ούτε ποτέ του σκέφτηκε να σταματήσει αψηφώντας την εντολή που έλαβε από κάποιον ανώτερό του.

            Πάντα εκτελεί πιστά το έργο της αγάπης χαρίζοντας παντού το φως, τη ζεστασιά, τη χάρη. Το Φθινόπωρο περνάει στο κατώφλι του σπιτιού μας και το γκρίζο βλέμμα του διπλώνει χρυσοϋφαντο μαντήλι στις ράχες και στους κάμπους και στα πρόσωπα των ξωμάχων. Οι πίκρες αρχίζουν απ’ το πρωί και τελειώνουν στο όνειρο, αν τελειώσουν.

            Οι πρώτες ριπές του ανέμου και των κεραυνών με τις καταιγίδες μάχονται να ποτίσουν τη γη την αποξηραμένη και τσουρουφλισμένη από το λιοπύρι του καλοκαιριού.

            Στο ξωκλήσι του Άη Δημήτρη 26 Οκτώβρη, ένα διαφορετικό κρύο αγέρι φθινοπωριάτικο. Είναι τα χαιρετίσματα απ’ τις κορφές των Αγράφων. Είναι το πλάκωμα της αντάρας. Είναι εκείνη η ψύχρα που μαζεύει τα αιχμηρά δόντια της και με την ώρα γλυκαίνει. Το άνοιγμα της ανθρώπινης αίσθησης προς τα έξω  τελειώνει κι η πόρτα όπως και νάναι της καλοκαιρινής τρέλας κλείνει.

            Εκεί σαν τελειώνει ο Τρυγητής και τα σύννεφα αρχίζουν να μαυρίζουν από την οροσειρά και τα διάσελα των Αγράφων, πέρα από τον Καρδιτσόκαμπο κι ανάμεσα τα καμποχώρια της ψωρομάνας Θεσσαλίας, ένας ολόκληρος όγκος αρχίζει να σέρνεται νότια προς την οροσειρά Όρθυς.

            Αντάρα, πούσι στη ναυτική γλώσσα, ένα ψυχοπλάκωμα που γιομίζει τις γειτονιές, τις στράτες και τα ρέματα των χωριών με τεράστιες ποσότητες σα το αφράτο βαμβάκι. Φτάνει και σκορπίζεται στα σύδεντρα και στα ξέφωτα των λόγγων, την άχνα του Νοτιά^. πάνω στο χώμα. Κι εκεί μέσα οι σπόροι σιγούν για να σηκωθούν νέοι βλαστοί στον ορίζοντα.

            Του Φθινοπώρου ο ερχομός μη σε φοβίζει, άσε ν’ αστράφτει κι ας φυσά τα δειλινά. Όταν αστράφτει στης καρδιάς τα φυλλοκάρδια, μην καρτερείς Φθινόπωρο, μα Άνοιξη παντοτινά.

            Σ’ ένα τοπίο, σ’ ένα ηλιοβασίλεμα, σ’ ένα κίτρινο φύλλο που ψυχορραγεί στον υγρό τόπο του φθινοπωριάτικου απόσκιου, η φύση σκύβει στον εαυτό της. Η αποκοτιά της έκρηξης στα φυλλώματα και στην καρποφορία, μαραίνεται πάνω στους βλαστούς χωρίς παράπονο. Οι χυμοί θα συρθούν φυλακισμένοι στα μάτια που κλείνουν ν’ αποκοιμηθούν ως την Άνοιξη. Εκεί σαν τόξο η δύναμη θα οπλιστεί για να ξετιναχτεί σε χρώματα και ευωδιές. Τα ζωντανά με το ένστικτό τους αλάθητο μελετούν τη ροή του χρόνου, παίρνουν τη θέση τους πλάϊ στη λειτουργία της σιωπής.

            Κάποια πετούμενα θα φτερουγίσουν πάνω από τους ωκεανούς για να βρεθούν στην αιώνια πατρίδα τους που είναι ο ήλιος. Και άλλα θα σταθούν να δοκιμάσουν την αντοχή τους στη μάχη της επιβίωσης.

            Οι αγέρηδες και η θάλασσα θα φουσκώσουν να χτυπηθούν με τα βράχια. Η αντάρα, ο ήλιος, το φως, το αγέρι, τα ζωντανά, τα πουλιά, οι ξωμάχοι συνεχίζουν τη ρότα τους.

