“Οι Τούρκοι έκαιγαν ζωντανούς τους Έλληνες αξιωματικούς”… Μέρος 3ο

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Οι μαρτυρίες του στρατιώτη Βασίλη Διαμαντόπουλου- που αιχμαλωτίστηκε στην Σμύρνη το 1922 -για τις πρωτοφανείς πράξεις αγριότητας των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων, είναι συγκλονιστικές...

Στο ημερολόγιο του περιγράφει πράξεις που συνιστούν εγκλήματα πολέμου, εναντίον ανυπεράσπιστων στρατιωτικών οι οποίοι είχαν παραδοθεί και συνεπώς προστατεύονταν από διεθνείς Συμβάσεις και Συμφωνίες.

Στο τρίτο μέρος του «μαύρου αφιερώματος», υπάρχουν οι πλήρεις περιγραφές αυτών των εγκλημάτων.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ!

«Ξημέρωσε, η 31 Αύγουστου, ημέρα Τετάρτη .

 Καθώς είμαστε καθισμένοι κάτω, συγκεντρώθηκαν γύρω σ’ όλη την έκταση οι Τούρκοι κάτοικοι της Μαγνησίας άντρες, γυναίκες, παιδιά, νέοι και γέροι μας χλεύαζαν και μας πετροβολούσαν. 

Κατά ώρα 9 π.μ. Τούρκος αξιωματικός επέτρεψε στο πλήθος αυτό να υποδείξει και να συλλάβει όποιον αιχμάλωτο γνώριζε ότι υπηρέτησε στη Μαγνησία και τυχόν τους είχε κακοποιήσει.

 Η πρόφαση αυτή άρκεσε για να ορμήσει το πλήθος, να συλλαμβάνει και να σέρνει έξω από το στρατόπεδό μας τους πιο σωματώδεις και ρωμαλέους από μας ότι δήθεν τους αναγνώριζαν. 

Τους τραβούσαν πιο πέρα και τους τουφέκιζαν.

Έτσι σκότωσαν εκεί περί τους διακόσιους πενήντα (250 ). 

 Ο Έλληνας λοχαγός του Πυρπολικού  Οικονομίδης, μεγαλόσωμος άντρας που είχε μείνει μόνο με τη φανέλα του, σχισμένη κιλότα και τις μπότες του, βλέποντας την όπως πάρα πάνω περίγραψα ανελέητη σφαγή των αιχμαλώτων, στάθηκε όρθιος και με τη βροντερή φωνή του καυτηρίασε, τη συμπεριφορά αυτή των Τούρκων. 

Τούτο όμως έδωσε αφορμή στους Τούρκους αξιωματικούς και ξεχώρισαν περίπου σαράντα (40) Έλληνες αξιωματικούς αιχμαλώτους και βέβαια πρώτο τον λοχαγό Οικονομίδη και τον επιτελάρχη του 18^ου  Συντάγματος μας, ταγματάρχη Σιώρη και τους οδήγησαν έξω από το στρατόπεδό μας, σ’ άγνωστο σ’ εμάς κείνη τη στιγμή μέρος. 

Την επομένη, συνάδερφοί μας που οδηγήθηκαν από Τούρκους φρουρούς για κάποια αγγαρεία λίγο έξω της Μαγνησίας, μας βεβαίωσαν όταν παστρέψανε, ότι μέσα σε ρέμα, κοντά στην πόλη είδαν περί τα σαράντα πτώματα κοντά το ένα στο άλλο δεμένα με σύρμα κατά συνέχεια και καμένα με φωτιά. 

Ασφαλώς αυτά τα πτώματα ήσαν οι αξιωματικοί μας τους οποίους σκότωσαν και τους έκαψαν.

 Ίσως να τους έκαψαν ζωντανούς.»

ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ ΜΑΥΡΗ ΑΓΟΡΑ ΑΣΕΒΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

« Η λεηλασία μας από μέρους των Τούρκων στρατιωτών εξακολουθούσε. Εδώ μου πήραν και μένα τα λίγα χρήματα που είχα, περίπου 450 δραχμές.

 Είδα να κόβουν το δάχτυλο αιχμαλώτου για να του πάρουν το χρυσό δαχτυλίδι του, που δεν έβγαινε εύκολα. 

Επίσης είδα να βγάζουν με σουγιάδες ή ξιφολόγχες χρυσές κορώνες δοντιών αιχμαλώτων. 

