Μικρά παιδιά στον πόλεμο

Του Τάσου Πουλτσάκη

Μικρά παιδιά μέσα στον πόλεμο, μέσα στα βομβαρδισμένα σπίτια τους, μέσα στα βομβαρδισμένα πάρκα τους που έπαιζαν πριν ξέγνοιαστα, μέσα στα βομβαρδισμένα νηπιαγωγεία, μέσα στα βομβαρδισμένα νοσοκομεία, μαιευτήρια...

 Μικρά παιδιά μέσα στα καταφύγια, στους υπόγειους σταθμούς του σιδηροδρόμου, στους παγερούς δρόμους της προσφυγιάς για να γλυτώσουν.

Μέσα στη ζεστή και ασφαλή αγκαλιά της μητέρας τους κοιτάζουν με τα έκπληκτα και υγρά μεγάλα μάτια τους γύρω και προσπαθούν να καταλάβουν, αν και όπως λέει ο Διονύσης Σαββόπουλος σ' ένα τραγούδι του: Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...
..................................................

Μπορεί να τα ξέρουν όλα, εκείνο όμως που ξέρουν καλύτερα τα μικρά παιδιά της Ουκρανίας σήμερα, είναι το πρόσωπο της μητέρας τους, το παγωμένο χαμόγελό της, την οδύνη της καταστροφής, την ανεξήγητη βουβαμάρα και τον ανομολόγητο πόνο της.
Για εκείνη τη μανούλα η οποία έγραψε στο χεράκι του 10χρονου παιδιού της το τηλέφωνο της οικογένειας και το έδιωξε μέσα στον πανικό της για να σωθεί περπατώντας χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα με τη Σλοβακία, ενώ η ίδια έμεινε πίσω για να φροντίσει τους ανήμπορους γονείς της κι ο άντρας της να πολεμά υπερασπιζόμενος την πατρίδα του, τι έχεις να πεις; Τίποτα, σκύβεις το κεφάλι σου για να μην κλάψεις...
Για το άλλο; Για τον 5χρονο μπόμπιρα ο οποίος τυλιγμένος στα ζεστά του ρούχα και κρατώντας στο ένα χεράκι το παιχνίδι του, στο άλλο μια σοκολάτα κι έκλαιγε περπατώντας πάνω στον δρόμο της φυγής από τη φρίκη των βομβαρδισμών, τι έχεις να πεις;
Για εκείνη την απελπισμένη Μάνα που κρατούσε στην αγκαλιά το μωρό της κι έκλαιγε, λέγοντας πως τώρα που σκοτώθηκαν τα άλλα δύο παιδιά της στο καταφύγιο από βόμβα που έπεσε στο κτίριο, ποιος θα την παρηγορήσει, τι θα της πεις;
Για τον βομβαρδισμό των ανθρωπιστικών διαδρόμων διαφυγής χιλιάδων προσφύγων από τις κατεστραμμένες πόλεις που κατοικούσαν, τι έχεις να πεις;
Για την πολυήμερη πολιορκία της Μαριούπολης όπου ζουν χιλιάδες Έλληνες, χωρίς νερό, ηλεκτρικό, θέρμανση, τρόφιμα, τι έχεις να πεις;
Στην πολιορκία της πόλης του Στάλινγκραντ από τις σιδερόφραχτες στρατιές του Χίτλερ, το 1943, οι ηρωικοί πρόγονοι των σημερινών Ρώσων πολιορκητών στην ανεξάρτητη Ουκρανία, κράτησαν την πόλη για 160 μέρες, ώσπου οι υπερόπτες Γερμανοί, νικημένοι και ταπεινωμένοι, εγκατέλειψαν την προσπάθεια της κατάληψής της.
Στην πολιορκία της πόλης του Λένινγκραντ επίσης, η οποία κράτησε 869 μέρες ακριβώς (1941-1944), με το ένα εκατομμύριο νεκρούς από τους βομβαρδισμούς κι από την πείνα, τους 514.000 πρόσφυγες και τους 35.000 τραυματίες, οι γενναίοι Ρώσοι μαχητές, πεινασμένοι κι εξαντλημένοι, πρόγονοι κι αυτοί των σημερινών πολιορκητών των πόλεων της Ουκρανίας, αφού έστρωσαν 600 χιλιόμετρα συρματοπλέγματα και 5.000 οχυρώματα (οδοφράγματα) στους δρόμους, κάτω από απίστευτα χαμηλές θερμοκρασίες (-30°C), έδιωξαν τους ντροπιασμένους ναζιστές, επίδοξους εισβολείς.
Εμείς εδώ, ως απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα, θα χρησιμοποιήσουμε τη γνωστή φράση που τα λέει όλα: "Τα κτήνη είναι δημιούργημα του Θεού, η κτηνωδία είναι έργο των ανθρώπων"...

Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους, σαν τον ήλιο τον χάρτινο
τις ελπίδες μας.
(στίχοι-μουσική: Αρλέτα)

 ΠΗΓΗ: eleftheria.gr