Οικογένεια, Εκπαίδευση και Πολιτική

   

Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο

Στη σημερινή οικογένεια συχνά είναι εμφανής η ανωριμότητα των γονέων, η οποία μερικές φορές εκφράζεται με την υπερπροστατευτικότητα...

 Πολλές φορές προσπαθούν να είναι φίλοι με τα παιδιά τους, τη στιγμή που εκείνα χρειάζονται γονείς. Τα παιδιά νιώθουν την ανάγκη να δουν τους γονείς τους ως γονείς, με ό,τι ο ρόλος αυτός συνεπάγεται. Η οικία δεν είναι πλέον οικεία και μετατρέπεται σε κέντρο διερχομένων, όπου έχει χαθεί η επαφή και η επικοινωνία ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Η εκπαίδευση, βασικός φορέας αγωγής και κοινωνικοποίησης, αντί να παρέχει ανθρωπιστική παιδεία, παρέχει στείρα και τυποποιημένη γνώση. Το νεοφιλελεύθερο μοντέλο μεταρρύθμισης, που υποτάσσει την εκπαίδευση στις δυνάμεις της αγοράς, εντείνει, αντί να αμβλύνει, τα φαινόμενα της ανεργίας και της φτώχειας. Η δημόσια εκπαίδευση οδηγείται σε παρακμή. Μηχανική παρακολούθηση μαθημάτων προσφέρει γνώση. Χρησιμοθηρική και εμπορευματοποιημένη, που δεν απελευθερώνει. Αντίθετα οδηγεί τον άνθρωπο με συγκεκριμένη συμπεριφορά και στάση απέναντι στη ζωή, άνθρωπο δηλαδή παθητικό, που δεν αντιδρά και δεν μπορεί να ενσωματώσει ανθρωπιστικές ιδέες ο ίδιος. Ένα ακόμα αίτιο, που δυσχεραίνει τις ανθρώπινες σχέσεις και οδηγεί στον σύγχρονο απανθρωπισμό, είναι η χρήση των Μ.Μ.Ε., τα οποία δημιουργούν ένα κλίμα φανατισμού και αποξένωσης. Προβάλλουν πρότυπα βίας και επειδή έχουν στόχο το κέρδος, δεν σέβονται ούτε την προσωπική ζωή του ανθρώπου, ούτε τον πόνο του, αμαυρώνουν την υπόληψη προσώπων, διασύρονται αθώοι και γι’ αυτούς όλα πάνε καλά, αν η ακροαματικότητα και η τηλεθέαση βρίσκονται στα ύψη. Αν αναλογιστούμε πως η δύναμη των Μ.Μ.Ε. είναι τεράστια, καθώς μπαίνει η φωνή τους στο σπίτι όλων των ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο την κάθε στιγμή, μπορούμε να τρομάξουμε μπροστά σ’ αυτήν την πραγματικότητα. Στην κρίση του ανθρωπισμού που υπάρχει, αναμφίβολα, σήμερα, συμβάλλει και η πολιτική εξουσία, η οποία λειτουργεί ως πρότυπο συμπεριφοράς. Τι έχουν όμως να επιδείξουν και να προτείνουν στον απλό άνθρωπο οι πολιτικοί ηγέτες; Ανευθυνότητα, αυθαιρεσία, φρούδες υποσχέσεις, επιφανειακό και ψεύτικο ενδιαφέρον για τα κοινωνικά προβλήματα. Σαν φορείς εξουσίας δεν λειτουργούν με βάση το κοινωνικό συμφέρον, ούτε ασκούν την εξουσία με τρόπο καλό και αγαθό. Συγκεντρώνουν δύναμη και μέσα από μια ασυνέπεια σε λόγια και έργα, δείχνουν στυγνό επαγγελματισμό, με μοναδικό ενδιαφέρον τα προσωπικά τους ωφελήματα. Συνέπεια της κρίσης της σύγχρονης κοινωνίας συναντάμε καθημερινά γύρω μας σε όλα τα πεδία. Τα φαινόμενα της βίας, της εγκληματικότητας και του ρατσισμού που καθημερινά διογκώνονται τορπιλίζοντας την κοινωνική γαλήνη και συνοχή. Οι αρετές της συνεργασίας και της αλληλεγγύης σταδιακά εκλείπουν, ενώ οι κοινωνικές κατακτήσεις όπως η δικαιοσύνη, η ισονομία και η αξιοκρατία, καθημερινά παραβιάζονται στις ωφελιμιστικές κοινωνίες μας. Γι’ αυτό, θα πρέπει ν’ αντιδράσουν (ολοταχώς) οι ίδιες και να στηριχθούν -αν μη τι άλλο- σε υγιή ανθρωπιστικά πρότυπα κι αξίες, ώστε να επανακτήσουν ξανά τα «χαμένα ...εδάφη τους» και ν’ απελευθερωθούν!

Πηγή : https://www.eleftheria.gr/

 

   Επιμέλεια- Ανάρτηση: Αλέκος Ι. Βαλάσκας