25η Μαρτίου 1821

 Του Δημητρίου Ιωάν. Παπαδημόπουλου*                                                                                     

Όταν η εξαντληθείσα εκ του μακραίωνος αγώνος βυζαντινή αυτοκρατορία έσπαιρε, πεσούσα υπό την βέβηλο πτέρνα του θηριώδους νικητού, ουδεμία εδόθη βοήθεια σ’ αυτήν, διότι στα ιδιοτελή αισθήματα της Δύσεως είχε ήδη προ πολλού προστεθεί και η εκ του Σχίσματος προκύψασα θρησκευτική εχθροπάθεια...

οι κατακτητικοί δε γύπες της Εσπερίας επέπεσαν άπληστοι επί της βοράς διαφιλονεικούντες τα ελεεινά του πτώματος λείψανα.΄΄ Έλληνες! Ήλθε η ώρα να μας πάρουν τα δαχτυλίδια από τα δάχτυλα΄΄! Ανεφώνησε ο μέγας φιλόσοφος Γεώργιος Πλήθων ο Γεμιστός, όταν έπεσε η Βασιλεύουσα και συνέστησε για τους σκοτεινούς – πικρούς αιώνες που θα ακολουθούσαν υπομονή και μνήμη. Αυτά τα δύο, την υπομονή και τη μνήμη έθρεψε καλά, πολύ καλά, καλύτερα ίσως από το σύγχρονο σχολείο, το κρυφό σχολειό, που κάτω απ’ το φως του καντηλιού, μέσα από τη σοφία του Ιερού Ευαγγελίου, δίδασκε ψιθυριστά στα Ελληνόπουλα, με μαυροπίνακα το χώμα και κιμωλία ένα κλαδί, τη μεγάλη ιδέα της επανακτήσεως των απολεσθέντων ιερών και οσίων, το αειθαλές μεγαλείο, την εξέχουσα καταγωγή και την αιώνια φωταυγή προορισμό του γένους.  Και το κρυφό σχολειό που γεννούσε ήρωες, μάρτυρες και ευεργέτες, και ο Θούριος του Ρήγα που αντηχούσε ήδη βροντώδης, τα ακονισμένα ξίφη που άστραπταν και η κλαγγή των όπλων από τις όχθες του Προύθου, συνενωμένοι με το πολεμιστήριο σάλπισμα της Λαύρας, αποτελούσαν βοή βαρύγδουπη και διαλαλούσαν ανά τον κόσμο ότι έληγε το δούλειον ήμαρ της Ελλάδος. Ναι! Η πατρίδα την παραμονή της Θεομητορικής εορτής του Ευαγγελισμού δια του παναξίου εκπροσώπου της Παλαιών Πατρών Γερμανού, ύψωνε στην Αγία Λαύρα λάβαρο Τιμίου Σταυρού και εκήρυττε με το βαθύτατα μεγαλειώδες ΄΄ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΘΑΝΑΤΟΣ΄΄, τη θρυλική, αιματοβαμμένη, ευγενέστατη ανά τους αιώνες Ελληνική Επανάσταση, που η μοναδική ως τώρα επανάσταση που εγέρθηκε, απολύτως για Ελευθερία Πίστεως και Πατρίδος και Σωτηρία ψυχής, πέρα για πέρα ξέμακρη από κάθε οικονομικό, συντεχνιακό, παραταξιακό ή ταξικό και πάσης φύσεως άλλο ευτελές κίνητρο. 

Οι ηρωϊσμοί, οι θυσίες, τα ολοκαυτώματα, οι θάνατοι, οι αγχόνες, τα ματωμένα ράσα, η ερήμωση, οι καταστροφές της ευλογημένης γης που την είχαν πατήσει και καθαγιάσει τα βήματα Αποστόλων και Μαρτύρων της Ορθοδοξίας, μαρτυρούν για το μέγα θαύμα. Η κραυγή του Σολωμού ΄΄Χαίρε, ω χαίρε Λευτεριά΄΄ διαπερνά τον ορίζοντα και η ελπίδα των ραγιάδων αναπτερώνεται. Το γένος των Ελλήνων ζώνεται τ’ άρματα και δημιουργεί έπη ανεπανάληπτα στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια, στο Μανιάκι, στην Αλαμάνα, στο Χάνι της Γραβιάς, στο Μεσολόγγι, Το Μεσολόγγι!!! Πείτε μου, αλήθεια, ποιος μπορεί; Ποιος τολμά να παραμείνει αδάκρυτος ενώπιον του περίλαμπρου και αστραφτερού Μεσολογγιού – της φωτεινής αυτής κρηπίδας της Λευτεριάς – του οποίου οι δραματικές στιγμές αποπνέουν άρωμα γνησίου ηρωϊσμού των ΄΄Ελευθέρων Πολιορκημένων΄΄ με το αδάμαστο ηθικό σθένος και οι οποίοι στεντορεία τη φωνή διατρανώνουν προς πάσα κατεύθυνση τη σταθερή και αμετάθετη απόφασή τους να υπερασπισθούν και την τελευταία σπιθαμή της γης των και να συνταφιασθούν κάτω από τα ερείπια της πόλεως, χωρίς να δεχθούν οιανδήποτε πρόταση συνθηκολόγησης. Τέτοιο φρόνημα απαράμιλλης μεγαλοψυχίας εμψύχωνε τους αθανάτους προμάχους του Μεσολογγίου που κατέπεσε πυρίκαυστο. Και ό,τι σώθηκε από τις βόμβες του Κιουταχή και του Ιμπραήμ το αποτελείωσε ο δαυλός του Καψάλη.