Οι Τούρκοι στρατιώτες που είχαν τοποθετηθεί γύρω στη μάντρα για να μας φυλάνε, έφερναν νερό το οποίο πουλούσαν στους αιχμαλώτους αντί 1.000 ή 2.000 ή 3.000 δραχμές το κάθε παγούρι. 

Πολλών τους έπαιρναν τα χρήματα και δεν τους έδιναν το νερό.

 Ως το απόγευμα κείνης της μέρας 1^ης  Σεπτέμβρη, μέσα σ’ αυτή τη μάντρα πέθαναν πολλοί από τη δίψα και όλες τις κακουχίες. 

Τόσοι ώστε φόρτωσαν περί τους είκοσι (20) βοϊδαραμπάδες πτώματα, τα μετάφεραν και τα πέταξαν μέσα σε ρέμα έξω από την πόλη .

Εδώ πέθανε και αγαπητός μου συνάδερφος και φίλος Σμυρνάκης από την Κρήτη .

 Ήταν εξαίρετος άνθρωπος και είχε σπουδάσει δασολόγος στη Βιέννη. Έπασχε από αλαφρό άσθμα και σ’ όλη την πορεία μας κουρασμένο τον υποβαστάζαμε και τον βοηθούσαμε να βαδίζει εγώ, ο Πλούταρχος Οικονόμου και ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.

Το πρωί 3ης   Σεπτέμβρη αρχίσαμε πάλι την πορεία μας προς τ’ ανατολικά προς την πόλη Κασαμπά όπου και φτάσαμε κατά ώρα περίπου 11 π.μ. και σταματήσαμε έξω από την πόλη . Η πόλη Κασαμπάς είχε σχεδόν καταστραφεί γιατί υποχωρούντα τμήματα του στρατού μας είχαν πολεμήσει με τούρκικες δυνάμεις μέσα στην πόλη .

Ό Τούρκος ταγματάρχης διάταξε τμήμα της τούρκικης φρουράς μας να προηγηθεί για να μην επιτρέψει στους Τούρκους πολίτες να μας πλησιάσουν όταν θα βαδίζαμε μέσα στην πόλη .

Είχαμε αρχίσει να βρισκόμαστε μέσα στην άκρη της πόλης και καθώς βαδίζαμε είδαμε σ’ ένα τοίχο μάντρας στυλωμένα όρθια ανθρώπινα πτώματα ξεραμένα και μισοφθαρμένα.

 Τα είχαν στήσει έτσι οι Τούρκοι που τάχαν ξεθάψει από τους τάφους των, γιατί ο τοίχος αυτός ήταν ο τοίχος της μάντρας του ελληνικού νεκροταφείου.

 Ή μανία της εκδίκησής των δεν άφησε ήσυχους ούτε τους νεκρούς χριστιανούς στους τάφους των, αναμφισβήτητη απόδειξη της βαρβαρότητάς των.

Είχε περάσει μια βδομάδα πού είμαστε στην αιχμαλωσία και από την πείνα, τις πορείες, τον τρόμο της σφαγής και τις όποιες άλλες κακουχίες που περίγραψα, οι αιχμάλωτοι κατά το 95% είχαν χάσει τον ανθρωπισμό τους και κυριολεχτικά είχαν αποκτηνωθεί. 

Κινούνταν και φαίνονταν στην όψη τους ότι δεν  σκέπτονταν καθόλου.

Μέσα στον κάμπο από απόσταση έβλεπα τον αμαξιτό δρόμο που οδηγούσε στ’ ανατολικά και στα πλάγιά του κείτονταν ανθρώπινοι σκελετοί, π’ άσπριζαν.

 Ήσαν οι σκελετοί των αιχμαλώτων στρατιωτών ή των πολιτών Μικρασιατών που κατά τις πορείες των τούς σκότωναν οι Τούρκοι και παρέμεναν άταφοι όπου έπεφταν.

 Κατά το τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη φέρανε στη μάντρα μας μια φάλαγγα περίπου 1300 Έλληνες Μικρασιάτες πολίτες από τη Σμύρνη και άλλες πόλεις όπως μας έλεγαν. Απ’ αυτούς μάθαμε ότι ολόκληρη η Σμύρνη πυρπολήθηκε από τους Τούρκους.