            Κοντά στη φύση, κοντά στο Θεό, κοντά στον εαυτό σου κερδίζεις πολλά. Βλέπεις τον κόσμο καθαρό, απλά, ουσιαστικά, κατάματα. Υπολογίζεις και πλησιάζεις τις πραγματικές διαστάσεις. Τοποθετείς σ’ αυτό το μεγαλείο και τον μικρό σου εαυτό. Μπορεί και σκέπτεσαι ελεύθερα, απερίσπαστα, αδέσμευτα, σωστά. Μπορεί να τραγουδάς όποιο τραγούδι θέλει η καρδιά σου και το λες στο δικό σου τόνο με φάλτσο ή χωρίς φάλτσο.

            Όμως το σούρουπο έζωσε σφιχτά το χωριό. Τα φτερουγίσματα και οι φωνές των πουλιών και των παιδιών σταμάτησαν. Οι γεωργοί κατάκοποι γυρνούν απ΄ τα χωράφια τους με την ελπίδα συντροφιά. Το νυχτιάτικο αγέρι με χαϊδεύει στο πρόσωπο. Δύο τρία αστέρια ξύπνησαν κι άρχισαν τα παιχνίδια. Ενός παραθύρου οι γρίλιες φωτίστηκαν. Ποιος ξέρει τι κρύβεται πίσω από εκεί. Ποιος ξέρει το θέατρο της ζωής τι παίζει. Δράμα, κωμωδία, που να ξέρεις. Κάποιο παιδί θα ξενυχτάει στου πόνου το κρεβάτι και δίπλα η μάνα του στο κλάμα θα βουτιέται. Κάποιος θα πεθαίνει. Μια ζωή θα γεννιέται. Κάποια ελπίδα χάνεται. Ένας έρωτας θ΄ ανασταίνεται. Μπορεί να αναστηθεί ο έρωτας; Μπορεί, όταν δεν έχει γεννηθεί.

            Η νύχτα περπατεί γοργά κι απλώνει παντού το πέπλο της. Στο κοντινό νεκροταφείο τα αναμμένα καντήλια διακρίνονται καθαρά, ανάμεσα απ’ τις ολόμαυρες σιλουέτες των κυπαρισσιών. Γιατί να καίνε τα καντήλια; Μήπως οι νεκροί θα βγουν να σεργιανήσουν;

            Μακριά μου ακούγονται κουδούνια κοπαδιών. Κάποιο κοπάδι πρόβατα θα βόσκει στην πλαγιά δίχως έγνοιες. Όμως γιατί οι άνθρωποι να μην μπορούν να βρουν μια στάλα ξεγνοιασιάς; Γιατί οι χίλιες σκέψεις, σα φίδια να μας ζώνουν; Τάχα να φταίει το λογικό; Ποιος ξέρει…

Παράξενη πούναι η φύση. Πιο παράξενη κι απ’ αυτή την αιώνια και αγέραστη ζωή. Ρίγη και μνήμη και αναζήτηση και κυοφορία και γέννηση πέρα απ’ το θάνατο.

            Μα η ώρα μάζεψε. Επιστροφή για νυχτιάτικη ανάπαυση. Το πατρογονικό σπίτι μοιάζει σαν απέριττο καταφύγιο για το ξεδίπλωμα των στοχασμών.

Πηγή : Εικονογραφημένη Επιθεώρηση “Στερεά ΕΛΛΑΣ” Τευχ. 426  Δεκ. 2004                                   (Αρχείο Γιάννη Αλ. Βαλάσκα)

     

       Σημείωση Διαχειριστού Ιστολογίου:

         Οι δύο Φωτογραφίες που συνθέτουν την Κεντρική εικόνα που συνοδεύει το εξαιρετικό & επίκαιρο αυτό κείμενο που δημοσιεύσαμε σήμερα στο ιστολόγιό μας είναι δύο Φωτογραφίες αντιπροσωπευτικές της αγαπημένης μας Άνω Σουβάλας, αλλά και χαρακτηριστικές του Φθινοπώρου.

     Η πρώτη φωτογραφία της εκκλησίας της Κυριάς είναι της κ. Ελένης Πατρινού (από το διαδίκτυο) & η Φωτογραφία της Ταβέρνας “Παπαγιωργάκη” είναι της κ. Δήμητρας Θάνου από τη σελίδα της στο fb.    

                                                                                                                                                    

                     

         Επιμέλεια - Ανάρτηση: Αλέκος Ι. Βαλάσκας