Το μεγαλείο της Ελληνικής Επανάστασης του ’21 απαιτεί να μνημονεύουμε αιωνίως, εν τιμή και ευγνωμοσύνη, γνωστούς και άγνωστους ήρωες, όπως τον εθνεγέρτη Ρήγα Φεραίο η Βελεστινλή, τον Λάμπρο Κατσώνη, τον φλογερό καλόγερο Γρηγόριο Δικαίο ή Παπαφλέσσα, τους Φιλικούς Σκουφά, Ξάνθο και Τσακάλωφ, τον αγνό, άτυχο και ηρωϊκό πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη , τους κραταιούς λεβέντες και συμπατριώτες μας Γεώργιο τον Ολύμπιο και Νικοτσάρα ( του οποίου – δευτέρου – τα κατά την προεπαναστατική περίοδο κατορθώματα, ο αείμνηστος και βραβευθείς από την Ακαδημία Αθηνών λαογράφος και δημοδιδάσκαλος Αθανάσιος Παπανικολάου, πάππος του γράφοντος, με πολύ κόπο ιδιαιτέρως ανέδειξε ), τον Γέρο του Μωριά, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη τον ευφυέστατο Αρχιστράτηγο, τον αθάνατο και ιδανικό Αθανάσιο Διάκο, την Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και την Μαντώ Μαυρογένους, τον Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ , τον πολυμήχανο Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον ένδοξο Μάρκο Μπότσαρη, τον ανδρείο Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον αγνό φιλέλληνα Λόρδο Βύρωνα, τον υδραίο ναύαρχο Ανδρέα Μιαούλη, τον ατρόμητο Κωνσταντίνο Κανάρη, του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, τους εξαστράπτοντες Σουλιώτες και Σουλιώτισσες, τις ηρωϊκές γυναίκες του Ζαλόγγου, τους περιύμνητους Μεσολογγίτες και όλους τους ήρωες του ’21. Για όλους αυτούς τους Αθανάτους ταιριάζει το « Ζήτωσαν » !!!
Τάχα να ζούν;
Ήταν φεγγαρόλουστη νύχτα όταν τους είδε ο νους μου! Ήσαν πολλοί και όμως ένας!! Το όνομά του ΄΄Εμείς΄΄. Έφιππος βγήκε από τη θάλασσα με σκουροπράσινα στη ράχη φύκια. Ξεπέζεψε απ’ το φωτόλευκο άτι, έκανε το σημείο του Σταυρού και φίλησε ευλαβικά το χώμα. Με κοίταξε με τα βαθιά και καθαρά του μάτια. Μού ’γνεψε με νόημα και έστρεψε στην Ανατολή παρασύροντας και το δικό μου αδύναμο βλέμμα που ολοένα δυνάμωνε από εκείνον τον υπέρλαμπρο αγωνιστή, που πετούσε πιά με το φαρί του κατά το Βόσπορο, γενναίος, καβάλα στον άνεμο!…
Αδέλφια! Την ώρα που φοβερές αλλοιώσεις συνόρων και ανθρώπων και Εθνών και ιδεών επιτελούνται και η κατ’ ευφημισμό ΄΄Νέα Εποχή΄΄ απλώνει τα πανάρχαια δια ΄΄δίχτυα΄΄ της επιδεικνύοντας χαμογελαστή στους τηλεοπτικούς σταθμούς τα φανταχτερά δια ΄΄νύχια΄΄ της, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 αντιτάσσει τον υπέρλαμπρο αγωνιστή της και το ΄΄Ελευθερία ή Θάνατος΄΄, η δε Υπέρμαχος Στρατηγός Αειπάρθενος Κυρία των Αγγέλων Θεοτόκος, δια της υπό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ φερομένης θεϊκής Ευαγγελίας, συντάσσει μετ’ αυτών, τον Υιόν Της, τον Αρχηγό τής Ελευθερίας, τον Σωτήρα του ανθρωπίνου γένους, γλυκύτατο θεόπαιδα Ιησού, που ΄΄εξήλθε νικών και ίνα νικήση΄΄.
Γι’ αυτά, λοιπόν, πανηγυρίζουμε. Και αυτά δεν πρέπει να λησμονούμε. Γιατί αυτοί που θυσιάσθηκαν για εμάς, ρωτούν μέσα από τα βάθη των αιώνων, και τα παιδιά μας, τα Ελληνόπαιδα απαντούν, κατά το ΄΄Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος΄΄ και το ΄΄Τιμή ήρωος, μίμησις ήρωος΄΄.
Κορίτσια, με τι λουλούδια θα στεφανώσετε τις ηρωίδες και τους ήρωες;
Με μίμηση! Με ευθύνη! Με γέννες! Γέννες πολλές σαν τη άμμο της θάλασσας!
Αγόρια! Πώς θα τιμήσετε τους ήρωες;
Με μίμηση! Μ’ ολοκλήρωση! Με Λευτεριά ή με θάνατο!
Μ΄ αθάνατη Λευτεριά!!!

* Ο Δημήτρης Ι. Παπαδημόπουλος είναι Δικηγόρου & τ. Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε, Λαρίσης.

           

       Επιμέλεια Ανάρτησης : Αλέκος Ι. Βαλάσκας