Χρόνια πολλά μαμά;

                                                                                               Φωτ. Διαδικτύου        

 Του Αλέξη Καλέση

Τις Κυριακές επέτρεπε στον εαυτό της την πολυτέλεια να ξυπνάει κάπως αργά...

Σηκώθηκε, άνοιξε το παράθυρο να μπει η πρωινή αύρα, αλλά απογοητεύτηκε κάπως σαν αντίκρισε μουντό τον ουρανό. Μάης γαμώτη μου... Έλεος !

Έβαλε καφέ στην καφετιέρα, άδειασε τον καφέ στο φλιτζάνι. Αδύνατο το μυαλό να σκεφτεί χωρίς καφέ, πόσο μάλλον να καταλάβει τις αναλύσεις των ειδικών που εξηγούν στις πρωινές εκπομπές πώς θα επιστραφεί το «εξακοσάρι» του Μητσοτάκη στους δικαιούχους.
Ζάπινγκ. Παντού τα ίδια. Παντού ο Μητσοτάκης μοιράζει, ο Τσίπρας καταγγέλλει, οι Ουκρανοί αντιστέκονται κι ο Πούτιν βάζει τα καλά του για την παρέλαση.
Ότι ήταν η γιορτή της μητέρας το συνειδητοποίησε λίγο μετά, από κάτι αναρτήσεις στο Facebook
«-Χρόνια πολλά μαμά...».
Δεύτερη γουλιά καφέ. Οι φίλες της είχαν πάρει φόρα και εύχονταν δημοσίως στις μητέρες τους. Αναρωτήθηκε σαρδόνια γιατί δεν το έκαναν ιδιωτικώς, αλλά ζούμε σε έναν εντελώς παράλογο κόσμο για να ζητάς λογικές απαντήσεις. Οι ευχές διανθίζονταν συνήθως με φωτογραφίες λουλουδιών και με φωτογραφίες της μητέρας σε όλες τις παραλλαγές. Η μητέρα στα νιάτα της, η μητέρα σήμερα που έχει μεγαλώσει. Τα χείλη δεν είναι πια ολοκόκκινα του κερασιού, ούτε το πρόσωπο στιλπνό, αλλά εκείνη η έκφραση στα μάτια παραμένει αναλλοίωτη. Κι άλλες φωτογραφίες. Η μαμά σέλφι με την κόρη. Η μαμά με την κόρη και την εγγονή. Τρεις γενιές μητέρες... Τρεις γενιές γυναικεία τρυφερότητα.
Στην τρίτη γουλιά καφέ πέταξε πέρα το κινητό καθώς δεν άντεχε άλλο να βλέπει φωτογραφίες πολυκαιρισμένες με πρόσωπα μακρινά κι απόκοσμα. Οι μητέρες που έφυγαν για πάντα από κοντά μας.
- «Μου λείπεις μαμά ...».
Κυριακή, γιορτή της μητέρας νιώθει και κείνη ορφανή... Κι ας μην είναι... Τυπικά η μητέρα είναι στη ζωή, ουσιαστικά δεν είναι. Πάνε τρία χρόνια τώρα που δεν είναι. Δεν θυμάται τίποτε, δεν αναγνωρίζει κανέναν, άνοια είπαν οι γιατροί, και το μικρό οικογενειακό δράμα άρχισε να παίζεται σε πολλές πράξεις.
- Μαμά, με γνωρίζεις; Μαμά; Η κόρη σου είμαι...
Μα εκείνη εξακολουθεί να κοιτάζει με το ίδιο πάντα άδειο βλέμμα. Να κοιτάζει τι; Και το κυριότερο, τι να βλέπει; Ίσως να έχει επιστρέψει πίσω, παιδούλα στο χωριό. Κάθεται με τις φιλενάδες της κάτω από τον πλάτανο της πλατείας, παίζουν και τραγουδάνε. Και γελάνε ... Τι κέφια έχει ο άνθρωπος όταν η καρδιά είναι καθαρή και το μυαλό άδειο από σκοτούρες! «Τζένη Καρέζη - Κώστας Κακαβάς - Αλίκη Βουγιουκλάκη εσύ θα τα φυλάς»...
Η μαμά... Η δική της μαμά. Που της έφτιαχνε πεντανόστιμες αβγόφετες και πατάτες τηγανητές, που της σιδέρωνε την ποδιά και της έβαζε κομπρέσες να πέσει ο πυρετός. Η μαμά των εκμυστηρεύσεων, η μαμά που κρατούσε το βιβλίο να πει το μάθημα, η μαμά που ήταν πάντα εκεί στο σπίτι κάθε που γύριζε και ξαναγύριζε συνήθως ηττημένη.
Επισκεπτήριο... Στην ιδιωτική κλινική δέχονται μόνο τις Κυριακές και αφού έχει προηγηθεί ράπιντ τεστ. Αν υπήρχε μια ελπίδα επικοινωνίας ο κορονοϊός τη στέρησε κι αυτή. «Θέλετε να βρούμε τον μπελά μας; Δεν είδατε τι έγινε στον Οίκο Ευγηρίας στον Πειραιά;».
Είδαμε. Γι’ αυτό το παλέψαμε στο σπίτι με γυναίκες. Γραφεία ευρέσεως γυναικών. Μια παρέλαση από Βουλγάρες, Γεωργιανές, όλες οι σοβιετικές δημοκρατίες πέρασαν από κει, αλλά και Ελληνίδες. Κάποιες τίμησαν το ψωμί τους, οι περισσότερες άστα... Τι να πεις, είναι βαρύς ο άρρωστος άνθρωπος όταν είναι ξένος.
Κυριακή μεσημέρι. Στην Κλινική. Επισκεπτήριο. Η νοσοκόμα τη φέρνει με το καροτσάκι.
- Καλή σου μέρα μαμά. Τι κάνεις μαμά; Είσαι καλά;
Μα απαντήσεις δεν υπάρχουν, σιωπή μόνο υπάρχει και βλέμμα στραμμένο στο άπειρο.
- Μαμά, εγώ είμαι , η κόρη σου...
Αναπάντεχα, θα μιλήσει... Να, σα να κουνά τα χείλη:
- Έφαγες τίποτε κορίτσι μου;
Αααα ρε μαμά... Ακόμη και μέσα στη θολούρα σου το μυαλό σου είναι εκεί , στο κοριτσάκι σου...
Φεύγοντας την αγκάλιασε και τη φίλησε ζεστά, μετανιωμένη που άφησε να περνάνε χρόνια και χρόνια δίχως αγκαλιές. Η ώρα του επισκεπτηρίου είχε εξαντληθεί.
- Χρόνια πολλά μαμά, της είπε. Μετά το ξανασκέφτηκε:
- Χρόνια πολλά; Γιατί; Και για ποιον ; Για μένα μήπως;
Τρόμαξε και η ίδια μ’ αυτό που ξεστόμισε... Της φάνηκε σχεδόν βλάσφημο... Τι λέω Θεέ μου; Τι λέω;... Σχώρα με...

    Πηγή : https://www.eleftheria.gr/

 

    

    Επιμέλεια- Ανάρτηση: Αλέκος Ι. Βαλάσκας