Απάθεια μπροστά στο θάνατο…*

                                 … Λαογραφικό Σημείωμα 

Φωτ. Διαδικτύου

Τα παλιά τα χρόνια στα ορεινά χωριά της Ρούμελης η ζωή των κατοίκων ήταν γεμάτη στερήσεις και ανέχεια. Περνούσαν όμως ζωή φυσική και οι άνθρωποι είχαν υγεία. Σπάνια τους επισκεπτόταν γιατρός…

     Αν αρρώσταινε κανένας νέος ή νέα, έφερναν καμιά φορά γιατρό, όταν φυσικά εκείνος έφτανε στο “αμήν”.

-                Έφιραν του γιατρό για του πιδί τ’ Γιαννακούλα. Είν’ βαριά άρρουστου κι ώρα τ’ ν ώρα θα πιθάν’.

    Η εμφάνιση του γιατρού στο χωριό προξενούσε φόβο και προμηνούσε θάνατο…

     Σαν αρρώσταινε κάποιος γέρος, διέδιδαν σ’ όλο το χωριό από στόμα σε στόμα πως ο γέρος είναι “τ’ μουθάνατους”.

     Οι άλλοι συγχωριανοί, κυρίως οι γεροντότεροι είχαν υποχρέωση να περάσουν να τον ιδούν, προτού αναχωρήσει για τον άλλο κόσμο, τον αιώνιο, και να τον αποχαιρετήσουν.

     Ο άρρωστος καρτερικά και με απάθεια δεχόταν τους επισκέπτες και κουβέντιαζε μαζί τους, αν είχε ακόμη κάποια δύναμη.

-         Γιρου- Γιάνν’ τι κάν’ ς ; Θα μας φύβγ’ ς κι σύ ; ;  Ηρθα να σιχουριθούμι.

-         Ας είσι καλά, Πανώρια, πούρθις να μι ιδής. Σχουριμένη να’ σι κι καλή αντάμουσ’…

-         Να πας χιριτίσματα κι στου γέρου μ’ , του μακαρίτ’ , ικεί π’ θα πάς . Τ’ ακούς ;

-         Μιτά χαράς Πανώρια!!

      Και συνεχίζεται ο αποχαιρετισμός δυό - τρείς ή και περισσότερες ημέρες , “όσου να παραδώκι του πνεύμα ου άρρουστους”.

      Το σπίτι είναι πάντα ανοιχτό και μπαινοβγαίνουν οι χωριανοί.

-             Καλ’ σπέρα σας . Τι κάν’ ς γιρου-Μήτρου ;  Φέβγ’ ς κι σύ, να πάς μαζί μι τ’ς αλλ’ νούς ;  Πάρι δυό μήλα, να δώκ’ ς στου πιδί μ’, ικεί π’ θα πάς.

-         Μιτά χαράς, Δήμηνα, θα τα πάου.

    Οι άνθρωποι του σπιτιού είναι θλιμένοι που χάνουν τον άνθρωπό τους από ώρα σε ώρα, όμως με στωικότητα κάνουν τις ανάλογες ετοιμασίες.

     Καρφώνουν ξύλα και ετοιμάζουν το «ξυλοκρέββατο» για το λείψανο, προετοιμάζουν το μέρος όπου θ’ ανοίξουν το λάκκο για το νεκρό και ό,τι άλλο σχετικό θα χρειασθεί στο τελευταίο χρέος.

     Κάποιος απ’ όλους που νοιάζεται περισσότερο για τον ετοιμοθάνατο γέρο, προτείνει να τον πάνε σε νοσοκομείο ή να φέρουν γιατρό, αλλά παίρνει την αρνητική απάντηση του γέρου.

-         Παπούλι θέλ’ ς να σι πάμι στου Νουσουκουμείου ή να φέρουμι γιατρό ;

-         Όχι δε χρειγιάζιτι τίπουτα. Ήρθι η ώρα μ’ να φύβγου. Δεν έχου τίπουτα.

-         Θέλ’ ς  ν’ αφίκ’ ς  κανιά  παραγγιλιά ;

-         Δε θέλου τίπουτα !  νάχιτι τ’ ν  ηυκή μ’ !

     Αλήθεια, τι απάθεια υπάρχει μπροστά στο θάνατο !!  Με πόση φυσικότητα κάθε γέρος του χωριού αντιμετώπιζε τις τελευταίες στιγμές της ζωής του !           

    Πόσο δεχόταν τον θάνατο και ας μη γνώριζε φιλοσοφία.                                      

    Σ’ όλη του τη ζωή σπούδαζε φιλοσοφία, μέσα στις στερήσεις, ακολουθώντας το νόμο του Θεού, για να περάσει τώρα στην αιωνιότητα, όπως τουλάχιστον πίστευε.

* Μια διήγηση του εκπαιδευτικού Θεοδ. Πατούλα από το χωριό Πανουργιά Φωκίδος, καταγεγραμμένη στο βιβλίο του μακαρίτη συντοπίτη μας (Κουκουβιστιανού) δάσκαλου- λαογράφου Γεωργίου Α. Χασιακού με τίτλο “Γλωσσικά Μνημεία της Ρούμελης” εκδ. 1972 .

 

Επιμέλεια – Ανάρτηση: Αλέκος Ι. Βαλάσκας