Από τις πρώτες μέρες της αιχμαλωσίας μας μείναμε ακούρευτοι και αξύριστοι . τα ρούχα μας όσα μας αφήκαν οι τούρκοι να φοράμε, όσο ο καιρός προχωρούσε άρχισαν να κουρελιάζονται . 

‘Έγιναν σχεδόν κλωστές πάνω μας και μ’ αυτά γυρίσαμε στην Ελλάδα μετά επτά μήνες και οι περισσότεροι μετά ένα χρόνο και πλέον.

Χωρίς ποτέ ν’ αλλάξουμε τα ρούχα που φορούσαμε και με υποτυπώδη μέσα γενικής καθαριότητας και εν γένει όλες τις κακές συνθήκες στέγασης και διαβίωσης μας από τις πρώτες μέρες της αιχμαλωσίας μας αλλά συγκεκριμένα από τις αρχές του Οκτώβρη γεμίσαμε ψείρες. Ψείρες τόσο πολλές που απ’ αυτές καλύπτονταν όλη η επιδερμίδα του κορμιού μας πάνω στην οποία μέναν καρφωμένες κάθετα και με χρώμα σχεδόν μαυριδερό.

 Με την παλάμη μας τις σπρώχναμε προς τα κάτω και πέφτανε στο χώμα, άλλα σχεδόν την ίδια στιγμή το σώμα μας γέμιζε πάλι άπ’ αυτές. 

Το χώμα τη ς επιφάνειας του στρατοπέδου μας ήταν γεμάτο ψείρες και τις βλέπαμε να κινούνται πάνω σ’ αυτό σε πάχος τουλάχιστο ενός – δύο χιλιοστών του μέτρου  πυκνότερες από σμήνος μερμηγκιών.

 Στο μαρτύριο αυτό δεν μπορούσαμε ν’ αντιτάξουμε τίποτε και ζούσαμε μέσα σ’ αυτό .

Για φαγητό μας έδιναν αντί του βρασμένου σιταριού επί 5- 6 μέρες του Νοέμβρη , βρασμένα κουκιά και μετά μας έδιναν την μια μέρα φασόλια και την άλλη πλιγούρι. 

‘Όλα δε αυτά μαγειρεύονταν χωρίς λάδι και αλάτι και πάντα ήσαν πολύ νερουλά και λιγοστά.

 Καμιά φορά έβαζαν λίπος πολύ κακής ποιότητας που καταντούσαν να μη τρώγονται.

Οι καλύβες που φτιάξαμε για να μένουμε, ήταν έτοιμες κατά τις 20 Οκτώβρη , ως τότε μέναμε στο ύπαιθρο.

 Σ’ αυτές τις καλύβες που ο ξερότοιχος που φτιάξαμε είχε ύψος μόνο ενός μέτρου , μπαίναμε για να περνάμε μέσα σ’ αυτές τις νύχτες μας, που ήταν νύχτες χειμώνα. 

Πλαγιάζαμε κάτω στο χώμα ο ένας κοντά στον άλλον και σε δύο αντίστοιχες σειρές κατά τρόπο ώστε τα πόδια των αντρών των δυο σειρών κατ’ ανάγκη σμίγανε σχεδόν ως τα σκέλη των. Και όταν για να ζεστάνουμε τα χέρια μας ανάβαμε μέσα φωτιές με ξύλα που φροντίζαμε να βρίσκουμε, γινόταν τόσος καπνός που μέσα σ’ αυτόν φαινόμαστε κινούμενες σκιές, δεδομένου ότι άλλο φωτισμό δεν είχαμε.

Όταν έβρεχε τα νερά από τους τρύπιους τενεκέδες που φτιάξαμε για στέγη, έπεφταν μέσα σ’ αυτές τις τρώγλες και φτιάχναμε στο χώμα αυλάκια για να βγαίνουν προς τα έξω, χωρίς μ’ αυτό να κατορθώνουμε ν’ αποφεύγουμε το λάσπωμα.

 Εκτός από τα νερά της βροχής που μπαίνανε από την υποτιθέμενη στέγη, μπαίνανε και από τα θεμέλια του εξωτερικού τοίχου νερά από τα ρυάκια που σχηματίζονταν από τις βροχές έξω στο δρόμο κοντά στον τοίχο.»

       (αύριο το τέταρτο μέρος)

   Πηγή: www.militaire.gr

                          Επιμέλεια Ανάρτησης: Αλέκος Ι. Βαλάσκας